Ο Δαρβίνος υποστήριξε κάποτε, ότι μέσα από μια διαδικασία που διενεργεί από μόνη της η φύση, εξελίσσονται αδιάκοπα τα είδη δημιουργώντας νέα έμβια όντα. Εν συνεχεία όμως ο ίδιος ο Δαρβίνος ήταν ο πρώτος που… αμφέβαλε για την θεωρία του αυτή, αφήνοντας κατάπληκτους τους «αθεϊστές».
Βλέποντας μάλιστα ότι κάποιοι χρησιμοποιούσαν την έρευνά του ως αφορμή για να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει Θεός, και έχοντας υπόψη του ότι οι μεγαλύτερες διάνοιες όλων των αιώνων έχουν απαντήσει καταφατικά στο θέμα υπάρξεως του Θεού, άρχισε να διευκρινίζει ότι η
Δημιουργία που περιγράφεται στην «Γένεση» της Αγίας Γραφής δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα τυφλής τύχης. Παραδεχόμενος ότι ποτέ δεν κλονίστηκε στη διάνοιά του η απόλυτη βεβαιότητα περί υπάρξεως Θεού και Δημιουργού και ότι ακόμα και κατά την εποχή των πιο μεγάλων ταλαντεύσεών του δεν ήταν ποτέ άθεος. Έτσι, φθάνοντας στην πιο ώριμη ηλικία της ζωής του, καταδίκασε το έργο και τις έρευνες των νεανικών του χρόνων.
Ο Όσβαλτ Σμιθ γράφει για τις τελευταίες στιγμές της ζωής του Δαρβίνου: «Θα δημιουργήσει ασφαλώς έκπληξη στους μελετητές της εξελίξεως, πού δεν το ξέρουν, όταν μάθουν ότι ο Δαρβίνος στα τέλη της ζωής του επέστρεψε στην πίστη προς την Αγία Γραφή. Πολλοί άνθρωποι, όταν πλησιάζουν στο τέλος της ζωής τους καί κατά συνέπεια συνειδητοποιούν περισσότερο το γεγονός ότι θα παρουσιασθούν στο Θεό καί θα βρεθούν στην αιωνιότητα, έχουν μετανοήσει τόσο για τίς ιδέες, όσο καί για τη συμπεριφορά τους. Ένας απ’ αυτούς ήταν καί ο Δαρβίνος. Την ιστορία, πού ακολουθεί, διηγείται η λαίδη Χόουπ από το Νόρθφιλντ της Αγγλίας, μια πολύ καλή Χριστιανή, πού βρισκόταν συχνά δίπλα στο κρεβάτι του Δαρβίνου, πριν ο τελευταίος πεθάνει. Τα παρακάτω τα γράφει η ίδια, κι αυτά δεν είναι μόνο ενδιαφέροντα, είναι καί πολύ διαφωτιστικά. Να το κείμενο της».
Διηγείται λοιπόν η Αγγλίδα Χόουπ: «Ήταν ένα από εκείνα τα μεγαλόπρεπα φθινοπωρινά δειλινά, πού απολαμβάνουμε κάποτε στην Αγγλία, όταν μου ζητήθηκε να πάω να καθίσω πλάι στον πασίγνωστο καθηγητή Κάρολο Δαρβίνο. Τον βρήκα ανακαθισμένο στο κρεβάτι, ακουμπισμένο στα μαξιλάρια. Ήταν γυρισμένος προς τα έξω καί ατένιζε τα δέντρα καί τα χωράφια με τα αραποσίτια, πού χρύσιζαν καθώς έπεφτε πάνω τους το λαμπρό φως του ηλιοβασιλέματος (...) Κούνησε ανάλαφρα το ένα του χέρι προς το παράθυρο δείχνοντας μου την όμορφη σκηνή του φθινοπωρινού δειλινού, ενώ στο άλλο κρατούσε μια ανοιχτή Αγία Γραφή, την οποία μελετούσε.
— «Τι διαβάζετε τώρα;» τον ρώτησα, όταν κάθισα δίπλα στο κρεβάτι του.
— «Την προς Εβραίους Επιστολή!» μ’ απάντησε «ακόμη την προς Εβραίους, το Βασιλικό Βιβλίο, όπως το ονομάζω».
Κατόπιν δείχνοντας μερικά χωρία από το θεόπνευστο κείμενο, άρχισε να τα σχολιάζει. Έκαμα κάποιους υπαινιγμούς για τις ισχυρές απόψεις καί γνώμες, πού είχαν εκφράσει ορισμένοι σχετικά με την ιστορία της δημιουργίας, το μεγαλείο της καί κατόπιν στο πώς διαπραγματεύθηκαν τα πρώτα κεφάλαια της Γενέσεως. Φαινόταν πολύ λυπημένος, τα δάκτυλα του τινάζονταν νευρικά καί μια αγωνία ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του, όταν μου είπε:
— Ήμουνα νέος τότε με ασχημάτιστες ιδέες. Σκόρπισα ερωτηματικά, υπαινιγμούς, διατύπωνα συνεχώς απορίες για το κάθε τι, καί προς κατάπληξη μου οι ιδέες αυτές διαδόθηκαν αστραπιαία. Ο κόσμος έκαμε τις ιδέες αυτές θρησκεία.
«Δεν είχαν καθόλου άδικο, αυτοί πού έχουν παρατηρήσει, πώς ο Δαρβίνος δεν ήταν άθεος, με τη συνηθισμένη έννοια της λέξης. Όμως, η ‘‘θεωρία της εξελίξεως’’ του Δαρβίνου επέτρεψε μια ερμηνεία του σύμπαντος η οποία απέκλειε την ιδέα του Θεού, σαν απαραίτητου για την ύπαρξη και συντήρηση του».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου