Οἱ ἀλγηδόνες τῶν ἁγίων - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

ΙΖ´ Κυριακή Ἐπιστολῶν (Τῶν ἐν Κύπρῳ διαλαμψάντων ἁγίων καί τοῦ ἐνδόξου Νεομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Κυπρίου)

Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Οἱ ἀλγηδόνες τῶν ἁγίων

« Τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων... δι᾽ὑπομονῆς τρέχωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα» (Ἑβρ. ιβ´1)

****

Σήμερα γιορτάζει ὁλόκληρο τό μαρτυρικό νησί μας. Γιορτάζει τήν μνήμη τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ, ἀνδρῶν καί γυναικῶν, πού στό διάβα τῶν εἴκοσι καί πλέον χριστιανικῶν αἰώνων ἁγίασαν μέ τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου, τό δάκρυ τῶν ἀδιάλειπτων προσευχῶν τους, τήν ἁγία βιοτή καί τό θεοφώτιστο λόγο τους τά ἱερά χώματά του.

Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας ἀποτελεῖ ἕνα ὑπέροχο ὕμνο σέ ὅλους τούς ἁγίους τοῦ Θεοῦ. Ἄς προσπαθήσουμε λοιπόν κι ἐμεῖς τούτη τήν μεγάλη ἡμέρα νά ἐντρυφήσουμε σ᾽αὐτό τόν ὕμνο τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν πρός τούς δικαίους καί τούς ἁγίους.
Ἡ μελέτη αὐτή θά μᾶς βεβαιώσει ὅτι οἱ ἅγιοι ἐπειδή δοκίμασαν θλίψεις καί μαρτύρια στή ζωή τους, ἔχουν τήν χάρη μά μᾶς ἐνισχύουν στούς δικούς μας πειρασμούς.

*****

« Τοσοῦτον ἔχοντες ἡμῖν περικείμενον νέφος μαρτύρων... δι᾽ὑπομονῆς τρέχωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα»

Οἱ ἀναρίθμητες στρατιές τῶν ἁγίων, ὄχι μόνο τῶν δικαίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πού εἶχε ὑπ᾽ὄψιν του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν ἔγραφε τήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή του, ἀλλά ὅλα τά ἑκατομμύρια τῶν γνωστῶν καί ἄγνωστων ἁγίων, ὑπέφεραν στή ζωή τους ἀμέτρητες θλίψεις καί δοκιμασίες. Ἄλλοι ὑπέστησαν μαρτύρια σκληρά καί ἀπάνθρωπα. Ἄλλοι δέθηκαν σέ βασανιστικά ὄργανα καί ἐδάρησαν σκληρά μέχρι θανάτου, ἐπειδή δέν δέχθηκαν νά ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους. Ἄλλοι πάλι δοκίμασαν ἐμπαιγμούς καί μαστιγώσεις, δεσμά καί φυλακίσεις. Λιθοβολίθηκαν, πριονίσθηκαν, δοκίμασαν πολλούς πειρασμούς. Θανατώθηκαν, ἀποκεφαλίσθηκαν ἤ σφαγιάσθηκαν μέ μαχαίρι. Στερήθηκαν ὄχι μόνο τίς στοιχειώδεις ἀνέσεις τῆς ζωῆς, ἀλλά καί αὐτή τήν μόνιμη κατοικία τους. Περιφέρονταν σάν πλανόδιοι ἐδῶ καί ἐκεῖ. Ἔφευγαν διωγμένοι ἀπό τίς κοινωνίες τῶν ἀνθρώπων καί γίνονταν μετανάστες καί ἐξόριστοι στίς ἐρημιές καί στά βουνά. Ζοῦσαν μέσα στίς σπηλιές τῆς γῆς. Φοροῦσαν γιά ροῦχα προβιές καί γιδοδέρματα, ζώντας μέσα σέ στερήσεις, θλίψεις καί κακοπάθειες.

Αὐτές ὅμως ὅλες οἱ δοκιμασίες καί τά μαρ-τύρια καί ἡ ὑπομονή πού ἔδειξαν καί ἡ καρτερία μέ τήν ὁποία ὑπέμειναν τούς πειρασμούς, τούς ἀνέδειξαν ἁγίους. Τούς κατέστησαν φορεῖς τῆς πανσθενοῦς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἁπλῶς κάποιοι σπουδαῖοι ἄνθρωποι, κάποια πρότυπα, κάποιοι ἥρωες τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Οἱ ἅγιοι εἶναι οἱ δοκιμασμένοι πιστοί. Εἶναι οἱ στρατιῶτες «οἱ καλῶς ἀθλήσαντες καί στεφα-νωθέντες. Αὐτοί πού ἀγωνίσθηκαν καί στεφνώθηκαν ὄχι σέ στάδια ἀθλητικῶν ἀγώνων ἀλλά μέσα στούς πειρασμούς τῶν μαρτυρίων καί τῶν θλίψεων. Τῶν διωγμῶν ἤ τῆς σκληρῆς ἄσκησης. Μπορεῖ βέβαια νά μήν ἔγιναν ὅλοι μάρτυρες μέ τό νά χύσουν τό αἷμα τους γιά τήν πίστη καί τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἔγιναν ὅμως ὅλοι μάρτυρες μέ τόν λόγο καί τήν ζωή τους. Ὅλοι οἱ ἅγιοι κάτι πρόσφεραν στόν Ἅγιο Θεό. Ἄλλοι, ὅπως εἴπαμε, τό αἷμα τους καί ἄλλοι τήν πνευματική ἄσκηση καί τόν ἱδρώτα τόν ἀσκητικό, καί ἄλλοι τόν πόνο καί τό δάκρυ τους.

Συνέπεια ὅλων αὐτῶν ἀλλά καί τῆς τῆς ταπείνωσης καί τῆς κάθαρσής τους ἀπό τά πάθη, εἶναι κατά τόν Ἅγιο Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, ἡ χορήγηση σἀ αὐτούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τούς χοηρηγήθηκε δηλαδή ὅ,τι πολυτιμώτερο μπορεῖ νά ἀποκτήσει ὁ ἄνθρωπος ἐπάνω στή γῆ, ὁ σκοπός τῆς ζωῆς του.

*****

Ἐπειδή δέ ὅλοι οἱ ἅγιοι πόνεσαν πολύ γιά τόν Χριστό μέ τόν ἔνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο καί ὑπέ-φεραν μέ γενναιότητα τόν ὀνειδισμό τοῦ Χριστοῦ, μποροῦν νά καταλάβουν καί ἐμᾶς τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς των, πού ἀγωνιζόμαστε μέσα ἀπό τίς τάξεις τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας. Ἐμᾶς πού παλεύουμε μέ τίς «ἀρχές καί ἐξουσίες τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου» (Ἐφεσ. στ´12). Μέ τά πονηρά πνεύματα πού στήνουν τίς παγίδες τους μέ μέθοδο καί πονηριά ἀπύθμενη, γιά νά μᾶς συλλάβουν, νά μᾶς ρίξουν στήν ἁμαρτία καί σάν λιοντάρια νά μᾶς καταπιοῦν. (Α´Πέτρ. ε´8).

Οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ μποροῦν νά μᾶς κατα-λάβουν ἐμᾶς ἀγωνιοῦμε καθημερινά, σέ κάθε ὥ-ρα καί στιγμή, μέσα στό καμίνι τοῦ πόνου, τῶν προβλημάτων, τῶν θλίψεων καί τῶν πειρασμῶν. Ἐμᾶς πού κάτω ἀπό τήν πίεση καί τήν ἔνταση αὐτοῦ τοῦ ἀγώνα κάποτε τά χάνουμε καί ὀλιγοψυχοῦμε. Ἐμᾶς πού αἰσθανόμαστε μόνοι, ἀνίσχυ-ροι γιατί ὄχι κάποτε καί ἐξουθενωμένοι. Μᾶς κατανοῦν καί μᾶς συμπαθοῦν οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, ἀδελφοί μου, διότι λόγῳ τῶν μαρτυρίων καί τῶν κόπων καί τῶν πόνων πού ὑπέστησαν γιά τόν Χριστό, ἔχουν πλούσια τήν χάρη καί τήν δύναμη τοῦ σταυρωθέντος Κυρίου μας, πού ἀναδείχθηκε ὁ πρῶτος μάρτυρας καί ἀρχηγός τῶν μαρτύρων.

Γι᾽αὐτό καί στόν θρόνο τῆς Χάριτος προσεύχονται συνεχῶς καί χωρίς διακοπές γιά ἐμᾶς. Προσεύχονται μέ δεήσεις καί ἱκεσίες οἱ ὁποῖες ἔχουν μεγάλη δύναμη καί χάρη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Καί ἀπό τά ὕψη τοῦ οὐρανοῦ ἔρχονται στήν ζωή μας μας καί μᾶς ἐνδυναμώνουν. Οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἄψυχες ζωγραφιές κολλημένες στούς τοίχους τῶν ἐκκλησιῶν μας. Οἱ ἅγιοι εἶναι οἱ συναθλητές καί συναγωνιστές μας στόν στίβο τῆς ἄθλησης καί τῆς προσπάθειας γιά ἐπίτευξη τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς μας. Οἱ ἅγιοι δέν εἶναι μακριά μας. Ἔχουμε τριγύρω μας μεγά-λο καί πυκνό σύννεφο μαρτύρων τῆς πίστεως. Ὅλος ὁ οὐρανός εἶναι πλημμυρισμένος ἀπό ἁγί-ους καί μάρτυρες φίλους τοῦ Χριστοῦ καί προ-στάτες δικούς μας. Λέγει πολύ χαρακτηριστικά κάποιος ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας ὅτι «ἐπειδή αὐτοί, οἱ ἅγιοι δηλαδή, ἔζησαν μέσα στόν καύσωνα τῶν θλίψεων καί τῶν πειρασμῶν καί τοῦ μαρτυρίου, τώρα μᾶς σκέπουν καί μᾶς δροσίζουν σάν ἄλλη φωτεινή νεφέλη στήν ζωή μας».

Ὅταν λοιπόν ἀποκάμνουμε καί λυγίζουμε μέσα στούς πειρασμούς καί τά ἀναρίθμητα προ-βλήματα, οἱ ἅγιοι ἔρχονται δίπλα μας καί μᾶς δίνουν δύναμη καί θάρρος. Καί ταυτόχρονα μᾶς διδάσκουν τήν ὑπομονή στίς δοκιμασίες καί τήν ἀγωνιστικότητα στήν πορεία μας. Μέσα στό νέ-φος τῶν ἁγίων καί τῶν μαρτύρων ζοῦμε, ἀδελφοί μου. Μέσα στήν χάρη τους ἀναζωογονεῖται ἡ ταλαιπωρημένη ἀπό τόν καύσωνα τῆς ἁμαρτίας καί τόν πόλεμο τοῦ κόσμου ψυχή μας. Μέσα στήν ἀγκαλιά τους ἀναπαυόμαστε. Αὐτό ποτέ δέν πρέπει νά τό ξεχνοῦμε. Οἱ ἅγιοι δέν εἶναι κάποιοι ἀπόμακροι τῆς ἱστορίας. Οἱ ἅγιοι εἶναι οἱ φίλοι τοῦ Θεοῦ καί οἱ δικοί μας φίλοι. Οἱ φίλοι πού μᾶς παρηγοροῦν καί μᾶς μεταγγίζουν θεία, οὐράνια δύναμη.

Ζοῦμε στήν ἀγκαλιά τοῦ μάρτυρα Ἀποστόλου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ υἱοῦ τῆς παρα-κλήσεως Βαρνάβα. Στήν σκέπη τῶν Ἁγίων Ὁσιο-μαρτύρων μοναχῶν τῆς Καντάρας πού μᾶς δεί-χνουν τό δρόμο τῆς ἐμμονῆς στήν Ὀρθόδοξη πίστη μας. Στήν ἀγκαλιά τῶν ἁγίων Ἀλαμάνων, τοῦ Ἁγίου Θεράποντος, τοῦ Ἀγίου Σπυρίδωνος, τοῦ Ἁγίου Φίλωνος, τοῦ Ἁγίου Θύρσου, τῆς Ἁγίας Φωτοῦς τῆς Καρπασίτιδος, τοῦ Ἁγίου Νοεμάρτυρα Πολυδώρου, τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρα Γεωργίου, τοῦ ὁποίου τό ἱερό λείψανο εἶναι θησαυρι-σμένο στόν Ναό μας καί τόσων ἄλλων ἁγίων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας καί τῆς μαρτυρικῆς μας πατρίδας.

*****

« Τοσοῦτον ἔχοντες ἡμῖν περικείμενον νέφος μαρτύρων... δι᾽ὑπομονῆς τρέχωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα»

Ἀδελφοί, οἱ ἅγιοι μᾶς δίνουν πολλά. Ταυτό-χρονα ὅμως μᾶς ζητοῦν νά κάνουμε καί ἐμεῖς τό ἐλάχιστο. Νά πετάξουμε ἀπό πάνω μας σάν ἄλλο δεσμευτικό βάρος τήν «εὐπερίστατη ἁμαρτία». Τήν ἁμαρτία πού εἶναι ὁ μεγαλύτερος τύραννος τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Νά διαβαθμίσουμε τίς προτεραιό-τητες τῆς ζωῆς μας δίνοντας τό προβάδισμα στά πνευματικά καί ὄχι στά ὑλικά τά ὁποῖα μᾶς ἔχουν δυστυχῶς ἀπορροφήσει. Μᾶς ζητοῦν νά τινάξουμε ἀπό πάνω μας τήν ραθυμία καί τήν νωθρότητα, τούς εὐτελεῖς λογισμούς πού σκοτίζουν τήν ψυχή καί τῆς ἁμαυρώνουν τόν ὁρίζοντα μεταβάλλοντας τήν ἀν-θρώπινη ὕπαρξη σέ σάρκα. Μᾶς ζητοῦν νά προσφέρουμε στόν Κύριο καί Θεό μας ὄχι τώρα τό αἷμα μας, ἀλλά τόν τίμιο ἱδρώτα μας. Τά δάκρυα τῆς μετάνοιάς μας. Τώρα εἶναι ὁ καιρός νά πέσουμε στά γόνατα καί νά παρακαλέσουμε τούς ἁγίους μας ὅλους, καί ἰδιαίτερα τούς συμπατριῶτες μας ἁγίους, νά μεσιτεύσουν στόν ἅγιο Θεό γιά τήν σωτηρία τοῦ νησιοῦ μας, γιά τήν ἀπελευθέρωσή του. Πουθενά ἀλλοῦ, ἀδελφοί, μή στρέφουμε τά βλέμματά μας παρά μόνο στόν Κυρίο μας Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ἀρχηγό καί τελειωτή τῆς πίστεώς μας. Καί θά ἰδοῦμε θαύματα καί στόν προσωπικό μας ἀγώνα καί στήν ἱστορική πορεία τοῦ τόπου μας. 

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Πηγή