Μεγάλη ημέρα η σημερινή. Γιατί γιορτάζει ο φίλος του Θεού, ο μέγας Μωϋσής. Και ο γεροΒαβύλας και ο άλλος Βαβύλας, καλοί όλοι τους.
Όμως εμείς, εδώ στην Βέροια, στην Μακεδονία, πανηγυρίζουμε την πρώτη μας πολιούχο, την παλαιότερη. Την Αγία Ιερουσαλήμ. Η κάρα της, το ιερό κρανίο της, θησαυρίζεται στον ναό του πολιούχου, που την διαδέχθηκε στο διακόνημα αυτό.
Πριν χρόνια είχα μία κουβέντα με μία γιαγούλα, κοντά στα ενενήντα.
Τάμαθες; Την είπα. Θα έχουμε τούρκο πρωθυπουργό. Το άκουσε, με κύτταξε, δεν μίλησε.
Και είπε όλους τους γέρους θα τους αλλάξει την πίστη. Αστειεύτηκα.
Εγώ την πίστη μου δεν την αλλάζω, είπε. Γριά, σχεδόν ενενήντα ετών.
Όποιος δεν αλλάξει είπαν –συνέχισα- θα τον σουβλίσουν.
Να με σουβλίσουν, σχεδόν το ούρλιαξε. Έδωσα ένα σάλτο και αγκάλιασα το κατάλευκο κεφάλι, με τα πλεγμένα κόσα μαλλιά. Κάθε πρωΐ τα χτενίζει και ύστερα τα πλέκει κοτσίδα, σχεδόν μισό μέτρο. Υπομονή πολλή.
Πανηγυρίζουμε την Αγία Ιερουσαλήμ. Ξενικό όνομα και το δικό της και των γιών της: Τρεις γιοί: Σέκενδος, Σεκένδικος και Κήγορος. Αυτηνής Εβραϊκό, τα δικά τους ρωμαϊκά. Λαοί, φυλαί και γλώσσαι στην Ελλάδα. Και τότε και τώρα.
Ο δούκας την καλόβλεπε και την είπε να θυσιάσουν στους Θεούς. Εμείς έναν Θεό λατρεύουμε, όχι αυτούς που καταντούν ξόανα αυτούς που τους λατρεύουν, απάντησε. Ούτε να ακούσουμε γιά τους θεούς αυτούς δεν ανεχόμαστε.
Θα υποφέρετε. Ας υποφέρουμε.
Και άρχισε το μαρτύριο.
Μπροστά στα μάτια της μάννας, σαν την Σολομωνή των Μακκαβαίων.
Πρώτα ο μικρότερος, ο Κήγορος. Τον ξάπλωσαν πάνω σε ένα κρεββάτι σιδερένιο, που ο σουμιές του είχε γίνει κατακόκκινος από την δυνατή φωτιά. Και επιπλέον, πέρασαν στα ρουθούνια του πυρακτωμένους οβελίσκους, μικρές βελόνες, κατακόκκινες και αυτές από το πύρωμα. Πέθανε το παιδί. Πέταξε.
Ύστερα ο Σεκένδικος. Τον φόρεσαν πυρωμένη περικεφαλαία, να λάμπει όπως έλαμπε ο πάγκαλλος νους του. Πέταξε και αυτός στον ουρανό.
Ήρθε η σειρά του μεγαλύτερου, του Σέκενδου. Τον έδεσαν από τα πόδια σε άτια άγρια. Τον έσυραν τα άγρια άλογα μέσα στην πόλη και τον ξέσκισαν στα δύο. Ποτίστηκε το χώμα της Βέρροιας μέ το αίμα το άγιο του παλληκαριού.
Ύστερα ο δούκας έσφαξε την ίδια την γυναίκα του, που ομολόγησε τον Χριστό, γιατί την ιάτρευσε η Αγία Ιερουσαλήμ, και από «ευγνωμοσύνη» ο άντρας της την έκλεισε στην φυλακή, να κάνει παρέα την Ιερουσαλήμ. Άγνωστο το όνομά της. Το τέλος της το γράφει στην δεύτερη έκδοση των Κειμένων της Αγίας.
Ήρθε και η σειρά της μάννας. Γυμνή, μία μάννα με τρεις γιούς, την κρέμασαν. Ντροπή τους, οι αναίσχυντοι. Και έξυναν με νύχια σιδερένια τις σάρκες της τις αγιασμένες. Αλλά την γιάτρεψε ο Χριστός και της κόψαν το κεφάλι.
Μάζεψαν τα μαρτυρικά τίμια λείψανα ο λαός της Βέρροιας, και τα έθαψαν, εκεί που χτίστηκε η εκκλησία τους. Σήμερα μόνο η κάρα της μάννας υπάρχει.
Πλούσια η γη της πόλης μας. Την περπάτησαν Απόστολοι, ο Μέγας Παύλος, ο Σίλας, ο Τιμόθεος και ο Λουκάς, που όμως δεν τους μνημονεύουμε, και ο Σωσίπατρος το σπλάγχνο της, υιός Πύρρου.
Πότισαν το χώμα της τα τρία παιδιά και η μάννα, που τους γιορτάζουμε σήμερα. Και πόσοι ακόμα άγνωστοι και γνωστοί.
Την πότισαν και τα δάκρυα και οι ιδρώτες ποιός ξέρει πόσως αγίων ασκητών και ασκητριών.
Γιαυτό είναι πλούσια πόλη. Γιαυτό η Βέρροια πρέπει να γράφεται με δύο ῤῥ. Γιατί έχει υγρασία, από τα αίματα και τα δάκρυα και από τα πολλά της βέβαια νερά.
Τί κι αν στις Πράξεις την έγραψαν μονάχα με ένα ῥ; Φαίνεται πως εκείνη την χρονιά είχε ξηρασία.
Πάντως τώρα οι περισσότεροι από εκείνους τους αρδευτές τους πολύρροους τιμώνται με ωραίες πανηγύρεις.
Ελάτε να χαρείτε μαζί μας από τα δάκρυα, από τα αίματα, από την κομμένη κεφαλή, και βέβαια, από τα πολλά νερά μας.
Και άμα θέλετε, βάλτε δίπλα δίπλα αυτήν την γριά και εκείνη την μάννα. Δεν ταιριάζουν η μία κοντά στην άλλη; Εσείς τί λέτε;
Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού, αδελφοί.
Μόνο αυτό μας μένει: η αγιότητα και ο αγιασμός.
Ά, και κάτι πρώτιστο και μέγιστο: Η τιμή των Αγίων μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου