Τόν θέλω τόν Παράδεισο, αὐτός εἶναι ὁ προορισμός μου, νά βρῶ μιά ἀκρίτσα νά ἀναπαύωμαι, νά μήν βασανίζωμαι σέ ᾿ κείνο τό αἰώνιο πῦρ τῆς κολάσεως καί τίποτε ἄλλο δέν θέλω.
«Διάβασα λίγο (κάποτε), προσευχήθηκα καί πλάγιασα, δέν κοιμήθηκα. Καί μετά ἄρχισα νά βλέπω αὐτά. Ἄρχισε ἡ ψυχή μου νά ἀνεβαίνει στά οὐράνια νοερῶς καί ἔβλεπε τόν Παράδεισο πνευματικά.
Ξαφνικά βλέπω, ὄχι φαντάσματα καί τέτοια δαιμονικά, βλέπω ὅτι βρίσκομαι κάπου. Καί βλέπω ἕναν γέρο ὅπου τόν ᾿λέγαν Ἠλία, μέ μιά μηλωτή καί βάδιζα σ᾿ ἕναν φαρδύ δρόμο, πού ἦταν ἕνας δρόμος ὅλοβιολέτες κάθε λογῆς καί γαρύφαλλα σπαρτά σάν τό στάρι. Καί λέω:
Πάτερ, πῶς νά περάσω ὅλα αὐτά τά λουλούδια; θά τά πατήσωμε.
Ὄχι, πάτερ μου, λέει, αὐτός εἶναι ὁ δρόμος μας, περᾶστε πάτερ μου, περᾶστε. Δένπαθαίνουν τίποτα τά λουλούδια αὐτά.
»Καί ὅπως γύρισα τό μάτι μου δεξιά-ἀριστερά γιά νά μήν πατήσω τά λουλούδια, βλέπω κάτι σπιτάκια λευκά μέ ὡραῖα ἄνθη.
Ἄραγε αὐτές οἱ κατοικίες, ἀνθρώπους δέν ἔχουν; τόν ρώτησα.
Ἄχ! πάτερ μου, λέει, αὐτά εἶναι τῶν ἀνθρώπων. Αὐτοί τά ἑτοιμάζουν ἀπ᾿ τή γῆ, ἀπ᾿τόν κόσμο.
»Βλέπω ἕνα φαρδύ χωματένιο δρόμο καί τοῦ λέω:
Καλά, πάτερ μου, ὅταν περνοῦν τά αὐτοκίνητα δέν θά τά χαλάσουν τά λουλούδια;
Δέν περνοῦν, πάτερ μου, ἀπ᾿ ἐδῶ οὔτε αὐτοκίνητα, οὔτε (ἄλλοι) ἄνθρωποι περνοῦν μόνο ἐκεῖνοι πού ἔχει ὁ Θεός διαλέξει νά περνοῦν αὐτόν τόν δρόμο.
»Ἐκεῖνα τά ἄνθη δέν θά τά ξεχάσω ποτέ μου, γιατί ἀπό τό βράδυ σκεφτόμουν καί ἔλεγα “πῶςθά εἶναι ἄραγε ἐκεῖνος ὁ κόσμος ἐκεῖ πάνω; “.
Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ μᾶς φωτίζει καί βλέπομε, ὄχι φαντάσματα καί δαιμονικά πράγματα ἀλλά,μέ συγχωρεῖτε, “ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ πατρός μου μοναί πολλαί εἰσι”. Καί κάθε ἄνθρωπος ἑτοιμάζεικατά τά ἔργα του ἐκεῖ πάνω».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου