Αυτήν την Μεγάλη Εβδομάδα, δύο λογισμοί φέρναν βόλτες στο φτωχό μυαλό μου. Η φθορά και το εκούσιο. Πρόσωπο το μοναδικό, ο Χριστός.
Με παιδεύει το πάθος του Χριστού.
Με παιδεύει, που πάει να πει με εκπαιδεύει, αλλά επίσης και με δυσκολεύει.
Με δυσκολεύει, γιατί δεν μπορώ να χωνέψω το ότι ο Χριστός εκουσίως προσήλθε σε όσα υπέφερε. Άκου να δεις, να βάλεις δύο αισθήσεις, μήπως και καταλάβεις τί ακριβώς συνέβη.
Ο αιώνιος, ο αναλοίωτος, ο άναρχος γεννιέται μέσα στον χρόνο, βλέπει χίλιες δυό αλλοιώσεις, ζει χίλια δυό ξεκινήματα και το τέλος τους.
Ο βασιλιάς όχι μόνο παίρνει δούλου μορφή, και ο θάνατός του είναι ο χειρότερος.
Άφθορος και άφθαρτος. Άφθορος, γιατί δεν είχε καμία φθορά. Άφθαρτος, γιατί δεν υπέστη καμία φθορά. Πάθη μόνον τα αδιάβλητα.
Και πάθος. Πάθος από τους ευεργετημένους. Δεν είχε πάθη, ενδογενή δηλαδή, και υπέφερε πάθη και μαρτύρια και βασανιστήρια ανήκουστα. Σφαλιάρες, φτυσίματα, μαστίγιο και κόλαφος. Λόγια κοροϊδείες, βρισιές.
Οι Εβραίοι τον αρνούνταν και οι Ρωμαίοι τον αποδέχονταν.
Και εμείς, τα Έθνη, τον δεχόμαστε.
Φθορά και πάθος, ο αναλλοίωτος.
Λένε πως πονούσε γιά τον αρχαίο Αδάμ, τον παπού μας. Και πως έρρευσε το αίμα από τις πληγές στον σταυρό, και πότισε τον βράχο και κατέβηκε και βρήκε το κρανίο. Κρανίου Τόπος, εβραϊστί δε Γολγοθά. Πότισε το Κρανίο και ο παπούς μας έφυγε από τον Άδη.
Πάθος και φθορά. Ο απαθής.
Δεν το χωράει ο μικρός νους μου. Δεν το χωράει. Δεν μπορεί να το χωρέσει. Δεν θέλει να το χωρέσει. Μένει ένα καινό, της ανθρώπινης κακίας.
Και όλα αυτά εκουσίως.
Η απόφαση δεν πάρθηκε χθες ή προχθές. Μπροστά στον Πιλάτο ή στους αρχιερείς. Την απόφαση την έλαβε εθελουσίως και αυτοβούλως. Μπροστά στον Προάναρχο Πατέρα, παρουσίᾳ του Παναγίου Παρακλήτου.
Αυτό είναι το φοβερό και ακατανόητο. Το εκούσιο. Το προαιώνιο.
Γιά την απίθανη αρετή της υπακοής. Γιά την απίθανη διάθεση της μακροθυμίας. Γιά την απίθανη αγάπη της φιλανθρωπίας.
Γιά την μοναδική τιμή προς τον Πατέρα.
Τετέλεσται, λοιπόν.
Ναι, τετέλεσται. Τα έφερε σε πέρας, με τον άριστο τρόπο.
Και εκείνοι, οι ταλαίπωροι, πού να ξέρουν;!
Χαίρονταν που βασάνιζαν τον απαθή. Καμάρωναν που σταύρωναν τον λυτρωτή τους. Ου γάρ έγνωκαν τί εποίουν.
Τετέλεσται, λοιπόν. Και αναστήθηκε. Τετέλεσται το έργον, και μας ανέστησε. Τετέλεσται η αρίστη Υπακοή και μας ανεκαίνισε.
Ιδού γέγονε τα πάντα καινά.
Μα δεν άλλαξε τίποτα, λένε.
Χαχα, όλα άλλαξαν. Ο Άδης εσκυλεύθη. Του πήρε τους απ’ αιώνος δικαίους. Τώρα, Άδη, πού είναι το βασίλειό σου;!
Τώρα έχουμε Εκκλησία. Τώρα έχουμε Παράδεισον. Και όσοι δεν θέλουν, έχουν το άλλο μέρος.
Εί τις εν Χριστώ καινή κτίσις.
Δόξα τῃ μακροθυμίᾳ σου, Κύριε. Δόξα και τῃ Αναστάσει Σου, μακρόθυμε Κύριε, Δόξα Σοί.
Καλή Ανάσταση, αδελφοί μου, ηγαπημένοι, ο περιούσιος λαός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου