Να' μουν, πεθύμησα, Χριστέ μου

Γέρων Ιωσήφ

-Ένα από κείνα τα τρισευδαίμονα παιδιά, που έκλεισες στην αγκαλιά Σου και τα ευλόγησες με τ' άγιο χέρι Σου...

-Ένας κι' εγώ στην ακρογιαλιά να σ' ακούω, να σ' ακούω και να μη σε χορταίνω...

-Ένας απ' τους πεντακισχιλίους, που έφαγαν απ' τα ευλογημένα από Σένα και πολλαπλασιασμένα ψωμιά και ψάρια...

-Ένας απ' τους ευγνώμονες θεραπευμένους Σου, να τρέξω να διαλαλήσω ότι Συ μου χάρισες την πολυτιμότατη υγεία...

-Ένας απ' αυτούς που σε φιλοξένησε στο σπίτι του...

-Ένας απ' τους απεσταλμένους μαθητές Σου, που έκαναν, μαζί με το κήρυγμα, και θαυματουργικές ευεργετικές ιάσεις...

-Ένας μ' ευλαβική ψυχή, που να σ' ακολουθώ και να σου προσφέρω απ' τα υπάρχοντα μου...

-Ένας, που να καθόμουν μαζί Σου στο Μυστικό Σου Δείπνο...

-Ένας, που να σήκωνα λίγο το βαρύ σταυρό Σου, σαν το Σίμωνα τον Κυρηναίο...

-Ένας, που να στεκόμουν κάτω απ' το σταυρό Σου, πλάϊ στη Μητέρα και τον αγαπημένο Μαθητή Σου, την ώρα της πικρής οδύνης...

-Ένας, που θα 'τρεχα μαζί με τον Ιωάννη και τον Πέτρο και θα 'βλεπα το κενό μνημείο...

-Ένας, που θ' αξιωνόμουν ν' ακούσω, σαν τη Μαρία, το ουράνιο, το αναστάσιμο ΧΑΙΡΕ στον ανοιξιάτικο κήπο απ' τα χείλη Σου.

-Ένας, που με την πύρινη γλώσσα του Αγίου Πνεύματος θα κήρυττα την Ανάστασή Σου...

Μα αν τίποτε απ' αυτά δεν μπορώ να είμαι, κάνε, Θεέ μου, κάτι απ' τη χάρη και την ευλογία τους να έχω στην ψυχή μου. Αμήν.