Παπα-Γαλακτίων Σιμωνοπετρίτης

ὁ ἱερομόναχος μέ τήν πλατιά καρδιά καί τήν εὐρύχωρη ψυχή

τοῦ κ. Γεωργίου Θ. Μηλίτση, διδασκάλου

Η ἁγία του βιωτή ἔγινε γνωστή πέρα ἀπό τά ὅρια τῆς ᾽Αθωνικῆς πολιτείας καί ἀποτέλεσε πρότυπο γιά τούς συμμοναστές του καί ὑπόδειγμα γιά τούς ποθοῦντας τή μοναχική πολιτεία. ῾

Η ἀγγελική καί ἀσκητική μορφή του κοσμεῖ κάθε ἔκδοση, ὅπου κι ἄν γίνεται στόν πλανήτη μας κι ἀναφέρεται στό Περιβόλι τῆς Παναγίας. Οἱ νουθεσίες του ὁδήγησαν πολλούς στή μάνδρα τῆς ᾽Εκκλησίας. Στό πετραχήλι του πολλοί κατέθεσαν τίς πτώσεις τους καί πῆραν ὡς ἀντάλλαγμα τήν ἀφεση τῶν ἁμαρτιῶν τους καί τή γαλήνη τῆς ψυχῆς τους. Τά ἔργα τῶν χεριῶν του, τά καλάθια πού ἔπλεκε, τά κομποσχοίνια πού δώριζε καί τά σταυρουδάκια πού χάριζε ἀποτελοῦν πολύτιμο κειμήλιο ὅλων ὅσων τά δέχτηκαν. Τέλος, ἡ ἄδολη καί ἀπέραντη ἀγάπη του σκλάβωσε ὅλους ὅσοι τόν γνώρισαν. 

῞Ολα τά παραπάνω, μόλις τά διαβάσεις συνειρμικά ὁδηγοῦν τή σκέψη σου στή μορφή τοῦ σεμνοῦ καί μακαριστοῦ Σιμωνοπετρίτου συμπολίτη μας ἱερομονάχου παπα-Γαλακτίωνα.

῾Η ἐπίγεια πατρίδα του

῾Ο μακαριστός γέροντας Γαλακτίων, κατά κόσμον Δημήτριος ᾽Αγγελάκης τοῦ ᾽Αναστασίου καί τῆς ᾽Αγορῆς, γεννήθηκε στό Δενδροχώρι Τρικάλων. Οἱ γονεῖς ὄντες εὐσεβεῖς καί ἐνάρετοι τοῦ δίδαξαν δυό πράγματα, τήν πίστη στό Θεό καί τήν ἀγάπη πρός τήν πατρίδα μας.

Πάντα, ὄχι μόνον μέ τά λόγια τους ἀλλά κυρίως μέ τό παραδειγμά τους, τόν δίδασκαν νά πιστεύει στό Θεό καί σ᾽ Αὐτόν νά καταφεύγει ὅταν ἀντιμετωπίζει προβλήματα στήν καθημερινή του ζωή. Τό ἁγιασμένο, ἁγνό καί ἅγιο οἰκογενειακό περιβάλλον πού μεγάλωσε ἐπέδρασε καθοριστικά στό χαρακτήρα του καί στίς ἀποφάσεις πού ἔπαιρνε στή ζωή του. ῞Ολες τίς Κυριακές καί τίς μεγάλες ἑορτές πήγαιναν οἰκογενειακῶς στήν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ γιά νά παρακολουθήσουν τή Θεία Λειτουργία. 

Οἱ γονεῖς του καθῶς ἦταν πτωχοί τόν ἔβαλαν ἀπό μικρό νά ἐργάζεται στά χωράφια τους καί νά φυλάγει τά λιγοστά πρόβατα πού εἶχαν.

Δημιουργεῖ οἰκογένεια

῾Ο Θεός τόν ἀξίωσε, ὅταν ἦλθε στήν κατάλληλη ἡλικία, νά νυμφευθεῖ μέ τή συγχωριανή του Ζωή πού διακρίνονταν γιά τά πολλά χαρίσματά της, ὅπως τή νοικοκυροσύνη, τήν ἐργατικότητα, τήν ἐξυπνάδα μά προπάντων γιά τή βαθειά πίστη της στό Θεό καί τήν ἀγάπη της στήν ἑκκλησία.

᾽Ακόμα τόν ἀξίωσε νά ἀποκτήσει πέντε τέκνα, τέσσερα κορίτσια καί ἕνα ἀγόρι, τά ὁποία ἀνέθρεψε «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» καί σύμφωνα μέ τίς παραδόσεις τοῦ ἔθνους μας. Παρ᾽ ὅλη τή φτώχεια του προσπάθησε τά παιδιά του νά μάθουν γράμματα γιά νά γνωρίσουν καλύτερα, ὅπως ἔλεγε «τήν Πατερική σοφία καί τήν ἑλληνική γραμματεία». Σ᾽ αὐτό βοήθησε πολύ ὁ ἅγιος ἐπίσκοπος τῶν Τρικάλων μακαριστός Μητροπολίτης Διονύσιος. ῾Ο ἀείμνηστος Μητροπολίτης γιά νά ἔχουν στέγη, θαλπωρή καί φροντίδα οἱ πτωχοί νέοι πού ἔρχονταν ἀπό τά χωριά στά Τρίκαλα γιά νά φοιτήσουν στό Γυμνάσιο ἀναδιοργάνωσε τό ὑπάρχον οἰκοτροφεῖο τῶν ῾Αγίων ᾽Αναργύρων καί ἵδρυσε, γιά τά κορίτσια, τό Καστρακίδειο οἰκοτροφεῖο. ᾽Εκεῖ, στήν ἀγκαλιά τῆς ἐκκλησίας, ὁ κυρ-Δημήτρης ἐμπιστεύτηκε τά παιδιά του γιά νά μάθουν γράμματα μά προπάντων νά πάρουν σωστές ἀρχές καί νά ἀποκτήσουν καλό χαρακτήρα. Τό ὅτι ἐνήργησε σωστά τό ἀποδεικνύει ἡ μεγάλη κατά Θεό ἐξέλιξη τῶν παιδιῶν του. 

Τά παιδιά του πού φοιτοῦσαν σέ σχολεῖα τῶν Τρικάλων εἶχαν τήν εὐλογία ἀπό τό Θεό νά συνδεθοῦν μέ ἕνα ἅγιο καί φωτισμένο κληρικό, τόν π. Αἰμιλιανό Βαθείδη, πού ὑπηρετοῦσε ὡς ἱεροκήρυξ καί ἦταν ἡγούμενος στό Μεγάλο Μετέωρο τήν περίοδο ἐκείνη στή Μητρόπολη Τρίκκης καί Σταγῶν. ῾Ο π. Αἰμιλιανός μέ τήν ἁγία του βιωτή καί τό παράδειγμά του τά συνέδεσε περισσότερο μέ τόν Κύριο καί τήν ᾽Εκκλησία Του, ἔγινε τό φωτεινό παράδειγμά τους καί ἐνέπνευσε σέ ὁρισμένα ἀπό αὐτά τό δρόμο τῆς ἀφιερώσεως στό Χριστό. ῎Ετσι κόρη του Φωτεινή, σήμερα Γερόντισσα Νικοδήμη ἡγουμένη τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ᾽Ορμύλιας, καί ὁ γιός του ᾽Αναστάσιος, σήμερα π. ᾽Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης, ἀκολούθησαν τό μοναχικό βίο. 

῾Ο μακαριστός παπα-Γαλακτίωνας μέ ὅλη του τήν καρδιά ἔδωσε τήν εὐχή του στά παιδιά του νά ