Ὁ ἀγώνας τῆς ζωῆς αὐτῆς ἀποδεικνύεται φορτίο δυσβάστακτο γιὰ ὅσους δέν πιστεύουν στὸ Θεό. Γιὰ ἐκείνους ὅμως ποὺ ἐμπιστεύονται τὴν ὕπαρξή τους στὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ἐλπίζουν στὴ δικὴ Του πρόνοια, ἡ παρούσα ζωὴ γίνεται «ζυγὸς χρηστός» καὶ «φορτίον ἐλαφρόν» (Ματθ. 11:30).
Σᾶς παρακαλῶ, ἀδελφοί μου, ἄν θέλετε νὰ εὐαρεστήσετε τὸ Θεό, μὴν περιφρονεῖτε καμιάν ἀρετή. Γιατὶ μποροῦμε μὲ πολλοὺς τρόπους νὰ γίνουμε εὐάρεστοι στὸ Θεό.
Ἡ εὐγενικὴ συμπεριφορὰ στὸν πλησίον, ὁ παρήγορος λόγος μας στὸν θλιμμένο, ἡ ὑπεράσπιση τοῦ ἀδικουμένου, ἡ ἀντίδρασή μας στοὺς κακοὺς λογισμούς, ὁ ἀγώνας μας στὴν προσευχή, ἡ ὑπομονή, ἡ εὐσπλαγχνία, ἡ δικαιοσύνη καὶ κάθε ἄλλη ἀρετή. Αὐτὰ εἶναι ποὺ ἀναπαύουν τὸ Θεό καὶ προσελκύουν στὴν ψυχή μας τῆς δικὴ Του χάρη, ἡ ὁποία μᾶς κάνει ἱκανοὺς νὰ ξεπερνᾶμε καὶ τὶς πλέον ἀνυπέρβλητες δυσκολίες τῆς ζωῆς.
Ἐπιδιῶξτε τὴ σωτηρία σας εὐαρεστώντας τὸ Θεό πρωτίστως μὲ τὴν ἀρετή τῆς ἀγάπης. Αὐτὸ νὰ εἶναι τὸ μοναδικό σας μέλημα: τὸ πῶς θὰ γίνετε πλούσιοι σὲ ἀγάπη· Ἐκείνος ποὺ ἔχει ἀγάπη, ἔχει μέσα του τὸν ἴδιο τὸ Θεό.
Νὰ ζεῖτε μέσα στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ· αὐτὴ νὰ εἶναι ὁδηγὸς σας, αὐτὴ ἀναπνοή σας. «Ὁ Θεός, ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ» (Α' Ἰω. 4:16). Μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἡ πικρὴ ζωὴ γίνεται γλυκειά καὶ ὄμορφη.
Ἄν ζεῖτε μὲ ἄλλους, διακονεῖστε τους πρόθυμα σὰν νὰ ὑπηρετεῖτε τὸν ἴδιο τὸ Θεό. Καί μὴν ἀπαιτεῖτε ἀγάπη γιὰ τὴν ἀγάπη σας, μήτε τὴν εὐγνωμοσύνη γιὰ τὶς θυσίες ποὺ κάνετε, μήτε τὸν έπαινο γιὰ τὴν ταπείνωσή σας.
Μὴν εἶστε βλοσυροί καὶ ἀπλησίαστοι. Συμπεριφερθεῖτε σὰν τά ἄκακα παιδιά καί, ἄν χρειαστεῖ, βοηθεῖστε πρόσχαρα τὸν πλησίον σας. Προσοχή, μὴν τὸν προσβάλετε ἔστω καὶ μὲ τὸ βλέμμα σας. Νὰ τὸν ἀγαπᾶτε ὁλόθερμα, γιατὶ ἡ ἀξία του εἶναι ἀνεκτίμητη. Εἶναι μέλος τοῦ Χριστοῦ. Γι' αὐτὸν ἔχυσε τὸ αἷμα Του ὁ Κύριος.
Ἡ ἀγάπη», λέει ὁ Ἀπόστολος, «καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν» (Α' Πετρ. 4:8). Πότε θὰ συμβεῖ αὐτό; Ὅταν ἐσεῖς γίνετε ἡ παρηγοριά τῶν θλιμμένων, ἡ ἀναψυχή τῶν δυστυχισμένων, ὁ προστάτης τῶν φτωχῶν ὁ κηδεμόνας τῶν ὀρφανῶν, ἡ ἀνακούφιση τῶν ἀσθενῶν, ὁ χειραγωγὸς τῶν πλανεμένων, ὁ πρόθυμος βοηθὸς κάθε χριστιανοῦ. Γι' αὐτὴ σας τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἐλάχιστους ἀδελφοὺς τοῦ Χριστοῦ, πρὸς τά δικά Του τίμια μέλη, ὁ Κύριός μας θὰ ἐξαλείψει τὶς ἁμαρτίες σας καὶ θὰ σᾶς ἀξιώσει νὰ Τόν βλέπετε «πρόσωπον πρὸς πρόσωπον» (Α' Κορ. 13:12) στὴν αἰώνια βασιλεία Του.
Ἀποφεύγετε τά λόγια καὶ τὶς πράξεις ποὺ μποροῦν νὰ σκανδαλίσουν ἤ νὰ προσβάλουν τοὺς ἀδελφούς σας. Τίς προσβολὲς ὅμως τῶν ἄλλων ἐσεῖς νὰ τὶς δέχεστε σὰν δῶρο Θεοῦ. Εἶναι τὸ ὅπλο ποὺ σᾶς προσφέρει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος γιὰ νὰ νεκρώσετε τά πάθη ποὺ φωλιάζουν στὴν ψυχή σας.
Μὴν ἀνταποδίδετε τοὺς όνειδισμοὺς ἤ τὶς θλίψεις ποὺ τυχόν σᾶς προξενοῦν. Δεῖξτε ὑπομονή καὶ μὴ θελήσετε ποτὲ νὰ πικράνετε κανένα. Νὰ εἶστε τότε σίγουροι πῶς καὶ τὸ δικό σας ὄνομα θά συγκαταριθμηθεῖ στὰ ὀνόματα τῶν ἁγίων «τῶν γεγραμμένων ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς» (Ἀποκ. 21:27).
Νὰ μὴ θυμάστε μὲ λύπη τὸ κακό ποὺ σᾶς προξένησε ὁ ἀδελφὸς σας, γιὰ νὰ μὴ θυμηθεῖ καὶ ὁ Κύριος τὶς δικές σας ἁμαρτίες γιὰ τὶς ὁποῖες σᾶς συγχώρεσε.
Τό κακὸ νὰ τὸ νικᾶτε μὲ τὸ καλό. Τό κακό δέν διορθώνεται ποτὲ μὲ τὸ κακό (πρβλ. Ρώμ. 12:21).
Πρὶν πεῖτε ὁτιδήποτε, σκεφθεῖτε μήπως μὲ τά λόγια σας προσβάλετε τὸ Θεό ἤ τὸν πλησίον σας.
Προτοῦ ἐπισκεφθεῖτε τὸν ἀδελφό σας, θέστε ὡς ὅρο στὸν ἑαυτό σας νὰ διατηρήσετε καὶ μετά τὴν ἐπίσκεψή σας τὴν ἴδια ἀγαθή διάθεση καὶ ἀγάπη ποὺ τρέφετε καὶ τώρα ἀπέναντί του, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο θὰ σᾶς ὑποδεχθεῖ ἐκείνος.
Σὲ κάθε προστριβὴ μὲ τὸν πλησίον σας ἐξετάστε πρῶτα τὸν ἑαυτό σας. Ἀσκώντας αὐστηρὴ αὐτοκριτική, σχεδόν πάντα θὰ διαπιστώνουμε πῶς αἰτία τῆς δυσαρέσκειας εἶναι ὁ ἴδιος μας ὁ ἑαυτός.
Μὴν προβάλλετε δικαιολογίες. Ἀποφεύγετε τὶς διενέξεις. Συμπεριφερθεῖτε μὲ συγκατάβαση στὸν πλησίον σας, ἀνάλογα μὲ τὸ χαρακτήρα καὶ τὴν ἡλικία του. Φανεῖτε μὲ κάθε τρόπο παρήγοροι σὲ ὅλους καὶ στὸν καθένα χωριοτά.
Ὑπομένετε ἀγόγγυστα τοὺς κακοὺς τρόπους τοῦ ἀδελφοῦ σας, τὴν ἀγανάκτησή του, τὴν ὀργή του, τὶς ἀπερισκεψίες του.
Ὅταν βλέπετε κάποιο αἴσθημα ἀντιπάθειας πρὸς τὸν πλησίον ν' ἀγγίζει τὴν ψυχή σας, ἀγωνιστεῖτε νὰ τὸ διώξετε. Ὑποχρεώστε τὸν ἑαυτό σας νὰ ἐξυπηρετήσει καὶ νὰ διακονήσει μὲ κάθε τρόπο τὸν συγκεκριμένο ἀδελφό. Πιέστε τὸν ἑαυτό σας στὴν ἑξῆς προσευχή: «Κύριε, σῶσε τὸ δούλο Σου (τάδε) καὶ μὲ τὶς ἅγιες προσευχές του εἰρήνευσε καὶ τὴ δική μου ψυχή». Βλέποντας ὁ Κύριος αὐτὴ τὴν καλή σας προαίρεση, ὄχι μόνο θὰ ξεριζώσει ἀπὸ μέσα σας τὴν ἀντιπάθεια, μὰ καὶ θὰ σκορπίσει ἀνάμεσά σας τὴν ἁγία Του ἀγάπη.
Οἱ φιλονικίες ταράζουν τὴν ψυχή καὶ μᾶς ἀποστεροῦν τὴν εἰρήνη. Σὲ κάθε φιλόνικο λογισμό ἀντιπαραθέστε τὴ γλυκειά εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με».
Μὴ θίγετε μὲ τά λόγια σας τὴν τιμή τοῦ πλησίον. Νὰ χρησιμοποιεῖτε τὴ γλώσσα μόνο γιὰ νὰ δοξάζετε τὸ Θεό καὶ γιὰ νὰ λέτε λόγους ψυχωφελεῖς στοὺς ἀδελφοὺς σας. Ἄν θελήσετε νὰ κακολογήσετε κάποιον, θυμηθεῖτε πρῶτα τὶς δικές σας ἁμαρτίες -ὅλες ἐκεῖνες ποὺ κάνατε ἀπὸ τά νεανικά σας χρόνια μέχρι σήμερα-, κατηγορῆστε τὸν ἑαυτό σας γι' αὐτές καὶ ἀποφύγετε ἔτσι τὴν καταλαλιά. Μὴν ξεχνᾶτε ποτὲ πῶς ἡ ἐνασχόληση μὲ τά σφάλματα τῶν ἄλλων ἀποτελεῖ σοβαρὸ παράπτωμα.
Πολεμῆστε μὲ κάθε τρόπο τὸ πάθος τοῦ θυμοῦ, καί, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ θὰ ὑποχωρήσει. Ἄν τυχὸν νευριάσετε ἤ ὀργιστεῖτε, εἶναι προτιμότερο νὰ μὴν πεῖτε τίποτε. Ἀπομακρυνθεῖτε ἤ, ἄν κάτι τέτοιο δέν εἶναι εὔκολο, κλεῖστε σφιχτά τά χείλη σας γιὰ νὰ μὴν πεταχθεῖ ἔξω ἡ ὀργισμένη φλόγα ποὺ καίει στὴν ψυχή σας καὶ ἀναστατώσει ὅλο σας τὸ περιβάλλον. Ἡ σιωπή καὶ προσευχὴ εἶναι τά καλύτερο φάρμακο γι' αὐτές τὶς στιγμές. Ὅταν ἡ φλόγα τοῦ θυμοῦ σβήσει καὶ ἡ καρδιά σας γαληνέψει, τότε μόνο μπορεῖτε νὰ πεῖτε μὲ ἀσφάλεια λόγους ὠφέλιμους.
Ἄν ἐσεῖς γίνατε ἀφορμή νὰ πικραθεῖ ὁ ἀδελφὸς σας, χρησιμοποιῆστε κάθε τρόπο γιὰ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴ λύπη ποὺ τοῦ δημιουργήσατε.
Παρατηρῆστε τὸν ἑαυτό σας καὶ θὰ διαπιστώσετε πῶς μόνο τότε εἶστε ἀναπαυμένοι μὲ ὅλα, ὅταν ὑπάρχει μέσα σας ἡ ὑπομονή, ἡ ταπεινοφροσύνη, ἡ ὑπακοή, ἡ ἀγάπη.
Ἡ σωτηρία μας δέν βρίσκεται στὴν πολυλογία, ἀλλὰ στὴ σιωπή καὶ στὴν ἄγρυπνη προσοχὴ τοῦ ἑαυτοῦ μας.
Μὴν κρίνετε ποτὲ τὸν πλησίον σας, εἴτε ζεῖ ἐνάρετα εἴτε ζεῖ ἁμαρτωλά. «Σὺ τὶς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; τῷ ἰδίῳ Κυρίῳ στήκει ἤ πίπτει· σταθήσεται δέ· δυνατὸς γάρ ἔστω ὁ Θεός στῆσαι αὐτόν» (Ρωμ. 14:4).
Σέ κάθε περίσταση παραδοθεῖτε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ εἶναι τὸ πλέον σωτήριο γιὰ σᾶς.
Προσέχετε νὰ μὴ δυσανασχετήσετε μπροστὰ σὲ ὁποιαδήποτε δυσκολία. Οἱ θλίψεις δέν παρουσιάζονται τυχαῖα στὴ ζωὴ μας, ἀλλὰ παραχωροῦνται ἀπὸ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, μὲ σκοπό τὸν ἁγιασμό καὶ τὴ σωτηρία μας. Γι' αὐτόν σκοπό παραχωρήθηκε καὶ στὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ βρεθεῖ μπροστά σὲ μύριους κινδύνους: «Κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις ληστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν φευδαδέλφοις...» (Β' Κορ. 11:26).
Γνωρίζοντας αὐτὴ τὴν ἀλήθεια, μὴν ἀχολεῖστε μὲ τὸ ποιὸς καὶ γιατὶ σᾶς ἀδίκησε. Θυμηθεῖτε μόνο πῶς χωρίς παραχώρηση Θεοῦ κανείς δέν θὰ τολμοῦσε νὰ σᾶς ἀκουμπήσει. Καλύτερα, λοιπόν, νὰ εὐγνωμονεῖτε τὸν Κύριο, γιατὶ οi δοκιμασίες ποὺ Αὐτὸς ἐπιτρέπει ἀποδεικνύουν πῶς εἶστε δικά Του παιδιά. Αὐτὸς φροντίζει γιὰ σᾶς καὶ μὲ κάθε τρόπο σᾶς καθοδηγεῖ στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν «Εἰ παιδείαν ὑπομένετε, ὡς υἱοῖς ὑμῖν προσφέρεται ὁ Θεὸς· τὶς γάρ ἐστιν υἱὸς ὅν οὐ παιδεύει πατήρ;»(Ἑβρ. 12:7).
Στὶς στιγμὲς τῆς ἀπελπισίας νὰ θυμάστε πῶς δέν σᾶς ἐγκατέλειψε ὁ Κύριος, άλλά μάλλον ἐσεῖς Τὸν λησμονήσατε.
Νὰ τί σᾶς συμβουλεύω γιὰ τὶς ὧρες τῆς μοναξιᾶς σας: Νὰ ἐπικαλεῖστε ἀκατάπαυστα τὸ ὄνομα του Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί βιάζετε σὲ τοῦτο τὸ ἔργο τὸν ἑαυτό σας, ὅσο κι ἄν αὐτὸς δυσφορεῖ καὶ ἀντιδρᾶ.
Ἡ καχυποψία δέν ἀρμόζει σὲ χριστιανούς, γι' αὐτὸ μὴν τὴν αποδέχεσθε. Διάκριση μάλλον ἀπαιτεῖ ἀπὸ μᾶς ὁ Θεὸς καὶ προσοχή καὶ σύνεση. «Γίνεσθε φρόνιμοι ὡς oἱ ὄφεις καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί» (Ματθ. 10:16).
Νὰ βαδίζετε πάντα τὴ μέση ὁδό. Τὰ ἄκρα σὲ καμιά περίπτωση δέν ὠφελοῦν.
«Οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἤ καιροὺς οὓς ὁ Πατὴρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ» (Πράξ. 1:7). Αὐτὸ ζήτησε ὁ Χριστὸς ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους. Αὐτὸ θέλει καὶ ἀπὸ κάθε γνήσιο δούλο Του. Νὰ μὴν πολυπραγμονεῖ δηλαδή γιὰ τά μελλοντικά (συντέλεια τοῦ κόσμου κ.ἄ.).
Σὲ ὅλη σας τὴ ζωὴ μὴν ξεχνᾶτε, πρὶν ἀπὸ κάθε σας ἐνέργεια, νὰ ρωτᾶτε τὸν ἑαυτό σας: «Αὐτὸ ποὺ προτίθεμαι νὰ κάνω μήπως εἶναι ἀντίθετο στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ; Μήπως εἶναι ἐπιζήμιο γιὰ τὴν ψυχή μου; Μήπως εἶναι ἄδικο γιὰ τὸν ἀδελφό μου;». Ἄν μετὰ ἀπὸ μιὰ τέτοια αὐστηρὴ αὐτοεξέταση ἡ συνείδησή σας δὲν διαμαρτύρεται, μπορεῖτε ἀκίνδυνα νὰ πραγματοποιήσετε τὴν ἐπιθυμία σας. Ἄν ὅμως ἡ συνείδηση σᾶς ἐλέγχει, συγκρατηθεῖτε καὶ ἀποφύγετε τὴν ἐκτέλεσή της.
Νὰ εργάζεστε προσεκτικά καὶ χωρίς βιασύνη. Τότε ὅλα σας τά ἔργα θὰ στέφονται μὲ ἐπιτυχία.
Νὰ θεωρεῖτε τὸν ἑαυτό σας ὡς τὸν πλέον ἁμαρτωλό καὶ «ἔσχατου πάντων» (Α' Κορ. 15:8).
Κόσμημα καὶ καλλονή ὅλων τῶν ἀρετῶν εἶναι ἡ ταπείνωση. Αὐτὴ εἶναι γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ψυχή ὅ,τι εἶναι ἡ βροχὴ γιὰ τὴν ξεραμένη γῆ. Ἡ ἀληθινὴ ταπείνωση ἔχει τὴν ἀρχή της στὸν ταπεινό Ἰησοῦ Χριστό. «Μάθετε ἀπ' ἐμοῦ», μᾶς προτρέπει ὁ Κύριος, «ὅτι πρᾷὸς εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν» (Ματθ. 11:29).
Σ' αὐτὴ τὴν ἀρετὴ ἀναπαύεται καὶ εὐαρεστεῖται ὁ Θεός. «Ἐπί τίνα ἐπιβλέψω;», λέει ὁ Ἴδιος, «ἀλλ' ἤ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον καὶ τρέμοντα τοὺς λόγους μου» (Ἡσ. 66:2).
