Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός Δάσκαλος - Κιλκίς
Ἀλήθεια πρώτη: «Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς δὲν κάνουμε καμιὰ πολιτικὴ καθόλου. Ρίχνουμε μονάχα στάχτη στὰ μάτια τοῦ κόσμου καὶ γλείφουμε τὰ πόδια τῆς Τουρκίας… Ἂς καταργήσουμε τὸ ὑπουργεῖο τῶν Ἐξωτερικῶν, δὲν ἔχει νὰ χάσει κανεὶς ἄλλος τίποτα, ἐκτὸς ἀπὸ μερικοὺς ὑπαλλήλους ποὺ θὰ χάσουν τὴ θέση τους». (Ἴων Δραγούμης, «Μαρτύρων καὶ Ἡρώων Αἷμα», 1907).
Ἀλήθεια δεύτερη: «Οἱ ἡμέτεροι πολιτικοὶ ὄχι μόνο ἀγνοοῦν καὶ ἀπεχθάνονται τὴν ἱστορίαν, ἀλλὰ τρέφουσι πρὸς αὐτὴν βαθυτάτην περιφρόνησιν». (Δημ. Βερναρδάκης, 1876, ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ καθ. Ἀπ. Βακαλόπουλου, «Ὁ χαρακτήρας τῶν Ἑλλήνων»).
Ἀλήθεια τρίτη: «Δύστυχη Ἑλλάδα, νά ᾽ταν οἱ ξένοι μονάχα, μὰ καὶ οἱ Ἕλληνες; Καὶ καλὰ οἱ Ἕλληνες γενικά, μὰ καὶ οἱ πιὸ κοντινοί μας, οἱ “διανοούμενοι”; Νὰ βλέπουν τὸν τόπο τους μὲ ἀγανάκτηση, σὰ μία ὁποιαδήποτε μικρὴ χώρα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς; Ἐπειδὴ τὰ Πανεπιστήμια δὲν ἔχουν σύγχρονα ἐργαστήρια, γιὰ νὰ μὴν πῶ: ἐπειδὴ τὰ οὐρητήρια δὲν διαθέτουν ἠλεκτρονικὸ μάτι; Ἔ, λοιπόν, κι ἐγὼ θὰ τὸ ἐξομολογηθῶ μὲ μίαν εἰλικρίνεια ποὺ δὲν ἀξίζει νὰ τὴν εἰρωνευτεῖ κανείς: νιώθω ἕνας ἀριστοκράτης ποὺ ἔχει –ὁ μόνος ποὺ ἔχει– τὸ προνόμιο νὰ λέει τὸν οὐρανὸ “οὐρανὸ” καὶ τὴ θάλασσα “θάλασσα”, ἀκριβῶς ὅπως ἡ Σαπφώ, ἀκριβῶς ὅπως ὁ Ρωμανὸς ὁ Μελωδός, ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια…». (Ὀδ. Ἐλύτης, «τὸ χρονικὸ μίας δεκαετίας», 1974).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου