Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα
Είναι γνωστά τα κυριώτερα περιστατικά της ζωής του Αποστόλου Παύλου, όπως ο ζήλος του για τις πατρικές του παραδόσεις, η θαυμαστή μεταστροφή του στον Χριστό, οι περιοδείες και οι διωγμοί του.
Αυτό που ίσως είναι λιγότερο γνωστό είναι οι ασκητικοί του αγώνες, τα πνευματικά του παλαίσματα, η εσωτερική του ζωή, η οποία είναι κρυμμένη από τα μάτια του κόσμου, αφού “κέκρυπται σύν τω Χριστώ εν τω Θεώ”.
Πάντως ο ίδιος κάνει κάποιες νύξεις για τον ασκητικό τρόπο της ζωής του, λέγοντας ότι ασκεί βία στην σάρκα, σκληραγωγεί και δουλαγωγεί το σώμα του για να μη γίνη αδόκιμος. Τον απασχολεί σοβαρά το θέμα της σωτηρίας του και πραγματικά δείχνει να τρομάζη στην σκέψη μήπως σωθούν άλλοι με αφορμή το κήρυγμα και τα θαύματα που επιτελεί, και αυτός μείνει εκτός “νυμφώνος”. Και την αγιάτρευτη ασθένεια του σώματός του την εντάσσει σε αυτή την προοπτική. Την θεωρεί ως ευλογία και δώρο της αγάπης του Θεού, που του δόθηκε για να τον προφυλάξη από πιθανή πτώση στο μεγάλο πάθος της υπερηφάνειας λόγω των πολλών θαυμάτων που τελούσε, αλλά και των μεγάλων αποκαλύψεων που του δόθηκαν.
Πάντως ο ίδιος κάνει κάποιες νύξεις για τον ασκητικό τρόπο της ζωής του, λέγοντας ότι ασκεί βία στην σάρκα, σκληραγωγεί και δουλαγωγεί το σώμα του για να μη γίνη αδόκιμος. Τον απασχολεί σοβαρά το θέμα της σωτηρίας του και πραγματικά δείχνει να τρομάζη στην σκέψη μήπως σωθούν άλλοι με αφορμή το κήρυγμα και τα θαύματα που επιτελεί, και αυτός μείνει εκτός “νυμφώνος”. Και την αγιάτρευτη ασθένεια του σώματός του την εντάσσει σε αυτή την προοπτική. Την θεωρεί ως ευλογία και δώρο της αγάπης του Θεού, που του δόθηκε για να τον προφυλάξη από πιθανή πτώση στο μεγάλο πάθος της υπερηφάνειας λόγω των πολλών θαυμάτων που τελούσε, αλλά και των μεγάλων αποκαλύψεων που του δόθηκαν.
Μετά την εμφάνιση του Χριστού σε αυτόν και την βάπτισή του από τον Απόστολο Ανανία δεν σπεύδει προς το κήρυγμα, αλλά πηγαίνει στην έρημο της Αραβίας, όπου παραμένει τρία ολόκληρα χρόνια και ζη με άσκηση και προσευχή. Αφού γεύθηκε την γλυκύτητα των καρπών της ερήμου, την εσωτερική ειρήνη και την κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη, πορεύθηκε, μετά από αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος και την ευλογία της Εκκλησίας, προς τα έθνη, για να κηρύξη το Ευαγγέλιον. Στις Πράξεις των Αποστόλων, που συνέγραψε ο συνεργάτης και συνοδοιπόρος του Ευαγγελιστής Λουκάς, ο ιατρός και αγαπητός φίλος του, καθώς και στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου βλέπει ο αναγώστης τις περιοδείες, τους αγώνες, τις αγωνίες, καθώς και το καθημερινό του μαρτύριο.
Είναι ο ασκητής Απόστολος, που βιώνει την ιεραποστολή στην αυθεντική της μορφή. Είναι ιεραπόστολος και συγχρόνως ησυχαστής με την ορθόδοξη έννοια του όρου. Είναι αυτός που εργάζεται για τα προσωπικά του έξοδα, επειδή για λόγους άσκησης, αλλά και από λεπτότητα, δεν θέλει να επιβαρύνη κανέναν. Έχει αδειάλειπτη νοερά προσευχή, που είναι το γλυκύτατο μέλι της ησυχίας. Ησυχία στην γλώσσα της Ορθόδοξης Θεολογίας σημαίνει φυλακή των αισθήσεων, αγώνας εναντίον των λογισμών, νοερά προσευχή. Βιώνει το “αδιαλείπτως προσεύχεσθε” και προτρέπει και εμάς για την εφαρμογή του. Όταν στην ψυχή ενεργή η χάρις του Θεού τότε μπορεί κανείς να φυλάττη την προσευχή και την εσωτερική ειρήνη ακόμα και σε μέρος με πολλούς θορύβους. Αντίθετα και στο πιο ήσυχο μέρος δεν βρίσκει ανάπαυση, αλλά αισθάνεται αφόρητη μοναξιά ή μεταφέρει εκεί τους θορύβους της πόλης, οπότε αντί να γεύεται τους καρπούς της ησυχίας, επιστρέφει περισσότερο κουρασμένος και ταλαιπωρημένος.
Ο ησυχαστικός τρόπος ζωής οδηγεί στην εύρεση νοήματος ζωής και στην πνευματική ωρίμανση. Ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει κανείς τα διάφορα προβλήματα που αναφύονται καθημερινά, ιδιαίτερα τα μεγάλα και πιεστικά, φανερώνει την εσωτερική του κατάσταση, τον τρόπο που σκέπτεται, καθώς και το μέγεθος της πνευματικής του ηλικίας, η οποία δεν συμβαδίζει πάντοτε με την βιολογική. Μελετώντας κανείς την ζωή και τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου βλέπει έναν τρόπο αντιμετώπισης, ενός και του αυτού προβλήματος, διαφορετικό κάθε φορά, που όμως έχει σχέση με την πνευματική του ηλικία. Π.χ. το θέμα των προσωπικών επιθέσεων και συκοφαντιών εναντίον του και την προσπάθεια μείωσής του από τους ψευδαποστόλους, που έλεγαν ότι είναι κατώτερος από τους άλλους Αποστόλους οι οποίοι είδαν τον Χριστό και έζησαν κοντά Του κατά τους χρόνους της επίγειας ζωής Του, αλλοιώς το αντιμετωπίζει στην αρχή της πνευματικής του πορείας, διαφορετικά αργότερα και πολύ διαφορετικά προς το τέλος. Στην αρχή, υπεραμυνόμενος του αποστολικού του αξιώματος λέγει ότι είναι και αυτός Απόστολος, αφού σε τίποτα δεν υστερεί από τους άλλους Αποστόλους και μάλιστα καυχώμενος λέγει ότι είναι ανώτερος από αυτούς, υπέρ Απόστολος, αφού εκοπίασε από τους άλλους περισσότερο. “...σπέρμα Αβραάμ εισί; καγώ· διάκονοι Χριστού εισι; παραφρονών λαλώ υπέρ εγώ· εν κόποις περισσοτέρως, εν πληγαίς υπερβαλλόντως, εν φυλακαίς περισσοτέρως, εν θανάτοις πολλάκις... Γέγονα άφρων καυχώμενος· υμείς με ηναγκάσατε”.(Β’ Κορ.11, 22-24 και 12,11). Αργότερα ομολογεί απλά ότι είναι Απόστολος όπως οι άλλοι και ότι είδε και αυτός τον Χριστό. Τέλος σε πολύ ώριμη πνευματική ηλικία, δεν υπεραμύνεται καν του αποστολικού του αξιώματος, δεν απολογείται, ούτε καυχάται, αντίθετα μάλιστα λέγει ότι δεν είναι άξιος να ονομάζεται Απόστολος, αφού εδίωξε την Εκκλησία του Χριστού και αποκαλεί τον εαυτό του έκτρωμα.
Ο ησυχαστικός τρόπος ζωής που βιώνεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία βοηθά στην απόκτηση εσωτερικής ειρήνης και πνευματικής ωριμότητος και κατά συνέπεια στην σωστή αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων, ιδιαίτερα των μεγάλων και πιεστικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου