Γράφει ο όσιος γέροντας Ιωσήφ ο ησυχαστής για τον δάσκαλο του παπα Δανιήλ:
«Την τάξιν αυτήν παρελάβαμε με τον Γέροντα Αρσένιον από έναν νηπτικόν και άγιον Γέροντα, τον Παπα-Δανιήλ. Είχε και άλλους ετότε αγίους πολλούς. Αυτός ήτο ο ένας.
Και ιερεύς και ησυχαστής άκρον. Δεν εδέχετο εις την λειτουργίαν κανένα. Βαστούσε η λειτουργία του τρισήμισυ και τέσσαρες ώρες. Από τα δάκρυα δεν ημπορούσε να δώση τας εκφωνήσεις. Εγένετο λάσπη το έδαφος. Δι αυτό και αργούσε πολύ.»
Καμμιά φορά τα φέρνει έτσι ο καλός Θεός τα πράγματα ώστε να μεταφέρονται τροπικώς, οι ερημιές των ησυχαστών στην μισόκαλη τσιμεντούπολη.
Είναι ένας νέος παπάς σε μια μεγάλη ενορία του Λεκανοπεδίου που ώρες -ώρες δε μπορεί να συγκρατήσει τα κύματα αγάπης, χαράς και κατανύξεως κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας ώστε κάποτε δυσκολεύεται μέχρι και να προφέρει τις εκφωνήσεις, και γίνεται αντιληπτός από τους ενορίτες του, κάποιοι από τους οποίους μοιράζονται την συν-κίνηση και κλαίνε μαζί με τον ποιμένα τους, μπροστά στον Αμνό του Θεού, τον προσφερόμενο και μηδέποτε δαπανώμενο.
Κάποιοι θεωρούσαν και θεωρούν υπερβολικό τον λόγο του οσίου Συμεών του νέου Θεολόγου «Άνευ δακρύων μη κοινωνήσης ποτέ», τον οποίο επανέλαβε στους χρόνους μας και ο γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης. Όμως στο πρόσωπο αυτού του νέου ιερέως βλέπουμε τον λόγο αυτό να σαρκώνεται, να γίνεται καθ΄ ημέραν πράξη....
«Πλύνον με τοις δάκρυσι μου κάθαρον αυτοίς με Λόγε...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου