Ὁ Ὅσιος καί θεοφόρος Πατήρ ἡμῶν Νικηφόρος ο Λεπρός

Ο Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Νικηφόρος, κατά κόσμον Νικόλαος Τζανακάκης, ἐγεννήθη στό χωριό Σηρικάρι τοῦ Νομοῦ Χανίων Κρήτης. Σέ πολύ μικρή ἡλικία στερήθηκε καί τούς δύο γονεῖς του. Ὅταν ἔγινε δεκατριῶν ἐτῶν, ὁ παπποῦς του τόν ἔστειλε νά ἐργαστῆ σ’ ἕνα κουρεῖο στά Χανιά. Στήν ἐργασία αὐτή τόν ἀγαποῦσαν ὅλοι, ἐπειδή ἦταν ὄμορφος, ἔξυπνος καί κοινωνικός.

Ὅμως ἡ ζωή τοῦ ἐπεφύλασσε ἕνα πολύ δύσκολο καί ὀδυνηρό ἄθλημα, πού ἄρχισε τότε, μέ τήν ἐμφάνιση τῶν πρώτων σημαδιῶν τῆς νόσου τοῦ Χάνσεν, τῆς γνω στῆς Λέπρας. Γιά νά μή τόν ἀντιληφθοῦν οἱ ἀρχές καί τόν κλείσουν στό ἄνυδρο νησί τῆς Σπιναλόγκας, σέ ἡλικία μόλις δεκαέξι ἐ τῶν ἔφυγε γιά τήν ᾿Αλε ξάνδρεια. ᾿Εκεῖ γνωρίστηκε μέ τήν ἀνθοῦσα τότε ῾Ελληνική παροικία καί μέ ἀρ χιερεῖς τοῦ Πατριαρχικοῦ θρόνου καί ὅλοι αὐτοί ἀγά πησαν πολύ τόν καλό Νικόλαο. Μετά ἀπό λίγα χρόνια, πού τά σημάδια τῆς νόσου ἔγιναν πολύ ἐμφανῆ, ἔπρεπε καί ἀπό ἐκεῖ νά φύγει. Νά πάη, ὅμως, ποῦ; Κανένα δέν γνώριζε πουθενά. Τότε ἕνας Ἀρχιερεύς, πού ὁ Νικόλαος τοῦ ἐμπιστεύθηκε τό πρόβλημά του, τόν ἔστει λε στό λωβοκομεῖο τῆς Χίου, κοντά στόν Πατέρα Ἄνθιμο, τόν μετέπειτα Ἅγιο Ἄνθιμο. Μετά τρία χρόνια, ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος τόν ἔκειρε μοναχό, μέ τό ὄνομα Νικηφόρος. 

Κοντά στόν Πατέρα ῎Ανθιμο, ὁ Πα ήρ Νικηφόρος ἔφθασε σέ μεγάλα μέτρα ἀρετῆς. Ὅταν ἔκλεισε τό λωβοκομεῖο τῆς Χίου, ὁ Πατήρ ῎Ανθιμος τόν ἔστειλε στόν ᾿Αν τι λεπρικό Σταθμό τῶν ᾿Αθηνῶν μέ συστατική ἐπιστολή, στήν ὁποία ἔγραφε στόν Πατέρα Εὐμένιο, πού ὑπηρετοῦσε ἐκεῖ, νά προσέξη «τόν θησαυρό πού τοῦ στέλνει ἡ Παναγία», διότι ἔχει πολλά νά ὠφεληθῆ ἀπό αὐτόν. ᾿Εκεῖ ὁ Πατήρ Νικηφόρος πέρασε ὅλη τήν ὑπόλοιπη ζωή του. ῾Ο Πατήρ Εὐμένιος τόν φρόντισε μέ πολλή ἀγάπη καί τόν εἶχε ὡς πνευματικό του πατέρα. ῾Ο Ὅσιος πατήρ ἡμῶν Νικηφόρος ἐκοιμήθη στίς 4 ᾿Ιανουαρίου 1964, προπαραμονή τῶν Θεοφανείων. Ἦτο γνώστης καί κάτοχος τῆς νοερᾶς ἀδιαλείπτου προσευχῆς. Θαύματα ἐπετέλεσε ἤδη κατά τή διάρκεια τῆς ζωῆς του, καί ἐπιτελεῖ πολύ περισσότερα μετά θάνατον, ὅπως τό ὁμολογοῦν πολλοί ἄν θρωποι, οἱ ὁποῖοι εὐεργετήθηκαν ἀπό αὐτόν.

Θαύματα τοῦ Ἁγίου

Ὁ πατήρ Εὐλόγιος, ἱερομόναχος τῆς ῾Ι. Μ. Ἁγίας Παρασκευῆς Μαζίου Μεγάρων, μᾶς διηγήθηκε ἕνα θαυμα στό γεγονός πού ἔκανε ὁ Ὅσιος Νικηφόρος σέ ἕναν ἐξάδελφό του. ῾Ο Δημήτριος, ἡλικίας 17 ἐτῶν, εἶχε σοβαρό πρόβλημα ὑγείας μέ ἔντονους πόνους στήν περιοχή τῶν γεννητικῶν ὀργάνων καί ντρεπόταν νά τό φανερώση. Σύν τῷ χρόνῳ, ὅμως, ἡ κατάστασις χειροτέρευε, οἱ πόνοι αὐξάνονταν καί, ὅταν ἔφτα σε στό ἀπροχώρητο, τότε τό εἶπε στούς δικούς τῶν Θεοφανείων τοῦ 2011, καί τόν πῆγαν στόν Ἅγιο Σάββα. Μετά ἀπό πολλές ἐξετάσεις, δια πιστώθηκε καθολικός καρκίνος σέ βαθμό πού οἱ γιατροί εἶπαν ὅτι δέν μποροῦν νά κάνουν τίποτε. Ἔδωσαν στό παιδί, ἄν ὄχι ἡμέρες, μόνον λίγες ἑβδομάδες ζωή.

῾Η μητέρα τοῦ πατρός Εὐλογίου, θεία τοῦ νεαροῦ Δημητρίου, πού εὐλαβεῖτο τόν Ὅσιο Νικηφόρο, ἄρχισε νά διαβάζη τό βιβλίο «Νικηφόρος ὁ Λεπρός, τῆς καρτερίας ἀθλητής λαμπρός», σάν παράκληση πρός τόν Ὅσιο, γιά νά γίνη τό παιδί καλά. Ὅταν τελείωνε τήν ἀνάγνωση, ξανάρχιζε τό βιβλίο ἀπό τήν ἀρχή, παρα καλώντας πάντα μέ θέρμη τόν Ὅσιο νά κάνη τόν ἀνεψιό της καλά ῾Η κατάσταση τοῦ νεαροῦ ἄρχισε σιγά-σιγά νά βελτιώνεται, οἱ πόνοι νά ἐλαττώνονται καί, λίγο πρίν ἀπό τό Πάσχα, ὅταν τόν πῆγαν πάλι στό νοσοκομεῖο, οἱ γιατροί διεπίστωσαν ὅτι τό παιδί εἶχε θεραπευθεῖ τελείως.

Ἐπανέλαβαν τίς ἐξετά σεις, μέ τό ἴδιο ἀποτέλεσμα. Ὅλοι τότε πέταξαν ἀπό τήν χαρά τους γιά τό γεγονός καί ἡ θεία τοῦ νεαροῦ δέν ἤξερε πῶς νά εὐχαριστήση τόν Ὅσιο Νικηφόρο καί φώναζε· «Αὐτό εἶναι θαῦμα τοῦ Ἁγίου Νικη φόρου! Αὐτό εἶναι θαῦμα τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου!» Μετά ζήτησε ἀπό τόν γυιό της τόν ἱερομόναχο μία εἰκόνα τοῦ ῾Οσίου Νικηφόρου, γιά νά τόν ἔχη γιά προστάτη της. 

Ἀναφορά σχετικά μέ τόν Ὅσιο Νικηφόρο τόν λεπρό:

Μιά γνωστή μου κυρία ὀνματι Καλλιόπη Χατζηγρίβα, ἀπό τήν Λάρισα, μέ πληροφόρησε, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε διαβάσει τόν βίο τοῦ ῾Οσίου Νικηφόρου, ὅτι, ὅταν ἔμεινε ἔγκυος, οἱ γιατροί τῆς εἶ παν ὅτι θά γεννήση κορίτσι. Μιά νύχτα στό ὄνειρό της εἶδε τόν Ὅσιο Νικηφόρο καί τῆς εἶπε, τό παιδί πού θά γεννήση νά τό ὀνομάση Νικηφόρο. Αὐ ή ἔκπληκτη τοῦ εἶπε πώς δέν θά γεννήση ἀγόρι, ἀλλά κορίτσι, κατά τήν γνώμη τῶν γιατρῶν. Τότε ὁ Ὅσιος Νικηφόρος τῆς εἶπε ὅτι, ὄχι, τό παιδί εἶναι ἀγόρι καί νά τό ὀνομάση Νικηφόρο. Ξύπνησε ἡ κυρία αὐτή μέ ἀπορία καί ἔκπληξη γιά τό ὄνειρο πού εἶδε, μή μπορώντας νά δώση ἐξήγηση. Ἀργότερα, ὅταν ξαναπῆγε στόν γιατρό γιά νέες ἐξετάσεις σχετικά μέ τήν πορεία τῆς ἐγκυμοσύνης, ὁ γιατρός τῆς εἶπε πώς ἔγινε λάθος τήν πρώτη φορά καί πώς τό παιδί εἶναι ἀγόρι, πράγμα πού ἐπιβ βαιώθηκε μέ τήν γέννηση τοῦ παιδιοῦ.

῾Ιερομόναχος Λουκᾶς, ῾Ιερά Μονή Ξενοφῶντος, Ἅγιον ῎Ορος.

Σεβαστέ μας π. Σίμων,

Στή συλλογή τῶν θαυμάτων τοῦ ῾Οσίου Νικηφόρου θά θέλαμε νά σᾶς προσθέσωμε καί τό δικό μας θαῦμα.῾Η Ἀδ. Εὐσεβία, ἡ Ἁγιογράφος μας, ἔσπασε τήν κερκῖδα τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ μόλις πήραμε τήν παραγγελία ἑνός τέμπλου τῆς ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Παρθενίου Λαμψάκου. Κατά τήν περίοδο τοῦ γύψου, ἕνα βράδυ ἄκουγε τήν βιογραφία καί τά θαύματα τοῦ Ὁσίου ἀπ᾿ τόν σταθμό τῆς Πειραϊκῆς ᾿Εκκλησίας καί μέ κατάνυξη παρεκάλεσε τόν Ὅσιο νά τήν θεραπεύση καί ὑπε σχέθη ν᾿ ἁγιογραφήση τήν εἰκόνα του. Αὐτοστιγμεί κίνησε καί τά πέντε μαρμαρωμένα δάκτυλά της χωρίς νά αἰσθάνεται κανένα πόνο.

Ἐν συνεχείᾳ, μόλις βγῆκε ὁ γύψος, μόνο μέ δύο φυσιοθεραπεῖες ἀποκατεστάθη τό χέρι της τελείως καί ἄρχισε νά ἁγιογραφῆ τό τέμπλο. Ἀμέσως μετά θά ἐκτελέση καί τό τάμα της.

Μετ᾿ εὐχαριστιῶν καί σεβασμοῦ

Ἁγνή Μοναχή Καθηγουμένη Ἱ. Μ. Παναγίας Ἐλεούσης

Κάλυμνος, 8/1/2012

Πρίν ἀπό ἕνα χρόνο εἶχα βιώσει ἕνα μεγάλο θαῦμα ἀπό τόν Ὅσιο Νικηφόρο τόν λεπρό, στό ἀεροδρόμιο τῆς Ρώμης στήν ᾿Ιταλία. Ἀλλά δέν ἔμεινε ἐκεῖ. Σέ πρόσφατο ταξίδι μου στήν Κωνσταντινούπολη γιά μιά προσκυνηματική ἐκδρομή, ἔζη σα ἕνα δεύτερο μεγάλο θαῦμα ἀπό τόν Ἅγιο. Ἐνῶ ξεκινούσαμε γιά τήν ἐπιστροφή μας στήν Ἑλλάδα, στήν εἴσοδο τοῦ ξενοδοχείου, ὅπου διέμενα, εἶδα ὅτι ἔλειπε τό διαβατήριό μου. Ἀφοῦ ἔψαξα ὅλα μου τά πράγματα, διε πίστωσα ὅτι τό εἶχα χάσει. Σέ τρεῖς ὧρες πετούσαμε καί ἐγώ δέν εἶχα διαβατήριο. Κατάλαβα ὅτι θά εἴχαμε πρό βλημα καί ὅτι στήν Κωνσταντινούπολη θά ἔπρεπε νά καθίσω περισσότερες ἡμέρες καί θά ἔχανα καί τό εἰσιτήριό μου. Τότε μέ τούς συμπροσκυνητάς μου ἀρχίσαμε νά ψάχνουμε, πῶς θά φεύγαμε σέ τρεῖς ὧρες χωρίς νά χάσουμε τήν πτήση.

Συγχρόνως ὅμως, ὅλοι προσευχόμαστε στόν Ὅσιο Νικηφόρο νά μᾶς βοη θήση. Κι ἔτσι ἔγινε. Ἐνῶ στήν Κωνσταντινούπολη ἐκείνη τήν περίοδο εἶχαν Ραμαζάνι καί ὅλα ἦταν κλειστά, ἐμεῖς μέ τήν βοήθεια τοῦὉσίου μπορέσαμε καί βρήκαμε φωτογράφο ἀνοικτό καί βγάλαμε τίς φωτογραφίες, πού ξέραμε ὅτι ἤθελε τό Προξενεῖο γιά νά μᾶς ἐκδώσουν βεβαίωση ἀπωλείας τοῦ διαβατηρίου.

Τό Προξενεῖο ἦταν καί αὐτό κλει στό, λόγῳ τῆς ἀργίας. Μετά ἀπό πολλές προσπάθειες, βρέθηκε ὁ ὑπεύθυνος γραμματεύς καί μᾶς ἐξυπηρέτησε πολύ πρόθυμα καί γρήγορα. Ἀκόμη καί ὁ ταξιτζῆς, πού μᾶς ἐξυπηρετοῦσε, τό ἔκανε μέ αὐτοθυσία· ἔτρεχε πολύ γρήγορα, ἔκανε ἀναστροφές, ἔμπαινε σέ μονόδρομους. Στά μισά τοῦ δρόμου πρός τό ἀεροδρόμιο, διαπιστώσαμε ὅτι, ἀπό τήν βιασύνη καί τό ἄγχος, εἴχαμε ξεχάσει μιά τσάντα στό Προξενεῖο. Γυρίσαμε πάλι πίσω γιά νά τήν πάρουμε. Καί, παρ’ ὅλα αὐτά πού ἔγιναν, καταφέραμε νά εἴμαστε στό ἀεροδρό μιο σχεδόν στήν ὥρα μας.

Μέ τήν βεβαίωση πού μοῦ εἶχε δώσει τό Προξενεῖο δέν ἦταν σίγουρο ὅτι θά μέ ἄφηναν νά ταξιδέψω, γιατί λειτουργοῦν διαφορετικά ἐκεῖ. Καί αὐτό τό λέω, γιατί ἀπό τό Προξενεῖο μᾶς προειδοποίησαν ὅτι χρειαζόταν καί βεβαίωση ἀπωλείας ἀπό τήν Ἀστυνομία, πρᾶγμα πολύ δύσκολο καί ἀνέφικτο γιά ἐκείνη τήν ἡμέρα. Ὅμως τό θαῦμα ἔγινε καί μέ ἄφησαν νά περάσω ἀπό τόν ἔλεγχο χωρίς καμμιά δυσκολία. Ὅλα πῆγαν πολύ καλά μέ τήν βοήθεια καί τήν χάρη τοῦὉσίου Νικηφόρου καί τόν εὐχαριστῶ πολύ, γιά δεύτερη φορά, ἀπό βάθους καρδίας.

Ἀστέριος Κόκκαλης

Θεολόγος, Ἐλατοχώρι Πιερίας

Λέγομαι Ε.Ν. καί νοιώθω τήν ὑποχρέωση νά γράψω λίγα λόγια γιά τόν Ἅγιο Νικηφόρο τόν λεπρό, περιγράφοντας ἔτσι τά θαύματα, πού ἔκανε σ’ ἐμένα. Ἔμαθα γιά τόν Ἅγιο Νικηφόρο ἀπό μιά καρδιακή μου φίλη, ὅταν περνοῦσα μιά δύσκολη περίοδο τῆς ζωῆς μου μέ πολύ ἄγχος καί πίεση. Ἤμουν φοιτήτρια στό πτυχίο κι ἐκεῖνο τό διάστημα ἔγραφα τήν πτυχιακή μου ἐργασία (διπλωματική).Τό θέμα, πού μοῦ εἶχε ἀναθέσει ὁ καθηγητής μου, ἦταν ἰδιαίτερα δύσκολο γιά μένα. Ὅταν διάβασα τό βιβλίο συγκινήθηκα ἰδιαίτερα καί, πράγματι, ἐπικαλέσθηκα ἀρκετές φορές τόν Ἅγιο Νικηφόρο νά μέ βοη θήση.

Ὁ καιρός περνοῦσε καί ἡ πτυχιακή μου δέν εἶχε τελειωμό. Χρειαζόμουν κι ἄλλο χρόνο γιά νά τελειώσω καί ντρεπόμουν πολύ τόν καθηγητή μου, στόν ὁποῖο ἔνοιωθα ὅτι εἶχα ἐκτεθεῖ, γιατί τοῦ εἶχα ζητήσει ἐπανειλημμένα κι ἄλλο χρό νο, μέ ἀποτέλεσμα νά μήν ἔχω πλέον τό θάρρος νά ζητήσω καί ἄλλη παράταση. Παρεκάλεσα τόν Ἅγιο Νικηφόρο νά μέ βοηθήση. Μάλιστα, κάποια στιγμή πού ἔκλαιγα γοερά καί τοῦ ζητοῦσα νά μέ βοηθήση, καθώς κρατοῦ σα τό βιβλίο μου στά χέρια μου καί κοίταζα τήν εἰκόνα του, μοῦ φάνηκε ὅτι ζωντάνευε ἡ ἐνδυμασία τοῦ Ἁγίου.

Τήν ἑπομένη ἡμέρα τό πρωΐ μοῦ τη λεφώνησε ὁ καθηγητής, γιά νά μοῦ πῆ ὅτι, γιά κάποιον λόγο, μποροῦσα νά πάρω ἄλλες τέσσερεις ἡμέρες παράταση καί νά μήν βιάζωμαι. Ἡ χαρά μου ἦταν ἀπερί γραπτη. Ὅσο περνοῦσε ὁ καιρός, ὅμως, εἶχα διάφορους λογισμούς, ὅτι δηλαδή μπορεῖ καί νά μήν ἦταν ἀπό τόν Ἅγιο καί ἁπλῶς νά ἔτυχε. Σέ ὅλο αὐτό τό διάστημα, ἡ φίλη μου, πού μοῦ εἶχε δανείσει τό βιβλίο, μοῦ ἔλεγε νά γράψω λίγα λόγια γιά τήν μεσολάβηση τοῦ Ἁγίου, ἀλλά ἐγώ τό ἀπέφευγα καί δέν τό θεωροῦσα ἀπαραίτητο. Σκεπτόμουν, μάλιστα, πώς ἄν ἦταν ἁπλῶς θέμα τύχης, θά παραπλανοῦσα τόν κόσμο, ἄν ἔγραφα τό ὁ,τιδήποτε.

Πέρασαν μῆνες μέχρι πού, μιά μέρα (ἐνῶ ἀντιμετώπιζα κάποια σοβαρά προβλήματα), ἡ ἴδια φίλη μέ παρώτρυνε καί πάλι νά ἐπικαλεσθῶ τόν Ἅγιο Νικηφόρο καί, συνάμα, νά γράψω λίγα λόγια γιά τήν βοήθεια, πού μοῦ εἶχε προσφέρει τότε μέ τήν πτυχιακή. Κι ἐνῶ ἔλεγα ὅτι θά γράψω, μοῦ μπῆκαν διάφοροι λογισμοί καί σχεδόν ἀμφέβαλα γιά τήν ἁγιότητά του. Τήν ἴδια μέρα, ὅταν ἐπέστρεψα στό σπίτι, μέ ἔπιασε ἕνας φοβερός πόνος, πού δέν εἶχα ξανανοιώσει. Νόμιζα ὅτι εἶχα κάτι σοβαρό καί φοβήθηκα πολύ.

Θυμήθηκα τήν φίλη μου, πού μοῦ εἶχε πεῖ νά ἐπικαλοῦμαι τόν Ἅγιο Νικηφόρο κι ἀμέσως ἦρθαν στό μυαλό μου οἱ σκέψεις, πού εἶχα κάνει λίγο πρίν γιά τόν Ἅγιο. Ντράπηκα καί μετάνοιωσα πολύ, πού ἀμφέβαλα ἔστω καί γιά λίγο γιά τήν ἁγιωσύνη του. Ἔνοιωσα ἀμέσως τήν ἀνάγκη νά τοῦ ζητήσω συγγνώμη. Τόν παρεκάλεσα νά μεσιτεύση νά γίνω καλά καί ὑποσχέθηκα στόν ἑαυτό μου πώς, μόλις νοιώσω καλύτερα, θά γράψω γι’ αὐτόν. Πρίν προλάβω νά τελειώσω τά λόγια μου ὁ πόνος ὑποχώρησε! Μπορῶ νά πῶ μέ σιγουριά πώς ὁ πόνος διήρκησε τόσο, ὅσο χρειάστηκε νά καταλάβω καί νά μετανοήσω γιά τούς λογισμούς μου.

Ε.Ν. 9/5/08

Θά σᾶς διηγηθῶ κάτι πού συνέβη στήν οἰκογένειά μου. Τό καλοκαίρι πού μᾶς πέρασε, συνέβη ἕνα πολύ σοβαρό ἀτύχημα στόν γυιό μου Ἀναστάσιο. Καθώς ἔκανε βουτιά στήν θάλασσα χτύπησε μέ τό κεφάλι στόν βυθό, ἔσπασε τόν αὐχένα του καί ἔμεινε τελείως παράλυτος. Τόν με αφέραμε στό νοσοκομεῖο καί ἡ ἐπέμβαση, πού τοῦ ἔκαναν οἱ γιατροί, ἀπέτυχε. Τά δυσάρεστα νέα κυκλοφόρησαν ἀμέσως σέ συγγενεῖς, φί λους καί πελάτες μου.

Πήγαινα καθημερινῶς στό Νοσοκομεῖο. Κάποια μέρα μοῦ τηλεφώνησε ἡ κυρία Μαρία, πελάτισσά μου, καί μοῦ εἶπε· «Θέλω νά ἐπισκεφθῶ τόν Ἀναστάσιο καί νά τοῦ φέρω καί τά Ἅγια Λείψανα τοῦὉσίου Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ». Μέ χαρά περίμενα πότε θά ἔρθη ἡ ὥρα νά μᾶς ἐπι σκεφθῆ, γιατί τήν ἔχω σέ πολύ μεγάλη ἐκτίμηση. Ὅταν μπήκαμε στό δωμάτιο τοῦ Ἀναστασίου, ἡ κυρία Μαρία τόν καλησπέρισε καί συζήτησαν γιά τό ἀτύχημά του. Μετά ἀπό λίγα λεπτά τοῦ εἶπα ὅτι ἡ κυρία Μαρία εἶχε φέρει τά Ἅγια Λείψανα γιά νά προσκυνήση καί νά παρακαλέση τόν Ὅσιο Νικηφόρο νά τόν κάνει γρήγορα καλά. Ὅταν τά πλησιάσαμε στό κεφάλι τοῦ γυιοῦ μου γιά νά τά φιλήση, αἰσθάνθηκε μιά πολύ ὄμορφη εὐωδία.

Ἡ κουνιάδα μου, πού καθόταν δί πλα μου, στήν γωνία τοῦ δωματίου, μέ κοίταξε σαστισμένη στά μάτια καί μοῦ εἶπε· «Μύρισες τίποτε;». Τῆς ἀπάντησα, ὄχι, κι ἐκείνη μέ κοίταξε μέ ἀπέραντη ἔκπληξη. Ὅταν τελείωσε τό προσκύνημά του ὁ Ἀναστάσιος, προσκυνήσαμε κι ἐμεῖς μέ τήν σειρά μας. ῾Η κυρία Μαρία μοῦ εἶπε ὅτι θά μᾶς ἄφηνε τό Ἅγιο Λείψανο τρεῖς μέρες. Τό βάλαμε στό προσκέφαλο τοῦ Τάσου καί φύγαμε ἀπό τό δωμάτιό του, γιατί ἦταν ἐξαντλημένος καί ἤθελε νά κοιμηθῆ. Ἐγώ μπαινόβγαινα στό δωμάτιο γιά νά βλέπω τί κάνει. Κάποια στιγμή ὁ γυιός μου ἀνοίγει τά μάτια του καί μέ ρωτάει·

«Μπαμπᾶ, ποιός εἶναι αὐτός ὁ παπ πούλης, πού μοῦ τρίβει τά πόδια;». Ἀπορημένος τοῦ λέω· «Κανένας δέν εἶναι. Κοιμήσου». Καί μοῦ ξαναλέει· «Νά ἐκεῖ εἶναι, δέν τόν βλέπεις;» καί δείχνει τά πόδια του. Καί μετά λέει· «Ἄχ, ἔφυγε ὁ παππούλης». Ἐγώ, στό ἄκουσμα αὐτῶν τῶν λόγων, ἀνα τρίχιασα. Αὐτό συνέβη τό καλοκαίρι τοῦ 2009, στίς ἀρχές Ἰουλίου. Τό γεγονός αὐτό ἐπιβεβαιώνει καί ἡ ἀδελφή μου, ἡ ὁποία κάθε φορά πού διάβαζε τήν Παράκληση τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου, γιά τήν ἀπο κατάσταση τῆς ὑγείας τοῦ Τάσου μας,αἰσθανόταν ἄρρητη εὐωδία νά βγαίνη ἀπό τά λείψανά του.

Ὁ Τασούλης μας ἔγινε καλά μέ τήν βοήθεια τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου καί βρίσκεται τώρα στήν Γερμανία γιά φυσικοθεραπεῖες. Πάντα θά εὐχαριστῶ καί θά δοξολογῶ μέσα ἀπό τήν καρδιά μου τόν Ἅγιο Νικηφόρο γιά τό μεγάλο καλό, πού ἔκανε στό παιδί μου.

Ἀρχιμήδης Θεοδωρίδης

Τόν Ἰούνιο τοῦ 2009 γεννήσαμε πρό ωρα στό Νοσοκομεῖο Παπαγεωργίου Θεσσαλονίκης. Τόν ἴδιο μῆ να, γιά λόγους ὑγείας τοῦ μωροῦ, μεταφερθήκαμε μέ ἀερομεταφορά στήν Ἀθήνα, στό Νοσοκομεῖο Παί δων «Ἁγία Σοφία». Κατά τήν παρα μονή μας ἐκεῖ, ἡ ὁποία διήρκησε περίπου δύο μῆνες, γνωρίσαμε τόν Ὅσιο Νικηφόρο τόν λεπρό, ἀπό ἕνα βιβλίο πού μᾶς ἔδωσε ἕνας Ἁγιορείτης Γέροντας.

Τό νεογέννητο μωρό μας παρουσίαζε ἀναπνευστικά καί καρδιακά προβλήματα καί οἱ γιατροί μᾶς ἔλεγαν ὅτι δέν ἦταν καί τόσο καλά καί θά χρειαζόταν χειρουργική ἐπέμβαση. Ὁ λόγος αὐτός ἦταν ἡ αἰτία, πού δέν ἔτρωγε κανονικά καί θά ἔπαιρνε πολύ χρόνο νά φάη μέ τό μπιμπερόν, ὥστε μετά νά τό πάρουμε στό σπίτι μας. Ἀκόμη τρεφόταν μέ τό σωληνάκι. Τό ἄγχος ἡμέρα μέ τήν ἡμέρα μεγάλωνε καί δέν ξέραμε τί νά σκεφθοῦμε, ἀφοῦ βρι σκόμασταν στήν ἐντατική καί στό ἐπισκεπτήριο, πού ἦταν δύο μισάωρα τήν ἡμέρα, βλέπαμε ὅτι τό μωρό μας ἄλλοτε ἦταν καλά καί ἄλλοτε χειρότερα.

Βλέποντας ὁ Γέροντας ὅλα αὐτά καί συμμεριζόμενος τόν πόνο μας, μᾶς ἐμπιστεύθηκε τό Ἅγιο Λείψανο τοῦ Ὁσίου Νικηφόρου τοῦ λεπροῦ, τό ὁποῖο φυλάσσεται σέ λειψανοθήκη, καί μᾶς εἶπε· «Τρεῖς ἡμέρες θά σταυρώνετε τό μωρό σας πάνω ἀπό τήν θερμοκοιτίδα». ῎Ετσι καί ἔγινε. Τό πρωΐ, ἀφοῦ εἴχαμε δια βάσει τήν Παράκληση τοῦ Ἁγίου, ἀνηφορήσαμε ἀπό Ἀμπελοκήπους γιά τό Γουδί. Μπήκαμε στήν ἐν τατική καί σταυρώσαμε τό μωρό μας καί ὅλα τά ἄλλα μωρά. Τό ἀπόγευμα, πηγαίνοντας στό δεύτερο ἐπι σκεπτήριο, πρίν μποῦμε ὅλοι οἱ γονεῖς τῶν παιδιῶν, βγαίνει ἡ ἐπιμελήτρια ἐφημερεύουσα γιατρός τῶν νεογνῶν καί μᾶς λέει· «Δέν ξέρω τί ἔγινε, ἀλλά σήμερα ὅλα τά μωρά εἶναι καλά. Δέν μπορῶ νά πῶ πε ρισσότερα, οὔτε νά τό ἐξηγήσω».

Ἐμεῖς ἀμέσως κοιταχθήκαμε μέ θαυμασμό καί χαμογελάσαμε. ῾Ο Ὅσιος Νικηφόρος δέν ἄργησε νά ἀ κούση τίς προσευχές μας καί νά μᾶς δείξη τήν ἀγάπη του. Τό ἑπόμενο πρωΐ πήγαμε ξανά στό ἐπισκεπτήριο καί ξανά τήν ἑπομένη. Συνεχίσαμε νά προσευχόμαστε καί νά σταυρώνουμε τό μωρό. Μετά ἀπό λίγες ἡμέρες καί ἐνῶ οἱ γιατροί μᾶς ἔλεγαν ὅτι θ’ ἀργήση πολύ νά φάη κάποια ποσότητα καί νά πιάση μπιμπερόν, πήγαμε ἕνα πρωΐ καί ἀντι κρύσαμε κάτι συγκλονιστικό. Τό ἀ γοράκι μας ἔτρωγε μέ μπιμπερόν καί μάλιστα μεγάλη ποσότητα. «Σέ 4-5 ἡμέρες θά φύγετε γιά τό σπίτι σας», ἔλεγε ὁ γιατρός μέ θαυμασμό. Πράγματι, σέ 5 ἡμέρες πήραμε τό μωρό μας στό σπίτι μας. Εὐχαριστοῦ με πολύ τόν Ὅσιο Νικηφόρο γιά τήν ἀγάπη πού μᾶς ἔδειξε.

Ἄρης - Δώρα Στάμου

Πηγή : Αγιος Νικηφόρος ο Λεπρός