Εγκώμια του Αγίου Νικοδήμου (Μητρ. Εδέσσης Ιωήλ)

Στάσις Α΄ 

Ήχος πλ. α’ . Η ζωή εν τάφω.

Απλανής του Άθω, ανατείλας φωστήρ, μοναζόντων τας χορείας ελάμπρυνας, αγιότητος Νικόδημε αυγαίς.

Βαθυλείμων ώφθης, επ’ εσχάτων ημίν, της σοφίας θεοφόρε Νικόδημε, ερμηνεύων τα βιβλία των Γραφών.

Γηπονήσας έργοις, αγαθοίς την ψυχήν, τα ζιζάνια εξέτεμες πρόρριζον, αμαρτάδων σου Νικόδημε σοφέ.

Δεδεγμένος αίγλην, σωστικών εντολών, ωκειώθης από βρέφους Νικόδημε, τω Σωτήρι των ψυχών περιχαρώς.

Εν τη νήσω Νάξω, βιοτεύσας καλώς, κατεπλάγησαν τον νουν οι συνόντες σοι, καθορώντές σε ως σκεύος αρετών.

Ζηλωτής υπάρχων, των Οσίων ανδρών, προσεχώρησας τω Άθωνι Άγιε, καταλείψας γεηρών τας ηδονάς.

Η ση θεία κάρα, πολυχεύμων πηγή, ουρανίου ευωδίας της χάριτος, ανεδείχθη εν εσχάτοις τοις καιροίς.

Θεωρίας θέλων, επιβήναι Θεού, πρακτικής επεμελήθης Νικόδημε, αρετής παντοδαπούς ανελλιπώς.

Ιοβόλα βέλη, αρχεκάκου εχθρού, αποκρούσω νικηφόρως Νικόδημε, τω ονόματι Χριστού τω ισχυρώ.

Λαμπρυνθείς ακτίσι, της αγάπης Χριστού, τους εν πόθω προσιόντας τη μάνδρα σου, εν Παΐκω απαλλάττεις των δεινών. 

Μοναστών τα πλήθη, και μιγάδων χοροί, εν τω Άθωνι Νικόδημε Όσιε, αναμέλπουσι την μνήμην σου λαμπρώς.

Νευρωθείς δυνάμει, της ευχής του Χριστού, τον αόρατον εχθρόν κατεπάλαισας, και συνέτριψας τα τάγματα αυτού.

Ξενωθείς του κόσμου, αληθώς ως πτηνόν, εν τω Όρει τω Αγίω εσκήνωσας, των Οσίων χρηματίσας κοινωνός.

Οι αλγούντες νόσοις, τη λαμπρά σου Μονή, εν Παΐκω προσερχόμενοι χάριτι, θεραπεύονται Νικόδημε τη ση.

Πολεμών ανδρείως, τον αρχαίον εχθρόν, τον αόρατον εν βίβλω συνέγραψας, μέγαν πόλεμον Νικόδημε ψυχής.

Ρώσιν θείαν Πάτερ, εκ των δέλτων των σων, μοναζόντων αι στρατείαι λαμβάνουσι, και αγέλαι των πιστών χριστιανών.

Συμβουλαίς αγίαις, αρχιθύτην σεμνόν, του Ευρίπου καθωδήγησας άριστα, του ποιμάναι τον φιλόχριστον λαόν.

Των σεπτών Πατέρων, τους κανόνας ορθώς, διερμήνευσας Νικόδημε άπαντας, επιπνοίαις Παρακλήτου αγαθού.

Χαίροντες κατ’ έτος, την σην μνήμην φαιδρώς, εορτάζομεν τιμώντες εν άσμασι, τους αγώνάς σου θεόφρον ασκητά.

Δόξα. Τριαδικόν.

Ψαλμικώς υμνούμεν, του Ανάρχου Πατρός, συνανάρχου δε Υιού και του Πνεύματος, του Αγίου θείον όνομα αεί.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Ω Αγνή Παρθένε, την αγίαν Μονήν, του Οσίου Νικοδήμου πρεσβείαις Σου, διαφύλαττε εκ πάντων των δεινών.

Και πάλιν το πρώτον.

Απλανής του Άθω, ανατείλας φωστήρ, μοναζόντων τας χορείας ελάμπρυνας, αγιότητος Νικόδημε αυγαίς.

ΣΤΑΣΙΣ Β΄

Ήχος πλ. α’ . Άξιόν εστι.

Άξιόν εστι, μακαρίζειν σε τον οξυγράφον, γραμματέα Πάτερ Νικόδημε, του Χριστού εν τοις εσχάτοις τοις καιροίς.

Βίον εγκρατή, όντως ήνυσας εν ταις ερήμοις, του Αγίου Όρους Νικόδημε, θείω πόθω τετρωμένος την ψυχήν.

Δόξης θεϊκής, ως ομότιμος των Ασωμάτων, εν τη άνω πόλει Νικόδημε, Παραδείσου απολαύεις εσαεί.

Έχων τον Χριστόν, εν τοις στέρνοις σου ως συνοδίτην, ευσεβώς το ζην εξεμέτρησας, και υψώθης από γης εις ουρανόν.

Ζώπυρον Χριστού, εν τοις χρόνοις της δουλείας ώφθης, τοις βροτοίς σκεδάζων σκοτόμαιναν, αγνωσίας της δεινής ταις διδαχαίς.

Ήμβλυνας εχθρού, το γαυρίαμα ταις σαις νηστείαις, σαις παννύχοις στάσεσι δάκρυσι, και δεήσεσι Νικόδημε σοφέ.

Θέας της φρικτής, του προσώπου του Κυρίου Πάτερ, έτυχες ασκήσεσι σώματος, και τελεία ταπεινώσει της ψυχής.

Ίθυνον την σην, θεοστήρικτον Μονήν λιταίς σου, Όσιε Νικόδημε πάντοτε, προς το πλάτος των αγίων αρετών.

Κράτει του Χριστού, Κολλυβάδων την σεπτήν χορείαν, των χειμαζομένων εστήριξας, την Ορθόδοξον λαλήσας διδαχήν.

Λύσιν των αλγών, ταις πρεσβείαις σου παράσχου Πάτερ, τοις αιτούσι εκ της εικόνος σου, ιατρείαν την κατ’ άμφω ευσεβώς.

Μήνιν την δεινήν, του αρχαίου πτερνιστού θεόφρον, από της Μονής Σου Νικόδημε, αποδίωξον λιταίς σου ιεραίς.

Νέων Αθλητών, εν τοις χρόνοις της πικράς δουλείας, τα ψυχοφελή ιστορήματα, αξιάγαστε συνέγραψας σοφώς.

Ξένοις αληθώς, κατορθώμασι των Ασωμάτων, καταπλήττεις Πάτερ τον όμιλον, και ανδρών των μοναζόντων την πληθύν.

Όλον σεαυτόν, προσενήνοχας ως ιερείον, τω κοινώ Δεσπότη Νικόδημε, και αιτούντων την σην θείαν αρωγήν.

Ρέει ως πηγή, πολυχεύμων η ση κάρα μύρα, των χαρίτων μάκαρ Νικόδημε, αγιάζουσα ψυχάς των ευσεβών.

Στήσον της σαρκός, το ψυχόλεθρον φρόνημα Πάτερ, των εστώτων προ των λειψάνων σου, εν τη Μάνδρα ω Νικόδημε τη ση.

Τόμους διδαχών, των Αγίων του Χριστού Πατέρων, φιλοκάλλως έγραφας πάντιμε, εν τη σκήτη Καρυών των ασκητών.

Ύμνους ιερούς, ως φιλόθεος ασματογράφος, εν τω Όρει Πάτερ εξύφανας, των Αγίων μελωδών τας αρετάς.

Δόξα. Τριαδικόν.

Ψάλλων τας ωδάς, συν ταις τάξεσι των θείων Νόων, του Τρισυποστάτου Θεού ημών, υπέρ πάντων εύχου Πάτερ των βροτών.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Ω των υπέρ νουν, του Σου Τόκου Μαριάμ θαυμάτων, πως εν τη αχράντω νηδύϊ Σου, τον Δεσπότην διεβάστασας ημών.

Και πάλιν το πρώτον.

Άξιόν εστι, μακαρίζειν σε τον οξυγράφον, γραμματέα Πάτερ Νικόδημε, του Χριστού εν τοις εσχάτοις τοις καιροίς.

ΣΤΑΣΙΣ Γ΄

Ήχος γ’ . Αι γενεαί πάσαι.

Αι γενεαί πάσαι, μακαρίζομέν σε, Νικόδημε παμμάκαρ.

Βήμασι Κυρίου, επόμενος εισήλθες, εν ταις μοναίς Οσίων.

Γαύρωμα δαιμόνων, κατέκοψας ασκήσει, Νικόδημε συντόνω.

Έχει η ση Μάνδρα, προστάτην σε γενναίον, Νικόδημε τρισμάκαρ.

Ζήλον ευσεβείας, Νικόδημε παράσχου, τοις σε επικαλούσιν.

Η ποίμνη σου ως βρύσις, χαρίτων της σης κάρας, κατέχει την μερίδα.

Θεού ταις ενεργείαις, συνέγραψας την δέλτον, αγίων σου λογίων.

Ιάται πάσαν νόσον, εκτύπωμα το θείον, Νικόδημε μορφής σου.

Λιμήν χειμαζομένων, εν τω πελάγει βίου, η Μάνδρα σου υπάρχει.

Μάστιξι ευχών σου, στήσον την μανίαν, την καθ’ ημών δαιμόνων.

Νεύσον ουρανόθεν, Νικόδημε και ρύσαι, ημάς εκ των σκανδάλων.

Ξήρανον το ρεύμα, των αιρετιζόντων, Νικόδημε θεόφρον.

Όμβρισον την χάριν, των δωρημάτων Πάτερ, τοις σοις ικέταις πάσι.

Ρύσαι πάσης βλάβης, σωματικής και νόσου, τους αλγουμένους Πάτερ.

Στήριξον την πίστιν, των καταφευγόντων, εν τη σεπτή Μονή σου.

Τείχισον δυνάμει, των πρεσβειών σου πάντας, τους σε παρακαλούντας.

Ύμνοις γηθοσύνοις, γεραίρουσι τα πλήθη, τα θαύματά σου Πάτερ.

Φως των υποδούλων, εν τοις υστέροις χρόνοις, Νικόδημε εφάνης.

Χρυσόστομον τον θύτην, της Μάνδρας σου μη παύση, αεί περισκεπάζων.

Δόξα. Τριαδικόν.

Ψάλλουσι το μέλλον, της σεπτής Τριάδος, οι μονασταί σου μάκαρ.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Ω Παρθενομήτορ, τα Σα ελέη πέμψον, τη Εκκλησία πάση.

Και πάλιν το πρώτον.

Αι γενεαί πάσαι, μακαρίζομέν σε, Νικόδημε παμμάκαρ.

Πηγή