Προσκύνημα στον Άγιο Βαραδάτο

Του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα

Επίσκεψη-προσκύνημα (με Εσπερινό και Αρτοκλασία) στο Ι. Μητροπολιτικό Παρεκκλήσι του Αγίου Βαραδάτου της Ι.Μ. Σερβίων και Κοζάνης πραγματοποίησε στις 8 Ιουνίου ο Ι.Ν. Αγίου Διονυσίου Βελβεντού με την ευλογία του Σεβ. Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλου. 

Συμμετείχαν εξήντα Χριστιανοί από το Βελβεντό και η επίσκεψη είχε προσκυνηματικό, λατρευτικό και ψυχαγωγικό (=αγωγή της ψυχής) χαρακτήρα.

Παρόλο που το Ι. Παρεκκλήσι βρίσκεται κάτω από τη Νεράιδα και απέναντι από τον Ναυτικό Όμιλο Κοζάνης, στις γαλήνιες όχθες της λίμνης Αλιάκμονα-Πολυφύτου, για τους περισσότερους επισκέπτες αυτή ήταν η πρώτη επίσκεψη και η πρώτη, από κοντά, γνωριμία με τον Όσιο Βαραδάτο τον Αντιοχέα. Στη Β.Δ. πλευρά του Παρεκκλησιού απλώνεται μια όμορφη συστάδα πεύκων και άλλων καλλωπιστικών δένδρων και ωραίων ανθισμένων θάμνων. «Εμείς, από το φυτώριο Βελβεντού, κάναμε τη μικρή αναδάσωση και φυτέψαμε όλα αυτά τα δέντρα», διαβεβαίωσε η Θεοδώρα Κακούλη. Τους επισκέπτες από το Βελβεντό υποδέχτηκαν στο Μητροπολιτικό Παρεκκλήσι ο π. Νικόλαος Κανταρτζής και η Εκκλησιαστική Επιτροπή του.

Τον Μέγα Εσπερινό και την Αρτοκλασία τέλεσαν ο πρωτοπ. Κωνσταντίνος Κώστας, αρχιερατικός επίτροπος της Α.Π.Β., και ο πρεσβ. Νικόλαος Κανταρτζής, εφημέριος Μεσιανής και Κουβουκλίων και υπεύθυνος (ορισμένος από τον Σεβ. Μητροπολίτη) εφημέριος του Παρεκκλησιού.

Στο κήρυγμά του ο π. Κωνσταντίνος μετέφερε στο εκκλησίασμα την ευλογία του Σεβ. Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλου. Έψαλαν τους ύμνους του Εσπερινού της ημέρας (με προσθήκη τροπαρίων από την Ακολουθία του Αγίου Βαραδάτου) ο πρωτοψάλτης Μιλτιάδης Ηλιάδης (θεολόγος) και ο ψάλτης Γεώργιος Πιτσιούγκας (μαθητής του Τμήματος Βυζαντινής Μουσικής του Ιερού Ναού Αγίου Διονυσίου Βελβεντού).

Διανύαμε το Πεντηκοστάριο και την εβδομάδα της Πεντηκοστής και όλα τα ακούσματα εξυμνούν το γεγονός της Εκκλησίας, επιβεβαιώνουν την επιδημία του «Ανερμήνευτου Παρακλήτου» στη Γη, επιδημία που «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας», μέσα σε αυτόν και το πρόσωπο του Οσίου Βαραδάτου, «θεσμόν» στον οποίο πραγματοποιούνται η ενότητα του αδαμιαίου γένους και η σωτηρία του.

Όταν το τρίτο Πρόσωπο της Τριάδας, το Άγιο Πνεύμα, καταπέμφθηκε από τον Υιό στους Αποστόλους, τότε αυτοί «εσοφίσθησαν και τα έθνη προς πίστιν ζωγρήσαντες, τα θεία ερρητόρευον, διό και ημείς βοώμεν σοι. Ο επί γης οφθείς, και εκ πλάνης σώσας ημάς, Κύριε δόξα σοι» (Δοξαστικό Αποστίχων, Πέμπτη μετά την Πεντηκοστήν Εσπέρας).

Οι πιστοί από το Βελβεντό είδαν το Μητροπολιτικό Παρεκκλήσι και μέσα στην ιλαρή ατμόσφαιρα του Εσπερινού και της Αρτοκλασίας ασπάστηκαν την εικόνα του Οσίου Βαραδάτου του Αντιοχέως και «ένιωσαν» το χάδι του στις υπάρξεις τους. Ο βίος και η πολιτεία του Οσίου Βαραδάτου και η διατήρηση της μνήμης του στο ιστορικό σώμα της Εκκλησίας είναι από τα θαύματα εκείνα που νοηματοδοτούν τον σύγχρονο βίο μας και δίνουν αθόρυβες, ζωηρές για όσους ερευνούν την αλήθεια των πραγμάτων απαντήσεις-προτάσεις στα κοινωνικά μας αδιέξοδα.

Πρόκειται για ένα, ανερμήνευτο όπως όλα, θαύμα, για μια ιστορική και πνευματική μεταφορά ενός προσώπου (του Οσίου Βαραδάτου) από τη μακρινή Αντιόχεια της Συρίας, όπου σήμερα γίνεται το μεγάλο μακελειό, και από έναν μακρινό ιστορικό χρόνο, το 750 περίπου μέχρις εμάς.

Πώς, λ.χ., ένας από τους απλούστερους αγίους, που «στερήθηκε ολωσδιόλου κάθε άνεση στον βίο του για την αιώνιο ζωή, … που έφτειαξε μια ξύλινη καλύβα, που καλά-καλά δεν τον χωρούσε ούτε ξαπλωμένο ούτε όρθιο και δεν τον προστάτευε ούτε από τη βροχή και το κρύο τον χειμώνα, ούτε από τον ήλιο και τη ζέστη το καλοκαίρι», (Μητροπολίτης Διονύσιος, «Λόγος Οικοδομής» 1985), που δεν άφησε πίσω του τίποτε το ορατά (αυτό που μας εντυπωσιάζει όλους και επιζητούμε την επιβράβευσή μας) εντυπωσιακό, παρά μόνο το ειδικό βάρος της αγιοσύνης του, πώς αυτός ο απλός, μικρός και άσημος άγιος πέρασε από την Αντιόχεια της Συρίας στο χωριό Κουβούκλια της Μικρασίας, όπου και το προσκύνημα του Αη-Βαραδά και πώς στη συνέχεια επέζησε και ήρθε εδώ στον μικρό οικισμό των Κουβουκλίων της Ι.Μ. Σερβίων και Κοζάνης, μέσα από το ιερό πάθος των καταδιωκόμενων προσφύγων και τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, ε!, όλη αυτή η μεγάλη γεωγραφική και ιστορική διαδρομή είναι πράγματι ένα θαυμαστό γεγονός.

Είναι ένα θαυμαστό γεγονός που δίνει την ευκαιρία και σε μας (είναι και αυτή μια από τις προσφορές του Παρεκκλησιού) να το προσεγγίζουμε (λειτουργικά ή όπως αλλιώς), με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον αυτοπροσδιορισμό της ταυτότητάς μας και της αποφυγής των παγίδων για την απώλειά της, που κάποιοι γράφουν ότι έχει συμβεί.

Πηγή