ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ - Ἡ ἐκδίκησις

«Εἰ δυνατόν, τὸ ἐξ ὑμῶν μετὰ πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες μὴ ἑαυτοὺς ἐκδικοῦντες, ἀγαπητοί, ἀλλὰ δότε τόπον τῇ ὀργῇ· γέγραπται γάρ· ἐμοὶ ἐκδίκησις), ἐγὼ ἀνταποδώσω, λέγει Κύριος». (Ρωμ. ιβ´ 18,19). 

Ἐὰν εἶναι δυνατόν, νὰ ἔχετε εἰρηνικὲς σχέσεις μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Νὰ μὴ ὑπερασπίζεσθε τὸν ἑαυτόν σας μὲ ἐκδικήσεις, ἀλλὰ δῶστε τόπο στὴν ὀργή, διότι εἶναι γραμμένο: Ἐγὼ θὰ πάρω τὴν ἐκδίκηση. Ἐγὼ θὰ ἀνταποδώσω, λέγει ὁ Κύριος. 

Ἐμεῖς ἐντολὴ ἔχομε μία καὶ μόνον, τὴν ἀγάπη. «Καὶ ταύτην τὴν ἐντολὴν ἔχομεν ἀπ᾽ αὐτοῦ, ἵνα ὁ ἀγαπῶν τὸν Θεὸν ἀγαπᾶ καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ» (Α´ Ἰω. δ´ 21). 

Καὶ αὐτὴν τὴν ἐντολὴ ἔχομε ἀπὸ τὸν Θεό, ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Θεό, νὰ ἀγαπᾶ καὶ τὸν ἀδελφό του. 

Ἕνας Γέροντας εἶχε πεῖ: 

- Αὐτὸς ποὺ κλέβει ἢ λέγει ψέματα ἢ κάνει ὁποιαδήποτε ἄλλη ἁμαρτία, πολλὲς φορὲς μετὰ τὴν ἁμαρτία ἀναστενάζει καὶ κατηγορεῖ τὸν ἑαυτό του. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ ἔχει μνησικακία στὴν ψυχή του καὶ ὅταν τρώει καὶ ὅταν κοιμᾶται καὶ ὅταν βαδίζει, κατατρώγεται σὰν ἀπὸ σαράκι καὶ ἔχει πάντα τὴν ἁμαρτία του ἀχώριστο σύντροφο. 

Ἡ προσευχή του γίνεται κατάρα καὶ οἱ κόποι του ὅλοι πᾶνε χαμένοι, ἔστω κι ἂν χύση τὸ αἷμα του γιὰ τὸν Χριστό. 

* * * 

Ἀναφέρεται στὸν βίο τοῦ Ὁσίου Σισώη. 

Κάποιος ἀδελφὸς ποὺ εἶχε ἀδικηθῆ ἀπὸ ἕνα ἄλλο ἀδελφὸ πῆγε στὸν Ἀββᾶ καὶ τοῦ λέει: 

- Ἀδικήθηκα ἀπὸ ἕνα ἀδελφὸ καὶ θέλω νὰ πάρω ἐκδίκηση.

 Ὁ Γέροντας θέλοντας νὰ τὸν στηρίξη τοῦ εἶπε:

 - Ὄχι, τέκνον μου. Ἄφησε καλύτερα στὸν Θεὸ τὴν ἐκδίκηση. 

- Δὲν θὰ ἡσυχάσω ἐπέμενε ἐκεῖνος, ὥσπου νὰ τὸν ἐκδικηθῶ. 

Τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Γέροντας. - Ἂς προσευχηθοῦμε, ἀδελφέ. 

Σηκώθηκε τὸτε ὁ Ἀββᾶς καὶ εἶπε: 

- Κύριε, δὲν σὲ ἔχουμε πλέον ἀνάγκη νὰ φροντίζης γιὰ μᾶς. Γιατὶ μόνοι μας παίρνουμε τὸ δίκιο μας. 

Ὅταν ὁ ἀδελφὸς ἄκουσε αὐτό, ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Γέροντος καὶ εἶπε: 

- Δὲν θέλω πλέον νὰ ἐκδικηθῶ τὸν ἀδελφό μου. Συγχώρεσέ με, Ἀββᾶ.

* * * 

Νὰ πῶς ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μᾶς λέγει πῶς νὰ ἐκδικη- θοῦμε κάποιον ποὺ μᾶς ἔβλαψε: 

«Οἱ ἄνθρωποι, ὅταν εἶναι εὐγνώμονες, δὲν στενάζουν τόσο γιὰ τὰ κα- κά, ὅσο γιὰ τὰ ἀγαθά, μὲ τὰ ὁποῖα εὐεργετοῦνται ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἀδικήσει. 

Τὸ νὰ μὴ ἀνταποδίδει τὴν εὐεργεσία ἐκεῖνος, ποὺ ἔχει εὐεργετηθεῖ, ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν εἶναι ἐκδήλωση τῆς κακίας, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ ἐπισύρει μομφὴ καὶ χλευασμό. 

Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ ἐπιφέρει πράγματι ἔπαινο κι ἐπιδοκιμασία κι εὐφημία ἀπ᾽ ὅλους εἶναι αὐτό, δηλαδὴ τὸ νὰ μὴ ἀνταποδίδει κανεὶς κι ἂν ἀκόμη ὑπέστη κακὴ μεταχείριση. 

Γιὰ τοῦτο θλίβονται πρὸ πάντων μ᾽ αὐτό. Ἑπομένως, ἂν θέλεις νὰ ἐκδικη- θεῖς, ἐκδικήσου μὲ τὸν τρόπο αὐτόν. Στὰ κακὰ ἀνταπόδωσε ἀγαθά, γιὰ νὰ κάνεις αὐτὸν καὶ ὀφειλέτη καὶ γιὰ νὰ ἐπιτύχεις μία θαυμάσια νίκη. Ὑπέστης κακὴ μεταχείριση, εὐεργέτησε, ἀπόκρουσε τὸν ἐχθρό κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο. 

Γιατὶ ἂν μὲν ἀνταποδώσεις, ὅλοι σὲ κατακρίνουν ἔτσι ὅπως κι ἐκεῖνον. Ἄν ὅμως ὑπομείνεις, διαφορετικὰ θὰ σὲ ἐπιδοκιμά- σουν καὶ θὰ σὲ θαυμάσουν, ἐκεῖνον ὅμως θὰ τὸν κατηγορήσουν». 

(Ἀπ᾽ τὴν Στ´ Ὁμιλία του «ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ»)

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ  ΤΥΠΟΣ 2 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015