Ἀλλά τί εἶναι ταπεινοφροσύνη;
Ταπεινοφροσύνη εἶναι τὸ νὰ λογαριάζεις τὸν ἑαυτό σου ὡς τὸν μεγαλύτερο ἁμαρτωλό, τὸ νὰ μὴν προσβάλλεις, νὰ μὴν ἐξουθενώνεις καὶ νὰ μὴν κατακρίνεις κανέναν, ἀλλά νὰ βλέπεις μόνο τὶς δικὲς σου ἁμαρτίες. Ταπεινοφροσύνη εἶναι τὸ νὰ μὴν ἐπιζητεῖς ἐπαίνους, πλούτη, δόξες καὶ τιμές, θεωρώντας ἐντελῶς ἀνάξιο τὸν ἑαυτό σου γιὰ κάτι τέτοια.
Ὁ ταπεινὸς ἄνθρωπος ὑπομένει μὲ ἀνδρεία τὶς προσβολές, τὶς ὕβρεις, τὶς κατηγόριες, πιστεύοντας βαθιά πῶς αὐτὰ τοῦ ἀξίζουν. Σέ ὅλους συμπεριφέρεται χαρούμενα. Εἶναι πρόθυμος νὰ προσφέρει μὲ ἀγάπη τὶς ὑπηρεσίες του σὲ ὁποιονδήποτε. Δέν δίνει καμιά σημασία στὰ καλά του ἔργα καὶ πολύ περισσότερο δέν κάνει λόγο γι' αὐτὰ ἄν δὲν ὑπάρχει ἀνάγκη.
Μιά τέτοια ταπεινοφροσύνη εὔχομαι, παιδιά μου, νὰ σᾶς χαρίσει ὁ Κύριος, γιατὶ αὐτὴ θὰ σᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καὶ θὰ σᾶς ὁδηγήσει στὴν ἀγάπη Ἐκείνου ποὺ «ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλ. 2:8).
Οἱ πεδιάδες ποὺ βρίσκονται χαμηλά εἶναι σχεδόν πάντα εὔφορες καὶ καρπερές, ἐνῶ τὰ ψηλὰ βουνὰ παραμένουν συνήθως ἄγονα. Καὶ τὰ στάχυα ποὺ στέκονται ὄρθια εἶναι ἄδεια, ἐνῶ ὅσα γέρνουν χαμηλὰ εἶναι γεμάτα ἀπὸ σπόρους. Ἀποκτῆστε λοιπὸν κι ἐσεῖς καρδιὰ ταπεινὴ καὶ θὰ πλουτίσετε μὲ καρποὺς πνευματικοὺς ποὺ θὰ ἐξασφαλίσουν τὴ σωτηρία σας.
Οἱ γόνιμες πεδιάδες ποτίζονται μὲ τὴ βροχή ποὺ πέφτει ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ μὲ τά νερὰ ποὺ κατεβαίνουν ἀπὸ τὰ βουνά. Παρόμοια καὶ οἱ ταπεινοὶ ἄνθρωποι δέχονται ἀπὸ τὸν οὐρανὸ πλουσιοπάροχα τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ὑψώνονται πνευματικά σὰν τά ψηλὰ βουνά. Ἄν λοιπόν καὶ ἡ δικὴ σας ὕπαρξη παραδοθεῖ ταπεινά στὸ θεῖο θέλημα καὶ ἀποξενωθεῖ από τὴν ἁμαρτία, τότε θὰ σᾶς ἐπισκεφθεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὁ Παράκλητος Θεός, καὶ θὰ ἐγκατασταθεῖ μόνιμα στὴν ψυχή σας.
Ἀνταλλάξτε τὴν ἀριστοκρατικὴ σας καταγωγὴ μὲ τὴν τιμημένη δουλεία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἀντισταθεῖτε στὴν καλοπέραση καὶ τὴ χλιδή, καὶ μὴν ὑπερηφανεύεστε ἀπέναντι στοὺς ἀδελφοὺς σας. Ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἴμαστε ὅλοι ἴσοι. Ἄλλωστε ὁ Κύριος μὲ τὰ ἴδια λόγια μᾶς καλεῖ ὃλους στὴν πνευματικὴ Του τράπεζα: «Λάβετε φάγετε· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμα μου... Πίετε έξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου τὸ τῆς καινῆς διαθήκης τὸ περὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» (Ματθ. 26:26-28).
Τόν εὐρύχωρο δρόμο ξεχάστε τον πλέον!. Ὁ εὔσπλαγχνος Κύριος σᾶς ὁδηγεῖ στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν μέσα ἀπὸ τὴ στενή πύλη. Ὁ εὔκολος δρόμος θὰ σᾶς ὁδηγήσει στὴν αἰώνια καταστροφή. Δέν εἶναι, ἄλλωστε, τώρα καιρὸς γιὰ γλέντια καὶ πανηγύρια. Τό Εὐαγγέλιο μᾶς λέει πῶς εἶναι «μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν» (Λουκ. 6:21), ὄχι ἐκεῖνοι ποὺ γλεντοῦν καὶ ξεφαντώνουν.
Ἄν ζητᾶτε ἀπὸ κάποιον κάτι, νὰ τὸ ζητᾶτε μὲ τὴν ὑπομονή τῆς Χαναναίας (Ματθ. 15:21-28).
Φυλάξτε τὸ στόμα σας ἀπὸ λόγια περιττά καὶ ἀνώφελα· ἀσκηθεῖτε στὴν προσευχή τοῦ Ἰησοῦ· ἐγκρατευθεῖτε• καὶ ὁ Κύριος θὰ σᾶς περιβάλλει μὲ τὸ ἀνεκτίμητο δῶρο τῆς ἀγάπης Του.
«Ἀπόδοτε τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» (Μαρκ. 12:17). Καθώς, λοιπόν, τὸ σῶμα θὰ κινεῖται γιὰ τὶς ἀναγκαῖες ἐργασίες, ἡ καρδιὰ θὰ πρέπει νὰ παραμένει ὁλόκληρη δοσμένη στὸ Θεό. Ἔτσι μόνο θὰ καταφέρουμε, μέσα σ' αὐτὴ τὴ σύγχρονη Βαβυλώνα, νὰ μὴν ξεχάσουμε τὸν ἀληθινό μας προορισμό, τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ.
Νὰ ἀγαπᾶτε τὸν Κύριο καὶ νὰ προσεύχεστε μὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Πατέρας σας.
Ταπεινωθεῖτε μπροστά σ' ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς σας, καὶ ὁ Κύριος, ὁ καλὸς σας πατέρας, θὰ χαρεῖ γιὰ τὴν ταπείνωσή σας καὶ θὰ σᾶς ἀγκαλιάσει μὲ τὴν ἀγάπη Του.
Ἄν τώρα δέν νιώθετε καμιά παρηγοριά ἀπὸ τὴν προσευχή σας, νὰ εἶστε σίγουροι πῶς ὁ Κύριος σᾶς ἑτοιμάζει θεῖες παρηγορίες στὸ μέλλον. Συνεχίστε νὰ προσεύχεστε ἀκούραστα, καὶ σύντομα θ' ἀπολαύσετε τὴ δικὴ Του γλυκύτητα. «Ὑπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον, καὶ προσέσχε μοι καὶ εἰσήκουσε τῆς δεήσεώς μου καὶ ἀνήγαγέ με ἐκ λάκκου ταλαιπωρίας καὶ ἀπὸ πηλοῦ ἰλύος καὶ ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου καὶ κατεύθυνε τὰ διαβήματά μου καὶ ἐνέβαλεν εἰς το στόμα μου ᾇσμα καινόν, ὕμνον τῷ Θεῷ ὑμῶν» (Ψαλμ. 39:2-4).
Ὅταν βλέπετε νὰ σᾶς πολιορκοῦν ἡ ἀθυμία, ἡ μελαγχολία, ἡ ὀκνηρία καὶ ἡ ἀκηδία, τότε βιάστε τὴν καρδιὰ καὶ τὰ χείλη σας στὸ ἔργο τῆς προσευχῆς: «Κύριε, σῶσον ἡμᾶς, ἀπολλύμεθα» (Ματθ. 8:25). Σκεφθεῖτε πῶς αὐτὲς οἱ στιγμὲς τῆς ὁκνηρίας μπορεῖ νὰ εἶναι οἱ τελευταῖες τῆς ζωῆς σας... Σὲ λίγο ἴσως θ' ἀκολουθήσει ὁ θάνατος... Καί μετά ἡ Κρίση τοῦ Θεοῦ... Ἀφῆστε, λοιπόν, κατὰ μέρος τὴ ραθυμία καὶ τὴ ραστώνη.
Ἄν δέν ἀπαρνηθεῖ ὁ ἄνθρωπος τὸ δικὸ του θέλημα, δὲν θὰ μπορέσει νὰ βάλει ἀρχὴ στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας του οὔτε, πολὺ περισσότερο, νὰ σωθεί. Γι' αὐτό, παιδιὰ μου, ζητᾶτε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ σᾶς βοηθήσει γιὰ νὰ κόψετε τὸ θέλημά σας.
Γιὰ τὴν ψυχικὴ σας ὠφέλεια, ὑποταχθεῖτε τελείως στὰ προστάγματα τοῦ οὐράνιου Πατέρα μας, ἀγαπῆστε τὴν ἡσυχία καὶ ἀσκηθεῖτε στὴν ἀδιάλειπτη προσευχή τοῦ Ἰησοῦ. Ὅσο ὁ Κύριος παραμένει στὴν καρδιὰ σας, τόσο θὰ αὐξάνουν μέσα σας ἡ ὑπομονή, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ταπείνωση.
Τό μόνο ποὺ εὔχομαι γιὰ τὴν παρούσα ζωὴ σ΄ ἐσᾶς καὶ στὸν ἑαυτό μου εἶναι ἡ κάθαρση ἀπὸ τὰ πάθη μας. Παρακαλῶ τὸν Κύριο νὰ χρησιμοποιήσει ὁποιοδήποτε μέσο, προκειμένου νὰ ξεπλυθοῦν οἱ ἀνομίες μας -ἔστω κι ἄν αὐτὸ θὰ εἶναι περιφρονήσεις τοῦ κόσμου, ὀνειδισμοί καὶ ἐξουθενώσεις, πράγματα δηλαδὴ ποὺ δύσκολα ἀποδέχεται ἡ κοινὴ λογική. Στὴν πνευματικὴ ζωὴ πρέπει νὰ βαδίζουμε ἔχοντας ὁδηγὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι τὴν ἀνθρώπινη λογική.
Ἀκόμα κι ἄν τὰ καλὰ μας ἔργα γίνονται στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι αὐτά ποὺ πρωτίστως μᾶς σώζουν, ἀλλὰ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ τὸ θεῖο ἔλεος ἄς σκέπαζει κι ἐσᾶς, τοὺς φίλους μου, ὅλες τὶς ἡμέρες τῆς ζωῆς σας. Ὅλοι σας, δίκαιοι καὶ ἁμαρτωλοί, στὸν φιλεύσπλαχνο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ καταφεύγετε καὶ σ' Αὐτὸν νὰ στηρίζετε τὴν ἐλπίδα σας, γιατὶ αὐτὴ «ἡ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει» (Ρωμ. 5:5).
Μὴν περιφρονεῖτε τοὺς λόγους μου καὶ μὴν τοὺς νομίζετε δυσκολοεφάρμοστους. Γιὰ τον Κύριο καὶ μὲ τὸν Κύριο, τὰ δύσκολα γίνονται εὔκολα καὶ τά δυσάρεστα εὐχάριστα· «Ὁ γάρ ζυγὸς αὐτοῦ χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον αὐτοῦ ἐλαφρὸν ἐστί» (πρβλ.Ματθ. 11:30).
Νεοελληνικὴ ἀπόδοση ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Σεργίου Α. Νείλου «Τὰ ἱερὰ ὑπό τόν μόδιον». Οἱ συμβουλὲς ἀποδίδονται σὲ ἀνώνυμο γέροντα τῆς περίφημης μονῆς τῆς Ὄπτινα.
ΠΗΓΗ: ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου