Ἡ νεοορθόδοξη-Μεταπατερική θεολογία εἶναι καρπός ἔπαρσης καί ἄγνοιας τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἐμπειρίας ἐκ μέρους τῶν μεταπατερικῶν θεολόγων. «Θά μπορούσαμε», παρατηρεῖ ὁ θεολόγος καθηγητής κ. Τσελεγγίδης, «ἀβίαστα νά ὑποστηρίξουμε ὅτι ἡ «μετα-πατερική»
θεολογία συνιστᾶ σαφῆ καί κραυγαλέα ἀπόκλιση τόσο ἀπό τήν μέθοδο ὅσο καί ἀπό τό φρόνημα τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἀπόκλιση, δηλαδή, ἀπό τήν παραδοσιακή θεολογία, τόσο ὡς πρός τόν τρόπο, τίς προϋποθέσεις καί τά κριτήρια τοῦ Ὀρθοδόξως θεολογεῖν, ὅσο καί ὡς πρός τό περιεχόμενο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἁγιοπατερικῆς θεολογίας»[1].
Ὁ χαρισματοῦχος, ἐργάτης τῆς νοερᾶς προσευχῆς, Γέροντας Ἀναστάσιος Κουδουμιανός, ὅταν ρωτήθηκε «Γιατί οἱ μεταπατερικοί θέλουν νά καταργήσουν τήν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων Πατέρων;», ἀπάντησε: «Ἐπειδή θέλουν μιά ἐκκλησιαστική ζωή ἐνήδονη, τρυφηλή, χωρίς ἄσκηση.
Θέλουν νά κάνουν τόν τρόπο θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου μέσα στό νοσοκομεῖο τῆς Ἐκκλησίας, μιά εὔκολη ἰδεοληψία, μιά νεοπροτεσταντική ἀγαπολογία.
Ὅλα νά ἐξαντλοῦνται στό στεῖρο συναίσθημα καί νά μήν ἔχουν ἐπαφή ἀπό τό φωτεινό καρδιακό αἴσθημα. Ἡ ἀγάπη στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι σταυρική. Eἶναι ἐπώδυνη. Κοστίζει.
Mετέχεις μέ ἀσκητικό ἀγῶνα καθάρσεως στήν ἄκτιστη χάρη τοῦ Θεοῦ πού εἶναι ἀγάπη καί ἔπειτα τήν ἐκχυλίζεις καί στήν κτίση, ἔλλογη καί ἄλογη. Aὐτοί θέλουν νά μουσουλμανοποιήσουν πρακτικά τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία.
Ὅ,τι λένε οἱ μουσουλμάνοι: καλά νά περνᾶμε ἐδῶ, καλά καί στήν ἄλλη ζωή. Ἡδονή ἐδῶ, ἡδονή καί ἐκεῖ. Ὁπότε, δέν θέλουν τούς Πατέρες, γιατί δέν βρίσκουν τίποτα σ’ αὐτούς γιά νά θεμελιώσουν τίς νεοπροτεσταντικές ἀπόψεις τους.
Θέλουν ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, φιλοσόφους, στοχαστές κ.λ.π. πού νά ἐπιχειρηματολογοῦν μέ τό ἔμβλημα τῆς ἀγάπης (δικαιολογώντας) τήν πεπτωκυΐα κατάστασή τους... Tούς εἶναι δηλαδή ἀνυπέρβλητο σκάνδαλο ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά, ἐπειδή φοβοῦνται νά τά βάλλουν ἀπευθείας μέ τόν Ἐσταυρωμένο, πετροβολοῦν τήν σταύρωση ὡς μοναδική ὁδό σωτηρίας...»[2].
Θέλουν νά κάνουν τόν τρόπο θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου μέσα στό νοσοκομεῖο τῆς Ἐκκλησίας, μιά εὔκολη ἰδεοληψία, μιά νεοπροτεσταντική ἀγαπολογία.
Ὅλα νά ἐξαντλοῦνται στό στεῖρο συναίσθημα καί νά μήν ἔχουν ἐπαφή ἀπό τό φωτεινό καρδιακό αἴσθημα. Ἡ ἀγάπη στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι σταυρική. Eἶναι ἐπώδυνη. Κοστίζει.
Mετέχεις μέ ἀσκητικό ἀγῶνα καθάρσεως στήν ἄκτιστη χάρη τοῦ Θεοῦ πού εἶναι ἀγάπη καί ἔπειτα τήν ἐκχυλίζεις καί στήν κτίση, ἔλλογη καί ἄλογη. Aὐτοί θέλουν νά μουσουλμανοποιήσουν πρακτικά τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία.
Ὅ,τι λένε οἱ μουσουλμάνοι: καλά νά περνᾶμε ἐδῶ, καλά καί στήν ἄλλη ζωή. Ἡδονή ἐδῶ, ἡδονή καί ἐκεῖ. Ὁπότε, δέν θέλουν τούς Πατέρες, γιατί δέν βρίσκουν τίποτα σ’ αὐτούς γιά νά θεμελιώσουν τίς νεοπροτεσταντικές ἀπόψεις τους.
Θέλουν ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, φιλοσόφους, στοχαστές κ.λ.π. πού νά ἐπιχειρηματολογοῦν μέ τό ἔμβλημα τῆς ἀγάπης (δικαιολογώντας) τήν πεπτωκυΐα κατάστασή τους... Tούς εἶναι δηλαδή ἀνυπέρβλητο σκάνδαλο ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά, ἐπειδή φοβοῦνται νά τά βάλλουν ἀπευθείας μέ τόν Ἐσταυρωμένο, πετροβολοῦν τήν σταύρωση ὡς μοναδική ὁδό σωτηρίας...»[2].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου