Δεν ήταν εξαίρεση ο παπα Στρατής φωτεινή. Ήταν ο φωτεινός κανόνας

Του π. Παντελεήμονος Κρούσκου 

 Έφυγε και ο παπα Στρατής ο Δήμου και πέταξε ψηλά στην αγκαλιά Αυτου πού κρατά τους στεφάνους να χαίρεται αιώνια! Άξιος ο δρόμος και το τέλος, τέλος μαρτυρίας!

Αυτό όμως πού παρατηρώ στις σχετικές αναρτήσεις, πέρα από τα τετριμμένα της λύπης λόγια, πού συνηθίζουν οι ευαίσθητοι άνθρωποι,είναι μια παράλληλη απαξία για όλο το ράσο. Αν πραγματικά αγαπούσε και θαύμαζε κάποιος τον άνθρωπο αυτόν, θα έμενε μέχρι το εγκώμιο του και δεν θα μιλούσε για εξαίρεση μέσα στον κλήρο. Ένας θάνατος, μια κοίμηση δεν είναι η κατάλληλη ευκαιρία για να εμέσει ο καθένας την ακτικληρικαλική του ιδεοληψία.Απόδειξη πώς τα δάκρυα μερικών δεν είναι ανθρώπινα, αλλά κροκοδείλια.

Ο απόστολος Παύλος γράφει πώς είναι τρέλα να περιαυτολογεί και να υπερασπίζεται τον εαυτό του έναντι της αποστολικότητας των άλλων μαθητών. Εγώ θα μιλήσω γενικά για το ράσο,το ράσο του ελληνα κληρικού. Δεν ήταν εξαίρεση ο παπα Στρατής φωτεινή. Ήταν ο φωτεινός κανόνας. Αυτός είναι ο έλληνας παπάς.Με τον παπα Στρατή έδωσε ο Θεός και ανάψανε τα φώτα της κάμερας για να φωτιστεί ο ρόλος του ιερεα στην κοινωνία μας. Όχι για να διχοτομήσει και να δείξει από δω τον καλό λεβίτη και από κείθε τον αδιάφορο συρφετό. Οικονομία Θεού ήταν η δημοσιοποίηση του έργου του, για να φανεί τί κανει ο παπάς στον κόσμο σήμερα.

Και γιατί όχι, ίσως για να καλυφθούν κάποιες άλλες φωνές στην Εκκλησία πού δεν αντιπροσωπεύουν ούτε το μηδέν κόμμα ένα του κλήρου. Η εξαίρεση η κακή είναι από την άλλη μερια. Ο κανόνας είναι από δω. Κανένας δεν ξέρει τον μυστικό αγώνα και την προσφορά του ράσου, γιατί αν έδινε ο Θεός και τον ήξερε θα γινόμασταν όλοι παλιάτσοι και ντίβες και την ανταμοιβή μας θα την λαμβάναμε από τους ανθρώπους και όχι από τον Θεό. Ανοιξε ένα παράθυρο με τον παπα Στρατή να φωτίσει τί σημαίνει ιερωσύνη και αντί να φωτιστούμε το χρησιμοποιήσαμε για να μεγεθύναμε τις ελλείψεις των άλλων πατέρων.Ο κόσμος δεν χρωστά καλή κουβέντα σε κανέναν, πλην του εαυτού του. Ακόμα και τα συνάφια σκυλοτρώγονται,πόσο μάλλον ένας εύκολος στόχος κατάκρισης, όπως είναι ο ευδιάκριτος ιερέας, πού κουβαλά εκούσια ΟΛΟΥΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΔΙΣΜΟΥΣ του Χριστού. Εκούσια ε;

Τέλος, ο παπα Στρατής έκανε αυτό πού τάχτηκε και κλήθηκε και το κανε καλά.Ο Θεός είναι αυτός πού θέτει, όχι οι απαιτήσεις των ανθρώπων. Δεν υπάρχει κέντρο ενδιαφέροντος γύρω από το οποίο κινούνται αποκλειστικά όλοι οι πατέρες.Με τους λαθρομετανάστες δεν σταμάτησε ο χρόνος και τα άλλα προβλήματα. Αλλος τάχτηκε να ασχοληθεί με αυτούς, άλλος με άλλα, άλλος με δυσκολότερα, άλλος με λιγότερο εντυπωσιακά, άλλος φανερά και άλλος μπροστά σε όλους. Αυτός πού θα κρίνει τον αγώνα είναι Ένας. Σας βεβαιώ πώς κανένας μας δεν κάθεται! Θυμηθείτε την παραβολή της χήρας και του κριτή. Ακόμα και αν κάποιοι από εμάς είναι αργοί και αδιάφοροι, μόνο για την σκοτούρα ή το εύγε, κάτι θα κάνουμε.Και όλοι μας κληρικοί και λαϊκοί κρινόμαστε και όχι από τους ανθρώπους. Αυτή η κρίση είναι αδιάφορη και δεν κρατά παρά μόνο όσο αναπνέουμε ανάμεσα τους. Η άλλη όμως είναι αιώνια. Και αφορά ΟΛΟΥΣ!

πηγή