ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Γαλ. ϛ΄ 11-18
ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΥΧΗΜΑ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ
1. ΚΑΥΧΗΣΗ ΣΤΑΥΡΟΥ
Δέστε μὲ πόσο μεγάλα γράμματα σᾶς ἔγραψα μὲ τὸ ἴδιο μου τὸ χέρι, λέγει στοὺς Γαλάτας ὁ ἀπόστολος Παῦλος. ῞
Οσοι θέλουν νὰ ἀρέσουν σὲ ἀνθρώπους γιὰ πράγματα ποὺ ἀναφέρονται στὴν σάρκα, αὐτοὶ σᾶς παρακινοῦν καὶ σᾶς παραπείθουν νὰ περιτέμνεσθε, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ μὴν καταδιώκωνται ἀπὸ τοὺς ᾿Ιουδαίους γιὰ τὸ κήρυγμα τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Οὔτε ὅμως κι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν περιτμηθῆ, τηροῦν τὶς τελετουργικὲς διατάξεις τοῦ νόμου, τὶς καθάρσεις δηλαδὴ καὶ τὶς ζωοθυσίες. ᾿Αλλὰ θέλουν νὰ περιτέμνεσθε, γιὰ νὰ καυχηθοῦν ὅτι σᾶς ἔπεισαν νὰ δεχθῆτε τὴν περιτομή.
᾿Εγὼ ὅμως δὲν κινοῦμαι ἀπὸ τέτοια ἁμαρτωλὰ ἐλατήρια. «᾿Εμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ». Ποτὲ νὰ μὴν συμβῇ νὰ καυχηθῶ γιὰ κάτι ἄλλο παρὰ γιὰ τὸ ὅτι γιὰ μένα ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστὸς ἔλαβε δούλου μορφὴν καὶ σταυρώθηκε γιὰ τὴ σωτηρία μου. Μόνο καύχημά μου εἶναι ὁ σταυρικὸς θάνατος τοῦ Κυρίου. «Δι᾿ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ»· μὲ τὴν πίστη στὸν θάνατο αὐτὸ ἔχει νεκρωθῆ καὶ ἔχει χάσει τὴ δύναμή του γιὰ μένα ὁ κόσμος. ᾿Αλλὰ καὶ ἐγὼ ἔχω νεκρωθῆ γι᾿ αὐτόν.
Διότι μὲ τὴν ἕνωση καὶ κοινωνία μὲ τὸν ᾿Ιησοῦ Χριστό, δὲν ἔχει καμμία ἀξία οὔτε ἡ περιτομὴ οὔτε ἡ ἀκροβυστία, ἀλλὰ ἰσχύει νέα κτίση καὶ δημουργία, δηλαδὴ ἀναγέννηση, ποὺ δίνεται σὲ κάθε πιστὸ μὲ τὴ δύναμη τῆς λυτρωτικῆς θυσίας τοῦ Σταυροῦ. Καὶ σ᾿ ἐκείνους ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν τὴ διδασκαλία αὐτὴ γιὰ τὴ νέα κτίση, καὶ θὰ τὴν ἔχουν ὡς ὑπόδειγμα γιὰ νὰ συμμορφώνουν ἀντίστοιχα τὴ ζωή τους, ἂς εἶναι ἐπάνω τους εἰρήνη καὶ ἔλεος, καὶ στὸν νέο ᾿Ισραήλ, τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ.
Παράδοξο πραγματικὰ τὸ περὶ Σταυροῦ κήρυγμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Τὸ μοναδικό του καύχημα, λέει, εἶναι ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Παράδοξο γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, πολὺ δὲ περισσότερο γιὰ τοὺς πιστοὺς τῆς ἐποχῆς μας. Διότι ὅπως καὶ τότε, ἔτσι καὶ σήμερα, καὶ πολὺ περισσότερο σήμερα, ζοῦμε σ᾿ ἕναν κόσμο στὸν ὁποῖο κυριαρχεῖ τὸ ἀντισταυρικὸ πνεῦμα· ἕναν κόσμο ποὺ ἀργοπεθαίνει μέσα στὴ φιλαυτία καὶ καλοζωΐα. Πολλοὶ ἄνθρωποι δὲν θέλουν νὰ ἔχουν καμμία σχέση μὲ τὸ πνεῦμα τῆς αὐταπαρνήσεως καὶ τῆς θυσίας. ᾿Αρνοῦνται τὸν Σταυρό, καὶ γι᾿ αὐτὸ καὶ ταράσσονται καὶ ἀπογοητεύονται σὲ κάθε δυσκολία.
᾿Αρκετοὶ Χριστιανοὶ ἐπηρεασμένοι ἀπὸ αὐτὸ τὸ κλῖμα προσπαθοῦν ἀκόμη καὶ τὸν δρόμο πρὸς τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ νὰ τὸν κάνουν ἄνετο. ῾Ο Σταυρὸς τοὺς τρομάζει. ῾Η ἄνεση τοὺς ἑλκύει. Δὲν ἀντέχουν τὸν πόνο καὶ τὴν ἄσκηση. Καὶ νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ βαδίσουν τὸν δρόμο τους χωρὶς νὰ σηκώνουν τὸν προσωπικό τους σταυρό. ῞Οποιος ὅμως πηγαίνει πίσω ἀπὸ τὸν Χριστὸ χωρὶς σταυρὸ δὲν εἶναι ἄξιος τοῦ Χριστοῦ.
Πόσο ἐπίκαιρα λοιπὸν εἶναι τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου! ῾Ο Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ὄχι μόνο δὲν τρομάζει τὸν θεῖο ᾿Απόστολο, ἀλλὰ ἀποτελεῖ καὶ καύχημά του. Γι᾿ αὐτὸν ἔχει σταυρωθῆ κι ἔχει χάσει τὴ δύναμή του ὁ κόσμος. Καὶ μᾶς διδάσκει νὰ νεκρώνουμε κι ἐμεῖς κάθε ἐμπαθῆ μας σχέση μὲ τὸν κόσμο, δηλαδὴ μὲ τὴν κοσμικὴ νοοτροπία, ποὺ δὲν ἀνέχεται τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας. Νὰ μισήσουμε ὄχι μόνο τὸ κοσμικὸ πνεῦμα ποὺ ὑπάρχει γύρω μας ἀλλὰ πολὺ περισσότερο αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει μέσα μας· τὰ πάθη μας καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες. Κι ὅταν καθαρίζουμε τὸν ἔσω ἄνθρωπο, τότε σταυρωνόμαστε πραγματικὰ γιὰ τὸν κόσμο. Τότε θὰ δοῦμε πρόσωπο Θεοῦ.
Στὸ ἑξῆς, γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, κανεὶς ἂς μὴ μοῦ παρέχῃ κόπους καὶ ἐνοχλήσεις, ζητῶντας ἀπολογία ἀπὸ μένα γιὰ ὅσα κάνω. Διότι «ἐγὼ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω»· βαστάζω στὸ σῶμα μου τὰ σημάδια τῶν πληγῶν ποὺ ὑπέφερα γιὰ τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ. Καὶ οἱ πληγὲς αὐτὲς εἶναι ἡ ἀπολογία μου. ῾Η Χάρις τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ νὰ ἐνισχύῃ καὶ νὰ σᾶς ἐνδυναμώνῃ, ὥστε νὰ διατηρῆτε πάντοτε τὸν ἁγιασμὸ ποὺ σᾶς ἔδωσε τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα. ᾿Αμήν.
Το σῶμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου λοιπὸν ἦταν γεμᾶτο ἀπὸ τὰ σημάδια τῶν πληγῶν ποὺ δέχθηκε γιὰ τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ. Καὶ στὴ δευτέρα πρὸς Κορινθίους ᾿Επιστολή του ἀπαριθμεῖ μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ σημάδια. Πέντε φορὲς μαστιγώθηκε, τρεῖς φορὲς χτυπήθηκε μὲ ραβδιά, μιὰ φορὰ λιθοβολήθηκε, τρεῖς φορὲς ναυάγησε, καὶ σὲ μία ἀπὸ αὐτὲς ἔμεινε ἕνα ἡμερόνυκτο στὴ θάλασσα παλεύοντας μὲ τὰ ἄγρια κύματα.
Βέβαια ἐμεῖς τέτοια σημάδια στὸ σῶμα μας δὲν ἔχουμε. Οὔτε ζοῦμε σὲ ἐποχὴ διωγμῶν, ὥστε νὰ ἀξιωθοῦμε τέτοιας μεγάλης τιμῆς. ῞Ομως καθημερινὰ κι ἐμεῖς καλούμαστε νὰ ἀποκτήσουμε ἄλλα, πνευματικὰ σημάδια θυσίας καὶ σταυροῦ. Ποιὰ εἶναι αὐτά;... Νὰ μάθουμε νὰ ὑπομένουμε τὶς δοκιμασίες ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς στὴ ζωή μας· τὶς ὀδυνηρὲς καὶ ἀνίατες ἀσθένειες, τὸν θάνατο προσφιλῶν μας προσώπων, τὶς ἀδικίες, τὶς ἀχαριστίες καὶ περιφρονήσεις, τὰ οἰκονομικά, οἰκογενειακὰ καὶ ἄλλα προβλήματα. Μὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι σημάδια γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; Ναί, εἶναι ὅταν μάθουμε νὰ τὰ ἀντιμετωπίζουμε ὑπομονετικὰ καὶ δοξολογητικά, χωρὶς νὰ ἀγανακτοῦμε καὶ νὰ χάνουμε τὴν πίστη μας· ὅταν τὰ δεχόμαστε ὅλα αὐτὰ ὄχι ἀναγκαστικὰ καὶ παθητικά, ἐπειδὴ δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε διαφορετικά, ἀλλὰ ὡς ἐπισκέψεις τῆς ἀγάπης τοῦ ἁγίου Θεοῦ· ὡς εὐκαιρίες γιὰ τὴν πνευματική μας τελείωσι. Καὶ ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου θὰ εἶναι μαζί μας.
Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου