I.N. Εκπαιδευτικός, Νάουσα
Μία ξαδέλφη της γυναίκας μου πήγε στη Σουρωτή για να δεί τον γέροντα Πα'ί'σιο, γιατί δεν είχε αποκτήσει παιδιά.
Είχε πολύ κόσμο στο μοναστήρι.
Οι μοναχές της είπαν δύσκολα να σας δεί ο γέροντας.
Όμως μετά την ειδοποίησαν να πάει στον γέροντα, ο οποίος την περίμενε.
«Με τόσο άγχος που να κάνεις παιδιά», όχι ένα αλλα τρία παιδιά θα κάνεις της είπε.
Εξομολογήθηκε και μετάλαβε και μετά απο λίγο καιρό έμεινε έγκυος.
'Οταν γέννησε το πρώτο της παιδί, ο σύζυγος της ξαδέλφης μου, επισκέφθηκε τον γέροντα Πα'ί'σιο στην Σουρωτή.
Μόλις τον είδε ο γέροντας τον ρώτησε: « Τι κάνει ο λεβέντης;».
Έπειτα απέκτησαν και δύο κορίτσια.
Κοροσίδης Κωνσταντίνος, Εκπαιδευτικός Πτολεμαΐδα.
Το Καλοκαίρι του 2008 πήγαμε με τη σύζυγό μου και δύο ακόμη σχολικές οικογένειες στο Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης να προσκυνήσουμε το λείψανο του Αγίου Αρσενίου και τον τάφο του Γέροντος Παϊσίου.
Όταν φτάσαμε στον τάφο του γέροντα, οι φίλοι με τις οικογένειές τους και η σύζυγός μου, προσκυνούσαν τον Γέροντα Παΐσιο και εγώ ακριβώς απέναντι τους έβγαζα φωτογραφίες.
Σκεφτόμουν εκείνη την ώρα, ότι ο Γέροντας δεν ήθελε κάτι τέτοιο. Πέρασε αστραπιαία μέσα μου ο λογισμός, ότι «εγώ θα βγάλω φωτογραφίες τώρα και ας μην τα ήθελε αυτά ο Γέροντας Παΐσιος».
Την αμέσως επόμενη στιγμή η φωτογραφική μηχανή σταμάτησε να βγάζει φωτογραφίες. Εγώ τα έχασα και γυρνούσα τη μηχανή δεξιά-αριστερά, βγάζοντας φωτογραφίες σ’ οτιδήποτε άλλο εκτός από τον τάφο του γέροντα.
Παρακάλεσα τότε τον Γέροντα Παΐσιο να μου επιτρέψει να βγάζω φωτογραφίες στον τάφο του, γιατί είχε μείνει ένας φίλος-συνάδελφος, ο οποίος ευλαβείται πολύ τον γέροντα Παΐσιο και ήθελε να βγει φωτογραφία στον τάφο του.
Ο Γέροντας μας επέτρεψε και συνεχίσαμε για λίγο ακόμη.
Κατσιαμάνης Σπυρίδων, Καλαμπάκα.
Το καλοκαίρι του 1992 επισκεφθήκαμε τον Γέροντα Παΐσιο στην Παναγούδα μαζί με τον πατέρα Χαρίτωνα, από τα Τρίκαλα και μια παρέα φίλων. Η ασκητική ζωή του Γέροντα ήταν αποτυπωμένη στο πρόσωπό του.
Είχε πολλούς προσκυνητές καθήμενους στα κούτσουρα.
Κάποιον που είχε πονοκεφάλους, του έπιασε το κεφάλι και έγινε καλά, ενώ έναν υποψήφιο για την Ιατρική, ο οποίος είχε δώσει εξετάσεις και δεν πέρασε του είπε «ξαναδώσε» και πέρασε στην Ιατρική.
Ακούσαμε τον Γέροντα να μας λέει:
-
Θα κλονισθούν τα έθνη.
-
Δεν θα τα βρουν οι μεγάλοι.
-
Θα υπάρξει ακαταστασία και σπατάλη στην Ελλάδα.
-
Να έχετε πάντα αναμμένη την Ελλάδα.
-
Θα γίνουν επιθέσεις λαών και μεταναστεύσεις.
Κατσαρός Γεώργιος, Γυμναστής, Θεσσαλονίκη
Το 1984 επισκέφτηκα τον Γέροντα Παΐσιο στην Παναγούδα.
Ήμουν δευτεροετής φοιτητής στο Τμήμα Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού Θεσσαλονίκης.
Σε ερώτησή μου: αν κάποιος γίνει μοναχός ή παντρευτεί «κατά λάθος» τι γίνεται; Μου απάντησε: Παιδάκι μου, όταν κάνεις υπακοή είτε μέσα στον γάμο είτε μέσα στον Μοναχισμό, δεν υπάρχει περίπτωση να μην γίνεις προκομμένος.
Σε άλλη ερώτησή μου γιατί έχουμε τόσο άγχος, μου απάντησε: Αν έχεις τον Χριστό μέσα σου, δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις άγχος. Άγχος έχουν αυτοί που δεν έχουν τον Χριστό μέσα τους.
Του ανέφερα, επίσης, τον λογισμό μου να πάω να υπηρετήσω στις Ειδικές Δυνάμεις. Ο Γέροντας με ευλόγησε και με τα δύο του χέρια.
Όταν τον ρώτησα πότε σε πείραξε ο δαίμονας, μου απάντησε: Όταν καλλιεργείς την καρδιακή προσευχή και δουλεύεις το κομποσχοίνι και ακολουθείς τα πρέποντα, είσαι σαν πυρωμένο σίδερο. Όταν θα χαλαρώσεις πνευματικά, τότε επιτίθεται.
Μου είπε, επίσης, ότι θα παντρευτείς την ανηψιά του Πατρός Γρηγορίου (με την οποία απέκτησαν 6 παιδιά).
Αρχιμανδρίτης π. Ιγνάτιος — Ι. Μ. Αγ. Παρασκευής, Πτολεμαΐδα
Στις αρχές του 2007 σκεφτήκαμε να πραγματοποιήσουμε στην Πτολεμαΐδα μία εκδήλωση για τον Γέροντα Παΐσιο. Κρίναμε, λοιπόν, απαραίτητο να πάμε νωρίτερα στην Σουρωτή, ώστε να πάρουμε και την σχετική ευλογία.
Ξεκινήσαμε από την Πτολεμαΐδα μια παρέα: ο Κωνσταντίνος Μανώλας (υπάλληλος Δ.Ε.Η.), ο Κωνσταντίνος Κοροσίδης (Καθηγητής Φυσικής Αγωγής), ο Παύλος Σισμανίδης (Καθηγητής Φυσικής Αγωγής) κι εγώ. Φτάνοντας, προσκυνήσαμε στον ναό και στον τάφο του Γέροντα. Κατόπιν, στο αρχονταρίκι όπου πήραμε κέρασμα, πιάσαμε κουβέντα για τον Γέροντα με την αδελφή Π.. «Άγιοι σαν τον π. Παΐσιο εμφανίζονται κάθε χίλια χρόνια», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Μας είπε επίσης πως ο ίδιος είχε διαισθανθεί την επικείμενη κοίμησή του και είχε διευθετήσει εγκαίρως τα πάντα, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, ενώ παράλληλα ζήτησε να μην κοινοποιηθεί το γεγονός πριν περάσουν τρεις μέρες.
Τις τελευταίες μέρες κοίταζε διαρκώς στον ουρανό. Όταν ρωτήθηκε τι κοίταζε, απάντησε: «αεροπλάνα! – αεροπλάνα!» Και διευκρίνισε αμέσως: «Όταν θα γίνουν τα γεγονότα με την Τουρκία, το Αιγαίο θα γεμίσει αεροπλάνα.»
Αλεξάνδρα, Νηπιαγωγός, Φλώρινα
Τον Γέροντα Παΐσιο δυστυχώς δεν τον συνάντησα όσο ζούσε. Τον γνώρισα, όμως, αργότερα, μέσα από ένα βιβλίο με τίτλο «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου-Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», την χρονιά που ήμουν αναπληρώτρια νηπιαγωγός στην Μήλο.
Στην καθιερωμένη σχολική γιορτή που κάνω πάντοτε πριν από τα Χριστούγεννα, στις 20/12/2000, μία από τις μητέρες μου χάρισε το βιβλίο αυτό. Ήταν η πρώτη φορά που μου χάριζαν κάτι τέτοιο. Ως τότε δεν γνώριζα τίποτε από πνευματική ζωή και, πολύ περισσότερο, για τον Άγιο Γέροντά μας. Φεύγοντας από το νησί για τις διακοπές των Χριστουγέννων, δεν ξέρω πως, πήρα μαζί μου και το βιβλίο αυτό.
Τις πρώτες μέρες το είχα παρατήσει σε μιαν άκρη, χωρίς διάθεση να το διαβάσω. Κάποια στιγμή ξεκίνησα να το διαβάζω από περιέργεια και ήδη από τις πρώτες σελίδες του με συνεπήρε. Ξαφνικά, σαν κάτι να άρχιζε να αλλάζει μέσα μου. Ο σύζυγός μου, βλέποντάς με, με ρωτούσε ειρωνικά: «Από πότε άρχισες να διαβάζεις τέτοια βιβλία;». εγώ, όμως, δεν πτοήθηκα, συνέχισα να το διαβάζω καθημερινά, μέχρι που πλέον το έκανα κτήμα μου. Πάνε πια έξι χρόνια από τότε που το βιβλίο αυτό άλλαξε ριζικά την ζωή μου.
Δύο μήνες μετά την απόκτηση του βιβλίου, αρρώστησε ο σύζυγός μου από κακοήθη όγκο στην παρεγκεφαλίδα. Εισήχθη στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης., καθώς έπρεπε να χειρουργηθεί άμεσα. Τον ένα μήνα της παραμονής μας εκεί, η ταλαιπωρία, οι δυσκολίες και η αγωνία μας ήταν πολύ μεγάλες.
Στην συνέχεια, ο γιατρός μας έδωσε εντολή για μεταφορά του συζύγου μου στο Θεαγένειο, προκειμένου να υποβληθεί σε ακτινοβολίες. Καθ’ οδόν προς το Θεαγένειο, ο σύζυγός μου, με παρακάλεσε να του διαβάσω από το βιβλίο του παππούλη, το οποίο λίγο καιρό πριν ειρωνευόταν. Άρχισα να του διαβάζω και από εκείνη την στιγμή αγάπησε τόσο πολύ τον παππούλη, που ζητούσε να του διαβάζω καθημερινά, αφού ο ίδιος αδυνατούσε. Κι όταν του το διάβαζα, το πρόσωπό του έλαμπε. Είχε γίνει άλλος άνθρωπος.
Ξυπνώντας στο Νοσοκομείο ένα πρωινό του Μαρτίου του 2001 (γύρω στις 06:00), είδα έκπληκτη τον σύζυγό μου να έχει κάνει μπάνιο, να έχει ξυριστεί και να έχει αλλάξει πιτζάμα, ενώ το δωμάτιο μοσχοβολούσε (κολώνια, νόμισα τότε). Ξέροντας, ωστόσο, πως ήταν αδύνατο να έχουν γίνει αυτά χωρίς την βοήθεια τρίτου, αναρωτήθηκα ποιος τον είχε βοηθήσει, αλλά και πως εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα. Έτσι τον ρώτησα: «Παύλε, ποιος σε βοήθησε να ντυθείς, αλλά και προς τι τόση κολώνια; Γιορτάζουμε σήμερα κάτι και δεν το ξέρω;»
«Με βοήθησε ο παππούλης να ντυθώ», απάντησε. «Και δεν είναι κολώνια αυτό που μυρίζεις. Για μύρισε καλύτερα. Ήρθε πολύ πρωί ο παππούλης!». Τότε συνειδητοποίησα πως η διάχυτη εκείνη ευωδία δεν έμοιαζε τελικά με κολώνια. Ωστόσο, ως άλλος «άπιστος Θωμάς», πήγα και ρώτησα το νοσηλευτικό προσωπικό αν τον είχαν βοηθήσει εκείνοι ή αν γνώριζαν κάτι σχετικά. Φυσικά, κανείς δεν γνώριζε τίποτα.
Από τότε ο Παύλος συνομιλούσε καθημερινά με τον Γέροντα Παΐσιο, ενώ, μάλιστα, κατέγραφε και κάποια πράγματα, τα οποία έχω κρατήσει. Καθημερινά γνώριζε τα αποτελέσματα των εξετάσεων. «Ο παππούλης με ενημερώνει!», έλεγε, όταν τον ρωτούσε σχετικά.
Ήρθε η Μεγάλη Εβδομάδα. Όλος ο κόσμος θα έκανε Πάσχα με τους δικούς του, κι εμείς στο Θεαγένειο…
Νωρίς το πρωί της Μεγάλης Τρίτης, ο σύζυγός μου μού είπε πως στις 11:00, μετά την επίσκεψη των γιατρών, θα φεύγαμε για Φλώρινα και πως θα κάναμε Πάσχα στο σπίτι μας! Φυσικά, εγώ για μιαν ακόμη φορά ήμουν δύσπιστη. Σκεφτόμουν πως έχει παραισθήσεις από το πρόβλημα στο κεφάλι… Αλλά όντως: στις 11:00 η κ. Δεστούνη, Διευθύντρια του Ακτινοθεραπευτικού, του είπε: «Παύλε, σήμερα δεν θα σου κάνουνε ακτινοβολίες, γιατί θα φύγεις και θα γιορτάσεις το Πάσχα στο χωριό με την οικογένειά σου».
Πράγματι, το Πάσχα το γιορτάσαμε οικογενειακώς στο χωριό. Περάσαμε πολύ όμορφα. Μετά από τόσα χρόνια, αρχίσαμε και πάλι να πηγαίνουμε εκκλησία την Μεγάλη Εβδομάδα, ενώ ο σύζυγός μου δεν παρέλειπε να μιλά για τον Γέροντα, με κάθε ευκαιρία. Φίλοι και γνωστοί απορούσαν, αλλά και χαίρονταν για την αλλαγή του.
Μετά το Πάσχα φύγαμε από το χωριό για το Θεαγένειο, προκειμένου ο Παύλος να συνεχίσει τις ακτινοβολίες στην σπονδυλική στήλη, καθώς ο καρκίνος είχε προχωρήσει πλέον στα οστά.
Σε όλο αυτό το διάστημα, βίωνα θαυμαστά γεγονότα. Κάποια νύχτα θέλησα να παραφυλάξω, για να δω και μόνη μου αν όντως συνομιλούσε με τον Γέροντα, όπως έλεγε. Όταν εκείνος αποκοιμήθηκε, εγώ συνέχισα να πιέζω τον εαυτό μου μέχρι τις 03:00 να μείνω ξύπνια. Ωστόσο δεν τα κατάφερα. Όταν ξύπνησα κατά τις 06:00, μου είπε: «Πονηρούλα, ήθελες να δεις και ν’ ακούσεις, αν πράγματι μιλάω με τον Γέροντα! Δεν με πιστεύεις. Ο παππούλης, όμως, μου είπε πως αυτά που συζητάμε δεν πρέπει να τα’ ακούς. Γι’ αυτό εσύ να πέφτεις και να κοιμάσαι». Πως το γνώριζε; Πως ήξερε τι σκεφτόμουν και τι ήθελα να κάνω;
Μετά από δύο μέρες, ο Παύλος μου ζήτησε να τον πάω στην Σουρωτή, στο Ησυχαστήριο του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου, για να προσκυνήσει στον τάφο του παππούλη. Αντέδρασα αρνητικά, θυμάμαι, γιατί κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, κυρίως λόγω της κατάστασή του, αλλά και γιατί δεν γνώριζα καν που βρισκόταν το μοναστήρι. Κι ακόμα, πως θα τον έβγαζα από το Νοσοκομείο χωρία άδεια;… Ο παππούλης, όμως, τα είχε κανονίσει όλα.
Αποβραδίς, ήρθε να μας επισκεφθεί η κα Ουρανία, την οποία είχαμε γνωρίσει στο Νοσοκομείο. Μόλις εξέφρασα την επιθυμία του Παύλου, λύθηκαν όλα. Την επόμενη μέρα έστειλα τον γιο και τον γαμπρό της να μας πάνε στο Μοναστήρι με το αυτοκίνητό του. Το απόγευμα, χωρίς κανείς στο Νοσοκομείο να το γνωρίζει, φύγαμε για την Σουρωτή. Εκείνη την ημέρα έκανε πολύ κρύο, φυσούσε και έβρεχε. Εγώ, βλέποντας τον άσχημο αυτό καιρό, φοβήθηκα τυχόν επιπλοκές στην υγεία του Παύλου. Ο ίδιος, ωστόσο, με καθησύχασε γι’ ακόμη μια φορά, λέγοντας ότι όλα θα πάνε καλά.
Φτάνοντας στην Σουρωτή, ο σύζυγός μου βγήκε από το αυτοκίνητο και κατέβηκε τα σκαλοπάτια προς τον τάφο του παππούλη, χωρίς καμία βοήθεια. Εκεί ήταν το αποκορύφωμα. Έπεσε στα γόνατα, αγκάλιασε τον τάφο κι έκλεγε γι’ αρκετή ώρα, κάνοντας δημόσια εξομολόγηση, όχι μόνο μπροστά μας αλλά και σε πολλούς άλλους προσκυνητές. Δεν μπορούσα να τον σταματήσω. Μόνο μετά από πολλή ώρα κατάφερα να το πείσω να σηκωθεί, όταν του πρότεινα να πάμε στον Ναό, να προσκυνήσουμε την κάρα του Αγίου Αρσενίου. Το ίδιο έγινε κι εκεί. Φιλούσε την κάρα και έκλεγε και δεν εννοούσε να φύγει.
Η κα Ουρανία ρώτησε τις μοναχές αν ήταν δυνατό να μια Παράκληση υπέρ υγεία του συζύγου μου. Πραγματικά, η Παράκληση έγινε και μάλιστα με μία κατάνυξη μοναδική. Σε όλη την διάρκειά της, ενώ εγώ καθόμουν στο στασίδι, ο σύζυγός μου ήταν όρθιος και έκλεγε συνεχώς. Τελειώνοντας, τον ρώτησα γιατί έκλεγε. Μου απάντησε: «Αλέκα, πρώτη μου φορά βλέπω τόσο όμορφο τον Χριστό!», δείχνοντάς μου την εικόνα του Χριστού μπροστά μας. Μου είπε, μάλιστα, πως θα ήθελε μία ίδια εικόνα για το σπίτι μας, να την βλέπει κάθε μέρα και να παίρνει δύναμη. Εκ των υστέρων μάθαμε πως η εικόνα αυτή είχε αγιογραφηθεί σύμφωνα με τις υποδείξεις του ίδιου του παππούλη.
Την ώρα που συνέβαιναν αυτά, ήρθε μία μοναχή και έδωσε στον Παύλο, όχι μόνο το βιβλίο του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη (με την προτροπή να το διαβάσει οπωσδήποτε, γιατί ήταν γραμμένο από τον παππούλη), αλλά και ένα μεγάλο χάρτινο ρολό, που ξετυλίγοντάς το είδαμε με έκπληξη πως ήταν μία φωτογραφία της εικόνας του Χριστού, για την οποία έγινε λόγος πριν λίγο. Ο σύζυγός μου αγκάλιασε την εικόνα με το πρόσωπό του φωτισμένο κλαίγοντας από χαρά. Η εικόνα αυτή βρίσκεται στο σπίτι μου σε κεντρικό σημείο-κατά την επιθυμία του συζύγου μου-ώστε να την βλέπουν όλοι.
Δύο μέρες αργότερα, ήρθε στον θάλαμό μας, η οποία είχε λείψει με άδεια. Μεταξύ άλλων, μας είπε πως ο σύζυγός μου είχε μεγάλη ευλογία, γιατί στο ίδιο κρεβάτι είχε νοσηλευτεί ο παππούλης γι’ αρκετό διάστημα, όταν ήταν στο Θεαγένειο και πως το συγκεκριμένο δωμάτιο είχε γίνει τότε τόπος προσκυνήματος…
Ο καρκίνος δεν νικήθηκε, τελικά. Έτσι ήθελε ο Θεός. Όμως, ξέρω βαθιά μέσα μου, πως η ψυχή του Παύλου βρίσκεται τώρα κοντά στον Γέροντα, τον οποίο αγάπησε τόσο πολύ. Ακόμη προσπαθώ να συλλάβω την αγάπη που μας έδειξε ο Θεός και επέτρεψε να συμβούν όλα αυτά. Τον Δοξάζω καθημερινά, που με αξίωσε, μέσα από όλα όσα συνέβησαν, να Τον γνωρίσω και να Τον αγαπήσω.
Ιωάννης Βλάχος, Δικηγόρος, Θεσσαλονίκη
Γύρω στα 1975 επισκέφθηκα τον Γέροντα Παΐσιο.
Τον βρήκα στην Μονή Σταυρονικήτα στο Άγιο Όρος και μεταξύ άλλων μου είπε ότι: οι Σέρβοι μια μέρα θα βουτηχθούν στο αίμα τους.
Λίγο καιρό πριν την κοίμηση του Γέροντος Παϊσίου, δύο φίλοι μου διοικητικοί υπάλληλοι στις Καρυές του Αγίου Όρους, πήγαν στην Σουρωτή να επισκεφθούν τον Γέροντα.
Τα άτομα που περίμεναν να επισκεφθούν τον Γέροντα Παΐσιο ήταν γύρω στα 100 και τους πλησίασε μια γερόντισσα, η οποία μετέφερε την επιθυμία του Γέροντα να τους δει άμεσα.
Όταν τους συνάντησε, τους νουθέτησε για την διοίκηση του Αγίου Όρους.
Α.Κ. Ιερέας, Πτολεμαΐδα
Το Καλοκαίρι του 1992, μαθητής του Εκκλησιαστικού Λυκείου, επισκεφθήκαμε με την τάξη μου τον Γέροντα Παΐσιο στο κελί του στο Άγιο Όρος. Μαζί μας ήταν ο σημερινός Μητροπολίτης Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας.
Αφού καθίσαμε στην αυλή και πέρασε λίγη ώρα μας είπε συγκεκριμένα: Η δική σας η γενιά θα δει την Κωνσταντινούπολη ελεύθερη.
Εύλογη ήταν η απορία μας, πως θα γίνει αυτό το γεγονός και ο παππούλης μας απάντησε: Ένα κράτος μεγάλο θα χτυπήσει τους Τούρκους και μετά η Τουρκία θα διαλυθεί ολοκληρωτικά και η Κωνσταντινούπολη θα παραχωρηθεί στα Ελληνικά χέρια, όχι γιατί μας συμπαθούν, αλλά γιατί θα συμπλέει η απόφαση αυτή με τα συμφέροντά τους.
Όταν ρωτήσαμε τον παππούλη ποιο θα είναι αυτό το κράτος, που θα χτυπήσει και θα καταστρέψει την Τουρκία, μας είπε θα τα δείτε.
Κατόπιν μας είπε να έχουμε Πνευματικό για να μην δίνουμε δικαιώματα στον πονηρό.
Κ.Κ. Πτολεμαΐδα
Το 1982 είχαμε πάει με έναν φίλο Α.Δ. στο Άγιον Όρος. Ο φίλος είχε ανησυχίες όχι θεολογικές, αλλά μεταφυσικές και είχε αρκετό εγωισμό, λόγος για τον οποίο πιστεύω σήμερα ότι δεν μπορούσαμε να γνωρίσουμε τον γέροντα Παΐσιο, πήγαμε συγκεκριμένα στο κελί ενός Σέρβου μοναχού στις Καρυές σε μία σκήτη Σέρβικη, κάτω από την Αθωνιάδα Σχολή.
Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Σέρβος γέροντας που μας φιλοξενούσε ήταν πνευματικός με προορατικό χάρισμα. Όταν μας ρώτησε εάν θα διανυκτερεύσουμε στο κελί του, απαντήσαμε ότι αν συναντούσαμε τον γέροντα Παΐσιο δεν θα έρθουμε, σε αντίθετη περίπτωση θα μέναμε εκεί το βράδυ.
Ο γέροντας μας είπε ότι θα τον συναντούσαμε.
Ξεκινήσαμε για το κελί του γέροντα Παΐσιου και ο φίλος μου ήταν μπροστά μου περίπου 25 μ., ενώ εγώ μόλις πέρασα έναν κορμό από το ρυάκι αντικρίζουμε έναν μοναχό στο ύψωμα πάνω από το λιβάδι πριν φθάσουμε στο καλύβι του γέροντα Παΐσιου.
Μας ρωτάει ο μοναχός:
-
Ποιόν ψάχνετε;
-
Τον γέροντα Παΐσιο του απαντώ.
-
Τι να τον κάνεις αυτόν;
-
Θέλω να τον συναντήσω, για να πάρω την ευχή του, ότι πήρα του πάτερ Πορφυρίου και να του πω κάποια πράγματα.
-
Αφού πήρες του πάτερ Πορφυρίου τι θέλεις να πάρεις την ευχή του γέροντα Παΐσιου, αφού μπροστά του δεν αξίζει τίποτα;
-
Δεν πειράζει του λέω, εγώ θέλω να τον δω, και να πάρω και την δική του ευχή και να του πω και ορισμένα πράγματα.
-
Θέλεις να τα πεις σε ‘μένα, μου λέει, και να τα μεταφέρω, γιατί τον συναντάω;
-
Ευχαρίστως του λέω.
Πότε βρέθηκε πάνω από το ύψωμα των 7-8 μ. και από απόσταση 15-20 μ. δίπλα μου δεν το καταλάβαμε.
Αφού του είπα αυτά που ήθελα να του πω, μου είπε τα ίδια πράγματα που μου είπε και η μητέρα μου στον ύπνο μου, η οποία θα πρέπει να αναφέρω ότι είχε κοιμηθεί και επιπλέον ορισμένα πνευματικά.
Μου είπε για τα βιβλία που διάβαζα και ότι πρέπει να βρω έναν Πνευματικό.
Μετά ασπάσθηκα το χέρι του και αισθάνθηκα ένα χτύπημα στο κεφάλι (ευλογία).
Κατόπιν ξαφνικά χάθηκε μέσα στο δάσος.
Φεύγοντας συναντήσαμε έναν κύριο που ήταν πνευματικό παιδί του γέροντα Παΐσιου στον δρόμο που κουβαλούσε κάποια πράγματα για τον γέροντα.
Του είπα να μην πάει στο καλύβι του γέροντα, γιατί συναντήσαμε έναν μοναχό που μας είπε ότι λείπει. Ο κύριος μας ρώτησε πως ήταν ο μοναχός και όταν τον περιέγραψα, μου είπε ότι αυτός ήταν ο γέροντας Παΐσιος.
Το ίδιο μου είπε αργότερα και ο πατήρ Νικόλαος στο Κουτλουμούσι.
Όταν, βέβαια, αργότερα είδα την φωτογραφία του γέροντα Παΐσιου δεν μου έμεινε καμία αμφιβολία, ότι ο μοναχός που συνάντησα ήταν ο γέροντας Παΐσιος.
Κ.Χ., Πτολεμαΐδα
Καλοκαίρι του 2010 ήμουν στο Νοσοκομείο για δυόμισι μήνες. Νοσηλεύτηκα για ένα σπάνιο αυτοάνοσο νόσημα. Οι γιατροί είπαν στους δικούς μου πως μόνον ο Θεός θα μπορούσε να με βοηθήσει ουσιαστικά.
Η κατάστασή μου ήταν τραγική. Το σώμα μου ήταν γεμάτο ανοιχτές πληγές, το ίδιο το στόμα και τα μάτια μου. Ήμουν κατάκοιτη με το ανοσοποιητικό μου σχεδόν να μην λειτουργεί. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μία λοίμωξη επιβάρυνε την ήδη δύσκολη κατάσταση. Τίποτα δεν έφερνε αποτέλεσμα: ούτε οι οροί, ούτε οι αντιβιώσεις, ούτε τα ισχυρά αναλγητικά, ούτε ακόμη και το αίμα που μου μετάγγιζαν.
Μιά μέρα, ένας ξάδερφός μου που με επισκέφθηκε μου έφερε μία εικόνα του π. Παϊσίου και ένα σταυρουδάκι και τα έβαλε στο προσκεφάλι μου. Δεν ήξερα πολλά για τον Γέροντα μέχρι τότε. Είχα, όμως, ακούσει για τα θαύματα που είχε κάνει.
Νύχτωσε και όπως κάθε βράδυ έκανα προσπάθεια να κοιμηθώ., καθώς μου ήταν δύσκολο από τους πόνους. Γύρω στα μεσάνυχτα ένοιωσα κάποιον να μου ψιθυρίζει στο αυτί: “Θα γίνεις καλά, δεν έχεις τίποτα. Σύντομα θα φύγεις από 'δω. Είσαι καλά...”.
Ένοιωσα, τότε μιά γαλήνη, μιάν ανέλπιστη δύναμη να με διακατέχει και άρχισα ήδη να αισθάνομαι καλύτερα. Αμέσως το μυαλό μου πήγε στον Γέροντα και σκέφτηκα ότι ήταν εκείνος που μου μίλησε, μεταδίδοντάς μου αυτήν την δύναμη.
Από εκείνη την ημέρα η κατάστασή μου άρχισε να βελτιώνεται αισθητά, κάτι που επιβεβαίωναν και οι εξετάσεις μου. Άρχισα να τρώω και να περπατάω. Αισθανόμουν ότι είχα επιστρέψει στην ζωή. Οι γιατροί στις καθημερινές τους επισκέψεις δεν πίστευαν στα μάτια τους. “Έγινε θαύμα”, μου έλεγαν. “Δεν είναι δυνατόν. Μας διέψευσες.” Πήρα εξιτήριο στις 5 Αυγούστου, ύστερα από δυόμιση μήνες νοσηλείας.
Τον π. Παΐσιο τον έχω σε ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Διαβάζω γι' αυτόν και προσεύχομαι, γνωρίζοντας πως σήμερα ζω από θαύμα που το οφείλω σ' εκείνον. Τον θεωρώ προστάτη μου και πιστεύω, ότι βρίσκεται πάντα δίπλα μου, όπως και δίπλα σε όποιον άλλο ζητήσει την συνδρομή του.
Μανώλας Κωνσταντίνος, υπάλληλος ΔΕΗ, Πτολεμαΐδα
Τον Ιούλιο του 2000, μαζί με το θεολόγο κ. Παπανικολάου Βασίλειο, επισκέφτηκα το Γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο, στο Στόμιο Λάρισας.
Μετά τη Λειτουργία, μείναμε να πάρουμε την ευχή του Γέροντα, όπως και πολύς άλλος κόσμος. Ήμασταν οι τελευταίοι. Ο κ. Παπανικολάου ήξερε προσωπικά τον π. Αθανάσιο και μας σύστησε. Αφού γνωριστήκαμε, του απηύθυνα μία ερώτηση που με απασχολούσε ιδιαίτερα:
"Πάτερ", του είπα, "θα ήθελα να μου πείτε γι' αυτή την περιβόητη κάρτα ασφάλισης για την οποία γίνεται λόγος και που ξεκίνησε ήδη να αποστέλλεται και στα σπίτια".
"Δε σας ενημέρωσαν στην ενορία σας σχετικά;" με ρώτησε.
"Όχι", απάντησα.
Τότε ο Γέροντας μάς είπε:
"Αυτές τις απλές κάρτες που μας στέλνουν και μας προωθούν διαρκώς, μπορούμε -κατ' οικονομίαν- να τις πάρουμε γιατί πρέπει να ζήσουμε. Αλλιώς δε θα μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στην καθημερινότητα. Αυτοί, όμως, θα μας στείλουν και μία "έξυπνη" κάρτα που θα αντικαταστήσει τις προηγούμενες. Νομίζουν, άραγε, ότι είναι πιο έξυπνοι από εμάς, τους Χριστιανούς, κι ότι δεν ξέρουμε τί κρύβεται από πίσω; Αυτή την "έξυπνη" κάρτα δε θα την παραλάβουμε! Γι' αυτήν αξίζει και στα βουνά να φύγουμε, αν χρειαστεί, γιατί θα το κάνουμε για την αγάπη του Θεού και θα έχουμε πάνω μας τη Χάρη Του. Όσο για την επιβίωση, να μην ανησυχείτε, γιατί είναι μέριμνα του Θεού. Αυτή την κάρτα δε θα την πάρουμε, γιατί, όποιος την πάρει, δε θα γλιτώσει το σφράγισμα που ακολουθεί".
Κύριος Κωνσταντίνος, Υπάλληλος Δ.Ε.Η., Πτολεμαΐδα
Στις 23 Μαρτίου του 1993 επισκεφθήκαμε με τρείς Φλωρινιώτες τον Γέροντα Πα'ίσιο στην Παναγούδα,οι οποίοι σημειωτέον είχαν ξαναεπισκεφθεί τον γέροντα.
Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και είχε πολλή υγρασία.
Όταν φθάσμε στην Παναγούδα, εκεί περίμεναν τον γέροντα γύρω στους εκατό προσκυνητές.
Αφού φάγαμε τα λουκουμάκια, ήπιαμε και νερό, περιμέναμε γύρω στις δύο ώρες να βγεί ο γέροντας από το κελλί του.
Κάποια στιγμή άνοιξε η πόρτα από το καλύβι του γέροντα και σηκωθήκαμε ξαφνικά όλοι όρθιοι.
Εκείνη την στιγμή τον είδα από μακρυά και μου έκανε μεγάλη εντύπωση που είχε ένα χαμόγελο, ενώ το σώμα του φαινόταν πολύ ταλαιπωρημένο.
Νωρίτερα μιλούσα μέ κάποιον Γιώργο από την Ήπειρο, ο οποίος ερχόταν για τρίτη χρονιά στο Άγιο Όρος και περνούσε κάθε φορά να πάρει την ευχή του γέροντα.
Όταν περνούσαμε από τον γέροντα, μπροστά μου ήταν ο Γιώργος, στον οποίο είπε ο γέροντας.... Γιωργάκη ήρθες πάλι στο Περιβόλι της Παναγιάς....με την ευχή της.
Έπειτα φιλάω το χέρι του γέροντα, τον κοιτάζω στο πρόσωπο και με χτυπάει στην πλάτη καθώς του λέω.... την ευχή σου γέροντα και μου απαντα..... στην ευχή της Παναγιάς παιδί μου.
Στον δρόμο της επιστροφής για την μονή Ιβήρων ρωτάω τον Γιώργο...που σε ήξερε και μου απαντά.... δεν ξέρω, πρώτη φορά με αποκάλεσε με το όνομα μου.
Η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη και το προσκύνημα μου ήταν η αρχή μιας καινούργιας Χριστιανικής ζωής, αφού η συνάντηση μου με τον γέροντα άλλαξε ριζικά την ζωή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου