Μὴ μεταθέτης συνεχῶς τὶς εὐθῦνες στοὺς ἄλλους, μὴ δικαιολογῆσαι...

Oι θλιψεις καὶ οἱ πειρασμοὶ εἶναι συνυφασμένοι μὲ τὴν ζωὴ τοῦ εὐσεβοῦς ἀνθρώπου· αὐτὸ εἶναι ἡ ἐκπλήρωσις τοῦ λόγου τοῦ Σωτῆρος μας: «᾿Εν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔξετε». 

Εκεῖνο ὅμως, τὸ ὁποῖο ἐπιτείνει τὴν θλῖψι, τὴν μεταβάλλει σὲ διαρκῆ λύπη καὶ ἀκηδία, τελικὰ δὲ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ ἀπόγνωσι καὶ τοῦ προκαλεῖ ψυχολογικὰ προβλήματα ἀθεράπευτα, εἶναι ἡ αὐτοδικαίωσις καὶ ἡ ἔλλειψις βαθειᾶς πίστεως ὅτι ὅλα γίνονται μὲ τὴν πρόνοια τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ. Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἴσως ἐντοπίζεται ἡ αἰτία τῆς πνευματικῆς καχεξίας πολλῶν συγχρόνων μας Χριστιανῶν. Τὸ νὰ δικαιολογοῦμε τὸν ἑαυτό μας συνεχῶς, νὰ ἀποφεύγουμε τὴν παραδοχὴ τῶν σφαλμάτων μας καὶ νὰ φοβούμεθα μήπως πέσουμε στὰ μάτια τῶν ἄλλων, ὅλα αὐτὰ ἀποδεικνύουν ἔλλειψι ταπεινοῦ φρονήματος καὶ καταστάσεως μετανοίας. ῾Η προσπάθεια ὅμως αὐτὴ τῆς συνεχοῦς αὐτοδικαιώσεώς μας ἀπωθεῖ τὴν χάρι τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος καὶ ἡ ψυχὴ στερεῖται τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀναπαύσεως. Ἀλλὰ γιατί, ἀδελφέ μου, ἀποδιώχνεις τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ;

Γιατὶ ταράσσεσαι ἀποκρούοντας κάθε κατηγορία, κάθε τι ποὺ σὲ θίγει; ῍Αν δὲν ἔσφαλες σήμερα, λησμονεῖς ὅτι εἶχες σφάλλει στὸ παρελθὸν καὶ εἶχες λυπήσει τὸν Κυριό μας; Γιατί λοιπὸν ἐπαναστατεῖς, δυσανασχετεῖς καὶ καταθλίβεσαι; ῾Ο ᾿Αββᾶς Ζωσιμᾶς, ὁ θεόπνευστος αὐτὸς πνευματικὸς ᾿Ιατρός, μᾶς συμβουλεύει καὶ μᾶς ὑπενθυμίζει τὰ ἑξῆς: «Αὐτὸς ποὺ σὲ ζημιώνει ἢ σὲ ὑβρίζει εἶναι ῾῾καυτὴρ τοῦ ᾿Ιησοῦ᾿᾿, ὁ ὁποῖος σὲ ἀπαλλάσει ἀπὸ τὴν πλεονεξία ἢ τὴν ὑπερηφάνεια... ᾿Εὰν ὅμως δὲν ἀνέχεσαι αὐτὰ καὶ ὄχι μόνο δὲν εὐχαριστῆς, ἀλλὰ καὶ πλέκης λογισμοὺς ἐναντίον αὐτοῦ ποὺ σὲ ἔθλιψε, εἶναι σὰν νὰ λέγης στὸν ᾿Ιησοῦ: ῾῾Δὲν θέλω νὰ μὲ ἰατρεύσης, δὲν δέχομαι τὰ φάρμακά Σου, ἐπιθυμῶ νὰ σαπίσω στὰ τραύματά μου᾿᾿... Τί λοιπὸν νὰ σοῦ κάνη ὁ ἀγαθὸς Κύριος;... Γνώριζε, ἀδελφέ, ὅτι αὐτὸς ποὺ ἀποφεύγει ὠφέλιμο πειρασμό, ἀποφεύγει τὴν αἰώνια ζωή».

Να μη λησμονοῦμε λοιπὸν ποτέ, ὅτι τὰ πάντα ἐπιτρέπει ἡ φιλανθρωπία τοῦ Σωτῆρος μας πρὸς τὸ συμφέρον μας, γιὰ λόγους καθαρὰ θεραπευτικούς: «Οὗτος ἀκριβῶς θέλει σωθῆναι», λέγει ὁ ῞Οσιος Μάξιμος ὁ ῾Ομολογητής, «ὁ τοῖς ἰατρικοῖς φαρμάκοις μὴ ἀνθιστάμενος· αὗται δέ εἰσιν ὀδύναι καὶ λῦπαι διὰ ποικίλωνἐπιφορῶν ἐπαγόμεναι». ῾Επομένως, ὅλα πρέπει νὰ τὰ ἀνα­ φέρουμε στὸν Θεό, ἀκόμη καὶ τὰ ἁπλούστερα καὶ εὐτελέστερα· ἀφοῦ ἔτσι θέλει ὁ Θεός, ὀφείλουμε νὰ ὑποτασσώμεθα γαλήνια, πλήρεις ἐμπιστοσύνης στὴν πατρική Του Πρόνοια. Οἱ ῞Αγιοι Πατέρες μᾶς λέγουν, ὅτι αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι ἡ μεγάλη ἐργασία τοῦ ἀνθρώπου: νὰ ἔχη πάντοτε ἐνώπιόν του τὶς ἁμαρτίες του, νὰ κατακρίνη τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ προσδοκᾶ πειρασμὸ καὶ δοκιμασία μέχρι τελευταίας ἀναπνοῆς. «Εἶπεν ὁ ᾿Αββᾶς ᾿Αντώνιος τῷ ᾿Αββᾷ Ποιμένι· Αὕτη ἐστὶν ἡ μεγάλη ἐργασία τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα τὸ σφάλμα ἑαυτοῦ ἐπάνω ἑαυτοῦ βάλῃ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καὶ προσδοκήσῃ πειρασμὸν ἕως ἐσχάτης ἀναπνοῆς».

Μὴ λοιπόν, ἀδελφέ μου, μεταθέτης συνεχῶς τὶς εὐθῦνες στοὺς ἄλλους, μὴ δικαιολογῆσαι, μὴ βλέπης τόσο ἀνθρώπινα τὰ πράγματα, τὰ ὁποῖα σοῦ συμβαίνουν, διότι μὲ τὴν τακτικὴ αὐτὴ πάντοτε θὰ ἔχης ἐσωτερικὴ ταραχὴ καὶ θλῖψι. ῍Ας μάθης νὰ αὐτομέμφεσαι, νὰ μετανοῆς, νὰ ταπεινώνεσαι καὶ νὰ τὰ βλέ πης ὅλα μέσα ἀπὸ τὸ πρῖσμα τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ· καὶ νὰ μὴ λησμονῆς ποτέ, ὅτι ἡ παραδοχὴ τῆς ἐνοχῆς μας, εἴτε εἴμεθα πράγματι ὑπεύθυνοι εἴτε ὄχι, ἔχει ἀποτελέσματα θεραπευτικά. Νὰ ἐνθυμῆσαι τὸν Προφήτη Δαβίδ, ὁ ὁποῖος εἶπε ἐκεῖνον τὸν ἀξιομνημόνευτο λόγο, ὅταν ὁ Σεμεῒ τὸν καταριώταν: «῎Αφετε αὐτὸν καταρᾶσθαι, ὅτι εἶπεν αὐτῷ Κύριος· εἴπως (μήπως) ἴδοι Κύριος ἐν τῇ ταπεινώσει μου καὶ ἐπιστρέψει μοι ἀγαθὰ ἀντὶ τῆς κατάρας αὐτοῦ τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ». (Βʹ Βασιλ. ιϛʹ 11-12) Αὐτὴ ἡ μεγαλειώδης αὐτομεμψία τοῦ Προφητάνακτος Δαβὶδ ἂς εἶναι ὁ ἀσφαλὴς ὁδηγός σου, κατὰ τὶς ἀκούσιες ἰδίως δοκιμασίες καὶ θλίψεις, ὥστε νὰ διατηρῆς τὴν εἰρήνη σου, νὰ ἀναπαύεται ἡ ψυχή σου καὶ νὰ θεραπεύεται ἡ καρδιά σου...

Σ.Π.Μ

Πηγή