Ἐσύ μπαμπά γιατί δέν κοινώνησες;

Πολλά χρόνια στήν Ἐκκλησία. Ἀπό τότε πού θυμᾶται τόν ἑαυτό του. Ἀπό μικρό στά χέρια καί τήν ἀγκαλιά καί μετά μέ τό σχολεῖο στίς Κυριακές καί τίς γιορτές. Παπαδάκι στό Ἱερό τά τελευταῖα χρόνια τοῦ Δημοτικοῦ καί τά πρῶτα τοῦ Γυμνασίου.

Κάποιοι πρόλαβαν καί τήν… μακαρία ἐκείνη ἐποχή πού ὁ ἐκκλησιασμός ἦταν ὑποχρεωτική ἐκδήλωση σχολικῆς δραστηριότητας! Τότε πού «παίρναν» ἀπουσίες ὅσοι κοιμόντουσαν ἤ τό σκάγαν καθ’ ὁδόν! Τότε πού ἦταν ἡ Ἐκκλησία στοιχεῖο κοινωνικῆς εὐπρέπειας καί τάξεως!
Μερικοί ἀκόμα τά θυμοῦνται μέ νοσταλγία! Ὑπῆρχε… τάξη, σεβασμός, γινόταν τό… σωστό, τώρα ὅλα… διαλύθηκαν, λένε!.

Ὅλα αὐτά πού ὄντως γινόντουσαν καί λειτουργοῦσαν, ὄχι μόνο τώρα, ἀλλά καί τότε, ἦταν ἀπαράδεκτα! Ἦταν ἡ τάξη τοῦ… Γυμνασιάρχη, ὄχι τοῦ Θεοῦ! Ὑπῆρχε σύγχυση λόγων καί κινήτρων. Ἡ διδασκαλία τῆς πίστεως γινόταν ἀναγκαστική πορεία. Ἡ ἐλευθερία τοῦ Χριστοῦ (ὅστις θέλει…) καταργοῦνταν χάριν τῆς χρησιμοθηρικῆς «ὠφελείας». Ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἕνας διδακτισμός: Τί πρέπει νά ξέρεις! Ὄχι τί πρέπει νά ζήσεις..!

Ἡ συνήθεια γιά κάμποσα χρόνια καί γιά… κάμποσους, λειτούργησε. Δούλεψε ὡς ἀσυνείδητη ἐξάρτηση καί κράτησε τά πράγματα. Βέβαια σέ μιὰ ἀσάφεια καί ἀπροσδιοριστία. Αὐτοί πού ἐκκλησιάζονταν συζητοῦσαν γιά τό… καθῆκον τοῦ ἐκκλησιασμοῦ. Βρισκόντουσαν κάθε Κυριακή στόν ναό ἀλλά δέν μποροῦσαν νά ποῦν γιά ποιό λόγο βρίσκονταν ἐκεῖ. Δέν εἶχαν δυνατότητα νά «παρουσιάσουν» τήν… «ἐν ἡμῖν ἐλπίδα». Οὔτε γιατί ὁ Χριστός εἶναι Θεός τῆς ζωῆς τους μποροῦσαν νά «δικαιολογήσουν». Σ’ ὅλα αὐτά ἐπιπρόσθετα ἡ δυσκολία τῆς γλώσσας ἔκανε τήν ὑπόθεση… «θέατρο»! Συνήθειες (ἴσως) ἱερές ἀποκτοῦσαν οἱ ἄνθρωποι. Συνείδηση ὅμως πῶς νά «βλέπουν» καί πῶς νά ἀκοῦνε τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, σπανίως καί λίγοι! Ἔτσι καί ὅλα ὅσα ἔχουν σχέση μέ τήν Ἐκκλησία καί τόν Χριστό ἔμπαιναν στόν χῶρο τῆς ἀσάφειας καί τῆς θρησκοληψίας! Φόβοι, ἀγωνίες, θεολογική ἀσυναρτησία ἦταν (μήπως καί εἶναι;) τά κίνητρα τῆς σχέσεως.

Μέσα σ’ αὐτήν τήν σύγχυση καί τό κατ’ οὐσίαν μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἔχασε, περνώντας τά χρόνια, τόν δυναμισμό τῆς κοινῆς προσφορᾶς καί ἔγινε… θέαμα καί ἀκρόαμα ἀκατανόητο.

Θέαμα ἀφοῦ οἱ χριστιανοί ἁπλῶς παρακολουθοῦν (σάν ἀπό… κερκίδες) χωρίς συμμετοχή οὐδέ στό ΑΜΗΝ, πού λέει ὁ Ἀπόστολος (Α’ Κόρ. 14, 16)! Ἄγνωστοι, ἐν πολλοῖς, μεταξύ τους… Χάθηκε ἡ κοινότητα καί ἡ Ἐκκλησία ἔγινε… «τεκές»… προσευχομένων (ὑποτίθεται). Ὁ παπάς ἔπρεπε νά τά τελεῖ ὅλα τυπικῶς καί ὁπωσδήποτε νά κοινωνάει ἀφοῦ δέν ξέραμε… τί νά κάνουμε τά ΔΩΡΑ τῆς Εὐχαριστίας πού τελέσθηκε!

Κατέληξε ἡ Θεία Εὐχαριστία ἀκρόαμα μουσικῆς πανδαισίας πού «κάλυψε» τό κενό τῆς ἀκατανόητης γλώσσας μέ ἠχητική ἀνακούφιση. Ἔγιναν τά ψαλλόμενα ἕνα λειτουργικό soundtrack! Μουσική χωρίς λόγια.

Ὅλα αὐτά ἔσπρωξαν τόν χριστιανό στόν χῶρο τῆς ἀτομικῆς εὐλάβειας. Ἔκαναν τήν ὑπόθεση προσωπική φιλοτιμία καί ἀνάγκη. Ἡ κοινότητα χάθηκε, καί κάτω ἀπό τό βάρος τῆς ἀσυντόνιστης… εὐσέβειας, δημιουργήθηκαν οἱ… θεοῦσες καί οἱ ἄσχετοι! Ἡ Μετάληψη ἔγινε ἀξιομισθία προσωπικῆς διαθέσεως. Χάθηκε ἀφοῦ ἔγινε ἐκδήλωμα γιά δύο-τρεῖς φορές τό χρόνο.

Πρέπει ὅμως ὅλοι νά κοινωνᾶμε (οἱ χωρίς ἐμπόδιο συγκεκριμένης ἁμαρτίας πού μᾶς ἀποκόπτει ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας) ὅπως σαφέστατα φαίνεται στίς ἴδιες τίς εὐχές τῆς Λειτουργίας: «…ἀξίωσέ μας μέ τό δικό σου παντοδύναμο χέρι νά μεταλάβουμε τό ἄχραντο σῶμα σου καί τό τίμιο αἷμα σου, καί μέσω ἡμῶν καί ὅλος ὁ λαός». Γι’ αὐτό, ὅπως εἴπαμε πηγαίνουμε στόν Ναό, γιά νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Χριστό καί τούς ἀδελφούς μας.

Αὐτά εἶναι καί τό σωστό φρόνημα καί ἡ ὑγιής σχέση μέ τήν Εὐχαριστία.

Τό "σήμερα" δυστυχῶς εἶναι ὀδυνηρό.

Κοινωνεῖ ὁ παπάς καί τά παιδάκια! Οἱ ὑπόλοιποι… Χριστιανοί κοιτάζουν ἀπό μακριά!!

Ἄραγε τί θά πεῖτε στά παιδιά σας πού τυχόν θά σᾶς ρωτήσουν:

-«Ἐσύ μπαμπά-μαμά γιατί δέν κοινωνεῖς;» Ὅτι σεῖς μεγαλώσατε; Ὅτι ἡ μετάληψη ἀφορᾶ τούς μικρούς; Πιστεύετε στ’ ἀλήθεια ὅτι πείθετε μέ τέτοια… ἐπιχειρήματα τά παιδιά; Ἐσεῖς πείθεστε;

Ἀγαπητοί ἐνορίτες,

Ἄς ξαναρχίσουμε μία σοβαρή σχέση μέ τήν Ἐκκλησία. Ἄς φύγουμε ἀπό τά… καθήκοντα καί ἄς πᾶμε στή Ζωή πού εἶναι ὁ Χριστός. Ἄς βάλουμε στόχο μιὰ συνειδητή σχέση μαζί Του πού ἀρχίζει μέ εἰλικρινῆ ἀντιμετώπιση τῆς πορείας καί τῶν πτώσεων κατ’ αὐτήν (ἐξομολόγηση) καί συνεχίζεται μέ τήν ὅσο γίνεται συχνότερη (γιατί ὄχι κάθε Κυριακή;) συμμετοχή μας στήν Θεία Εὐχαριστία. Ὄχι γιά νά κάνουμε… ἐνέσεις ἁγιωσύνης μέ τή μετάληψη ἀλλά νά σχετισθοῦμε μ’ Αὐτόν πού θά μᾶς ὁδηγήσει στόν δρόμο τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς «ταύτισης» τῆς καρδιᾶς μας μέ τό δικό Του θέλημα καί τήν δική Του καρδιά.

Σ’ ὅλη τήν Γραφή ὁ Χριστός αὐτό καί μόνο φωνάζει: Δός μου τήν καρδιά σου. Σέ μᾶς μένει ἡ ἀπάντηση: Γεννηθήτω τό θέλημά Σου. ΑΜΗΝ.

Μέ ἀγάπη καί εὐχές

ὁ Ἐφημέριος σας

π. Θεοδόσιος

(ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΡΕΒΕΖΗΣ)
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2009