Διάκονος Επιφάνιος Παπαντωνίου
Η λατρεία, όπως εκφράζεται κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, είναι μια κατεξοχήν κοινωνική εκδήλωση σε κατακόρυφο επίπεδο, που επηρεάζει όμως άμεσα και την κοινωνική ζωή σε οριζόντιο επίπεδο.
Η κοινή αναφορά στον Θεό με την θεία λατρεία, συνδέει όλους τους πιστούς μεταξύ τους και καλλιεργεί, με τον τρόπο αυτό την αίσθηση της κοινότητας. Είναι γνωστό ότι το άτομο και η κοινότητα σπάνια συμπορεύονται μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι. Στην Θεία Λειτουργία, όμως συναντώνται. Το άτομο πορεύεται προς την κοινότητα (δηλ. την Εκκλησία) και η κοινότητα το υποδέχεται, όπως ακριβώς είναι. Η είσοδός μας στην Εκκλησία, είναι σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, η είσοδος στο πατρικό μας σπίτι, η επιστροφή των απίστων από την άγνοια και την πλάνη στην επίγνωση του Θεού, από την κακία και την αγνωσία στην αρετή και στη γνώση, από την παράβαση στη διόρθωση και στη μετάνοια. Όλοι λοιπόν μετέχουμε στο ευχαριστιακό γεγονός της Εκκλησίας μας, όπου επιβεβαιώνουμε την ιδιότητά μας ως χριστιανών. Στη θεία λατρεία, μετέχοντας του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, πραγματοποιείται η ένωση «μετά της θεοποιού σαρκός του Χριστού» και έτσι καθιστάμεθα μέτοχοι της άφθαρτης και αιώνιας ζωής, γινόμαστε σύσσωμοι Χριστού. Αυτή η συσσωμάτωση προκύπτει και προσφέρεται ως δώρο της χάριτος του Θεού, όταν όλοι μεταλαμβάνουμε «του αγίου Σώματος και Αίματος του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον», από το «κοινόν ποτήριον», το οποίο εμείς οι άνθρωποι δεχόμαστε προσωπικά και ελεύθερα.
Στην Εκκλησία, δεν είμαστε μόνοι μας, δεν είμαστε άτομα, αλλά ως πρόσωπα, γινόμαστε εικόνα του Θεού, συγκεφαλαιώνουμε το «προαιώνιο μυστήριο». Με την αποδοχή λοιπόν, αυτής της προσωπικής κοινωνίας με την θεοποιό και άκτιστη χάρη του Θεού μέσω της Ευχαριστίας πραγματοποιείται η σύνδεση αυτή με δεσμούς ανώτερους από τους ανθρώπινους. Είναι η χαρμόσυνη εκείνη σύναξη, όπου όλοι μας ανταμώνουμε τον Αναστημένο Κύριο και μπαίνουμε μαζί του στο νυφικό δώμα. Έτσι, Εκκλησία είμαστε όλοι εμείς που γίναμε δεκτοί στην ευχαριστιακή ζωή του Χριστού. Η ρήση από τη διδασκαλία των Πατέρων, «εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία» (Extra Ecclesiam nulla salus. All the categorical strength and point of this aphorism lies in its tautology. Outside the Church there is no salvation, because salvation is the Church” (G. Florovsky, “Sobornost: the Catholicity of the Church”, in The Church of God, p. 53), φανερώνει κυρίως το ευχαριστιακό νόημα.
Η Ευχαριστία ονομάζεται «φάρμακον αθανασίας» με την πιο δυνατή σημασία του όρου, επειδή ο πιστός συμμετέχει υποστασιακά στον Κύριο και δέχεται τον σπόρο της αιώνιας ζωής. Η Εκκλησία στο «χωρισμό» της από «τον κόσμο τούτο» και το ταξίδι της στον ουρανό, θυμάται ολόκληρη την κτίση, θυμάται όλους τους ανθρώπους και την προσκομίζει με αγάπη στο Δημιουργό. Η Ευχαριστια δεν είναι απλά μια ανταμοιβή για εκείνους τους «καλώς έχοντας», αλλά είναι η αληθινή τροφή για όποιον πεινάει και διψάει πνευματικά. Είναι για εκείνον που γνωρίζει πολύ καλά ότι χωρις αυτή θα πεθάνει. Είναι το πιο ισχυρό φάρμακο αθανασίας, το αντίδοτο στον θάνατο. Είναι ακόμη η χαρμόσυνη κοινωνία της αγάπης, αλλά και ο εορτασμός της. Έτσι, σε αυτόν τον κόσμο η Ευχαριστία είναι ήδη η παρουσία του «εντελώς άλλου» κόσμου. Η Ευχαριστία προσφερόμενη «εν τω Υιώ», προσφέρεται στον Πατέρα. Και προσφερόμενη στον Πατέρα, εκπληρώνεται στην κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό η Ευχαριστία είναι η αιώνια, ζωντανή και ζωογόνα πηγή της γνώσης της Αγίας Τριάδας, δια μέσου της Εκκλησίας.
Μέσα από την Λειτουργία, ο άνθρωπος βρίσκει ότι η Βασιλεία του Θεού, που πλησιάζει, είναι κιόλας ανάμεσά μας, αλλά και μέσα μας. Και ανακαλύπτοντας την Βασιλεία, αισθανόμαστε ότι βρήκαμε τον «πολύτιμον μαργαρίτην», τον «κεκρυμμένον θησαυρόν» και η χαρά μας γι’ αυτό είναι πραγματικά πολύ μεγάλη. Έτσι, ας μη λείπουμε από την αγία Εκκλησία του Θεού, αφού μας παρέχει πλήθος μυστηρίων για τη σωτηρία μας και ιδιαίτερα, το μυστήριο των μυστηρίων, την Ευχαριστία. Εκεί, ας αποσύρουμε τον παλιό άνθρωπο, ας περπατήσουμε άξια στο θέλημα του Θεού, που μας κάλεσε στη Βασιλεία Του, ας ενδυθούμε τον νέο άνθρωπο, που ανανεώνεται στην επίγνωση σύμφωνα με τον Πλάστη του, για να προσφέρουμε, να διαθέσουμε και να μοιράσουμε την αγάπη που μας δείχνει ο Χριστός, σε όλους τους ανθρώπους, χωρις καμία εξαίρεση. Διότι, σ’ Αυτόν ανήκει η δόξα και η δυναμη μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα στους αιώνες των αιώνων.
Βιβλιογραφία:
ΕΥΔΟΚΙΜΩΦ ΠΑΥΛΟΣ, Η προσευχή της Ανατολικής Εκκλησίας, Η Λειτουργια του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1997.
ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, Κοινωνιολογία του Χριστιανισμού, εκδόσεις Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1985.
ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, Παλαμικά, εκδόσεις Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1983
ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, Μυσταγωγία, εισαγωγή-σχόλια Δ. Στανιλοάε, μτφρ. Ι. Σακαλής, εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας, Αθήναι 1997.
Πηγή: poimin.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου