Περί παρηγορίας στο θάνατο
"Οταν το 2013 κοιμήθηκε από καρκίνο η μοναχή Σεραφείμα,46 ετών, που είχα μαζί μου, δεξί μου χέρι, και η μοναδική καλογριά που είχα,πως με παρηγόρησε ο Θεός; Μέσω ενός κάκτου!
Όταν άφησε την τελευταία της πνοή,παρατήρησα στη μονή μας έναν κάκτο.
Άνθιζε σπάνια. Είδα να βγάζει ένα πανέμορφο λουλούδι,λευκό με κίτρινες ανταύγειες,το οποίο άνοιγε στις 8 η ώρα το βράδυ και το πρωί στις 5 έκλεινε και δεν ξανα-άνοιγε. Εσβηνε,...πέθαινε!
Είπα ,τότε με το μυαλό μου: Μα τόσο ωραίο άνθος ποιός το βλέπει και το χαίρεται εκείνη την ώρα; Σχεδόν κανείς!
Γιατί ο Θεός το δημιούργησε άραγε;
Γιατί του έδωσε τόση ομορφιά; Για ποιόν;
Σκέφτηκα πάλι: Δικά Του είναι τα πάντα!
Ο,τι θέλει κάνει, και όλα τα εκλεκτά τα παίρνει εκεί ψηλά στην τελειότητα!
Πήρα τόση παρηγορία με τη σκέψη ότι, η Σεραφείμα μου ήταν άνθος εκλεκτό και σπάνιο,πολύτιμο,
και η θέση του ήταν να είναι πιό νωρίς στον Παράδεισό Του!"
Γερόντισσα Παϊσία μοναχή, νυν ηγουμένη
Ιεράς Μονής Αγίου Ονουφρίου,στον αγρό του Κεραμέως
ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ - ΑΓΙΑ ΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου