Είναι προφανείς πλέον οι λόγοι, που οδήγησαν τον σημερινό νεοέλληνα, ακόμη και οι ευχές που ανταλλάσσει με τους συνανθρώπους του, να είναι κενές περιεχομένου, σε πλήρη αντιστοιχία με το κενό νοήματος που υπάρχει, στην συγκεχυμένη (διαταραγμένη) καθημερινότητά του.
Εδώ και μερικές δεκαετίες, ευχές που έχουν στοιχεία ταυτότητας και σχέσης με συλλογικούς υπαρξιακούς προσανατολισμούς, επιμελώς έχουν «αποσυρθεί» και εντέχνως μέσα από μια συστημική πλύση εγκεφάλου, έχουν επιβληθεί «ευχές» πομφόλυγες, που εστιάζουν τόσο στη σωματικότητα – βιολογικότητα, όσο και στη πεπερασμένη χρονικότητα του ανθρώπινου προσώπου, στο οποίο προσδίδονται με απόλυτο τρόπο, χαρακτηριστικά ατομικότητας και ιδιωτικότητας.
Οι έννοιες της ατομικότητας και της ιδιωτικότητας είναι «εισαγόμενες», και αποτελούν γνήσια τέκνα της νεωτερικότητας. Εκεί όπου η έννοια της κοινότητας δεν υφίστανται και η πρακτική της σύναξης, αποτελεί «απειλή» για τη όποια δημόσια τάξη!
Στις γεωγραφικές συντεταγμένες που βρίσκεται τούτος ο τόπος, που αποκαλούμε οι περισσότεροι πατρίδα, άλλοι με επίγνωση και κάποιοι ανεπίγνωστα, αυτόν τον τόπο που έχει μια ιδιαίτερη ιδιοπροσωπία, από πολύ παλιά τον χαρακτήριζε η κοινοτική θέσπιση της κοινωνίας του. Και αυτό αναδεικνύονταν στους γάμους, στις βαπτίσεις, στα ξόδια, στις μεγάλες γιορτές, της κοινής τότε εμπιστοσύνης (πίστης) του, σε κάτι υπεραισθητό και αιώνιο.
Μια από τις κυρίαρχες ευκαιρίες λαοσύναξης στην ιστορική μετεξέλιξη, υπήρξε η Μεγάλη Εβδομάδα με την συγκλονιστικό Πάθος της Μεγάλης Παρασκευής, και την κορύφωση της Ανάστασης, με την ευχαριστιακή σύναξη, το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ.
Σήμερα αυτοί οι σταθμοί, πνευματικού ανεφοδιασμού, όπου υπάρχει η πρόσκληση συνάντησης με τον Θεό - Πατέρα και τα αδέλφια μας, έχουν ξεθωριάσει και απολιθωθεί, αφού έχασαν το βαθύτερο νόημά τους, που τους συνέδεε με την ουσία και το περιεχόμενο των διαδραματιζόμενων γεγονότων. Έτσι όσα απέμειναν να συμβαίνουν τελούνται με ένα μηχανιστικό, εθιμικό και αρκετές φορές παγανιστικό και φολκλορικό τρόπο. Ενώ λοιπόν χάθηκε στη πορεία ο τρόπος (δρόμος), κάπου εκεί εξανεμίστηκε και το νοηματικό περιεχόμενο.
Δηλωτικό όλων των ανωτέρω είναι η αδυναμία και η άρνηση, του σύγχρονου «ημίπιστου παγανιστή - χριστιανού» να χαιρετίσει τον συνάνθρωπό του, τουλάχιστον για τις 40 μέρες από την Ανάσταση και μετά, με τον επίκαιρο ως προς τον τελούμενο εορτασμό, νοηματοδοτημένο χαιρετισμό «Χριστός Ανέστη – Αληθώς Ανέστη», που από αυτονόητος, έχει καταστεί ζητούμενος.
Σύμπτωμα και αυτό της μετανεωτερικότητας, όπου επικράτησαν η λοβοτομική λήθη και η απορρόφηση, από εξαρτησιογόνες μορφές τεχνολογίας.
Οι νέοι άνθρωποι στερούνται αναφορών, ώστε να μπορέσουν να κάνουν αναγωγές μνήμης και να συνδέσουν βιωματικά, το χθες με το τώρα, ώστε να κατορθώσουν να οδηγηθούν στο αύριο. Έτσι ενώ ζουν στον ίδιο τόπο με τους προγόνους τους, αυτά που τους συνδέουν μαζί τους, είναι ολοένα και λιγότερα, αποτελώντας για αυτούς, «παραστάσεις» βωβού κινηματογράφου στερούμενες υπότιτλων…
Η «ευχή» χρόνια πολλά, που επιχειρεί να αναπληρώσει το χαμένο περιεχόμενο και την ουσία, εξόχως συγκλονιστικών γεγονότων, τόσο σε υπαρξιακή όσο και σε εσχατολογική διάσταση, κρύβει μια υφέρπουσα αγωνία, για την παράταση ενός άσκοπου – άστοχου βιολογικού κύκλου, που εστιάζει στη ποσότητα και χάνει την όμορφη σημαντικότητα της ποιότητας.
Το «χρόνια πολλά» είναι τόσο καθόλου, τόσο τίποτε, τόσο λίγο, τόσο ασήμαντο, μπροστά στο «Χριστός Ανέστη», επειδή το πρώτο εκφράζει μια μιζέρια και αγωνία για το φόβο του θανάτου, ενώ το δεύτερο διατρανώνει με παρρησία, τη νίκη της όντως ζωής, επάνω στο θάνατο, τον οποίο σχετικοποιεί, διαλύει και καταργεί οριστικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου