«Καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες, ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονήν κατεργάζεται, ἡ δέ ὑπομονή δοκιμήν, ἡ δέ δοκιμή ἐλπίδα, ἡ δέ ἐλπίς οὐ καταισχύνει» (Ρωμ ε΄ 3).
Ἡ ὠφέλεια πού προέρχεται ἀπό τίς θλίψεις εἶναι μεγάλη. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα ἀπό τόν Ἀββᾶ Ἰσαάκ καί τόν Ὅσιο Θε- οδόσιο τόν Κοινοβιάρχη, μᾶς δείχνουν πόσο ἐπιθυμοῦσαν τίς θλίψεις οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας.
Καί αὐτό γιατί οἱ Ἅγιοί μας ζοῦσαν στήν γῆ σκεπτόμενοι οὐράνια.
* * *
Κάποτε ἔπεσε ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ σέ σοβαρή ἀρρώστια καί ἔκανε πολύ καιρό σέ αὐτή. Τοῦ ἔφτιαξε ἕνας ἀδελφός λίγο χυλό καί πρόσθεσε καί λίγα δαμάσκηνα. Ἀλλά ὁ γέροντας δέν ἤθελε νά φάη.
Καί ὁ ἀδελφός τόν παρακαλοῦσε, λέγοντας:
«Πάρε λίγο, ἀββᾶ, γιά τήν ἀρρώστια».
Τότε τοῦ ἀπάντησε ὁ ἀββᾶς:
«Σέ βεβαιώνω, ἀδελφέ, θά ἤθελα νά κάνω σέ αὐτή τήν ἀρρώστια τριάντα χρόνια».
* * *
Ὅταν πλησίαζε ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος (11/1) νά ἀναχωρήση πρός Κύριον, τόν βρῆκε τόσο φοβερή ἀσθένεια, ὥστε ἦταν γιά ἕνα χρόνο κάτω βασανιζόμενος μέ πολλούς πόνους καί διαβρώθηκε τό δέρμα του ἀπό τήν ἀδυναμία καί δέν ἔμεινε τίποτα παρά μόνον τά κόκκαλα.
Ποτέ του ὅμως δέν βαρυγγώμησε ὁ ἀείμνηστος οὔτε τεμπέλιασε κα- θόλου, οὔτε κάποιον λόγο πικρό γογγυσμοῦ εἶπε, ἀλλά δόξαζε μεγαλόψυχα τόν Κύριο.
Βλέποντας κάποιος μοναχός νά ὑποφέρη τόσο πολύ, τοῦ εἶπε.
«Κάμε, Πάτερ, πρός τόν Κύριο δέηση νά σέ γλυτώση, ἀπό τήν φοβερή αὐτή ἀσθένεια».
Ὁ Ἅγιος τόν κοίταξε λοξά καί τοῦ εἶπε:
«Μή λές τέτοια ἄπρεπα λόγια, ἐπειδή πολλές φορές μοῦ ἦλθε τέτοιος ψυχοβλαβέστατος λογισμός καί γνώρισα ὅτι ἦταν ἀπό τόν δαίμονα.
Τόν ἔδιωξα, ἐπειδή, ἀφοῦ ἀπόλαυσα πολλά καλά σέ αὐτή τήν ζωή καί ἔγινα παντοῦ ὀνομαστός καί περίφημος, πρέπει νά κακοπα- θήσω λίγο καί νά βρῶ παρηγοριά στήν ἄλλη τήν ζωή καί νά μή ἀκού- σω τήν φοβερή ἐκείνη ἀπόφαση ὅπως ὁ πλούσιος «Ἀπέλαβες τά ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου».
* * *
Ἐπίσης ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει:
«Πολλὲς φορὲς ἔρχονται ἀσθένειες, ἐπειδὴ τὸ ζητάει ὁ πονηρός. Γιατὶ δέχεται καὶ ἀποστέλλει ὁ φιλάνθρωπος Δεσπότης στὸν ἀγώνα ἕνα μεγάλο ἀνταγωνιστή τοῦ διαβόλου καὶ καθαιρεῖ τὴ μεγαλαυχία του μὲ τὴν καρτερικὴ ὑπομονὴ τῶν δούλων του.
Αὐτὸ μάλιστα διδαχτήκαμε ὅτι συνέβη στὴν περίπτωση τοῦ Ἰώβ (Ἰὼβ 2, 6). Ἤ, αὐτοὶ ποὺ μποροῦν νὰ ὑποφέρουν μὲ καρτερία μέχρι τὸν θάνατο τὸν πόνο, φέρονται ἀπ᾽ τὸν Θεὸ καὶ ὡς ὑπόδειγμα γιὰ τοὺς μὴ ὑπομονετικούς.
Ὅπως ὁ Λάζαρος, γιὰ τὸν ὁποῖο, ἐνῶ πιεζόταν ἀπὸ τόσες πληγές (Λουκ. 16, 20), πουθενὰ δὲν ἀναφέ- ρει ἡ Γραφὴ οὔτε ὅτι ζήτησε κάτι ἀπ᾽ τὸν πλούσιο οὔτε ὅτι ἦταν δυσαρεστημένος ἐξ αἰτίας τῆς καταστάσεώς του, γι᾽ αὐτὸ δὲν βρῆκε (ὁ πλούσιος) τὴν ἀνάπαυση στὸν κόλπο τοῦ Ἀβραάμ, γιατὶ ἀπέλαβε τὰ καλὰ στὴ ζωή του (Λουκ. 16, 22, 25).
(«ΟΡΟΙ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΟΣ Β´», ἐρώτ. 55η).
Ορθόδοξος Τύπος, 31 IOYΛIOY 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου