Τοὺς τοῦ Ἄθω Πατέρας, καὶ Ἀγγέλους ἐν σώματι

Ο Ιεροδιάκονος π. Διονύσιος Φιρφιρής (κατά κόσμον Δημήτριος Κούκος), αυθεντικός ερμηνευτής της Βυζαντινής Μουσικής, γεννήθηκε στο χωριό Μεγάλη Παναγιά της Χαλκιδικής το 1912.

Σε ηλικία οκτώ μόλις ετών, το 1920, έρχεται στο Άγιον Όρος, στις Καρυές, οπού εμόναζε ο θείος του Χαράλαμπος, στο κελλί του Προφήτου Ηλιού, που ανήκει στη Μονή Κουτλουμουσίου. Εκεί, κοντά στον γέροντα Χαράλαμπο μαθαίνει γράμματα, σπουδάζει την ιερά μουσική, αναπτύσσει το χάρισμα της ωραίας φωνής του και αναδεικνύεται ένας λαμπρός συνεχιστής του ύφους, του ήθους και της ερμηνευτικής παραδόσεως των παλαιοτέρων ονομαστών μουσικών του Αγίου Όρους, όπως ο Συνέσιος Σταυρονικητιανός, του οποίου ο π. Διονύσιος Φιρφιρής υπήρξε μαθητής. 

Στο Πρωτάτο των Καρυών άρχισε να ψάλλει από το 1930. Στην ερμηνεία του π. Διονυσίου διακρίνουμε τη σαφή και αναμφισβήτητη γνώση της ενέργειας των σημαδιών, αλλά και την ανάγλυφη διατύπωση των μουσικών φράσεων, ένα συνδυασμό βαθύτατης έμπνευσης και ολοκληρωμένης τεχνικής. Είναι μια ερμηνεία ποτισμένη από τη μοναχική χαρμολύπη, στηριγμένη στην ακλόνητη πίστη. 

Η μεγάλη τέχνη του π. Διονυσίου έχει καταγραφεί και στη σειρά των ηχογραφήσεων (πού έχουν εκδοθεί σε κασέτες) της Ελληνικής Βυζαντινής Χορωδίας (κυρίως η προφορική παράδοση μα και ή ψαλλόμενη μέχρι σήμερα γραπτή) αλλά και στο μεγάλο ερευνητικό πρόγραμμα του Μ. Κ. Χατζηγιακουμή, όπου έχει ερμηνεύσει το Δοξαστάριο του Ιακώβου Πρωτοψάλτη της ΜτΧΕ (†1800), και άλλα παλαιά εκτενή μαθήματα. 

Ο π. Διονύσιος Φιρφιρής κοιμήθηκε εν Κυρίω στις Καρυές, στις 6 Απριλίου / 24 Μαρτίου του 1990. 

ΤΟ ΗΧΗΤΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ.

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ: 

Η μνήμη Πάντων των εν Αγίω Όρει διαλαμψάντων Αγίων τιμάται τη 17η Ιουνίου, κατά τη Β΄Κυριακή του Ματθαίου. Η καθιέρωση του κοινού εορτασμού αρχίζει με τη σύνθεση της ακολουθίας και του εγκωμίου τους από τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη. 

Ήχος α΄ 

Τους του Άθω Πατέρας, και Αγγέλους εν σώματι, Ομολογητάς και Οσίους, Ιεράρχας και Μάρτυρας, τιμήσωμεν εν ύμνοις και ωδαίς, μιμούμενοι αυτών τας αρετάς, η του Όρους πληθύς πάσα των Μοναστών, κραυγάζοντες ομοφώνως. Δόξα τω στεφανώσαντι υμάς. Δόξα τω αγιάσαντι. Δόξα τω εν κινδύνοις ημών, προστάτας δείξαντι.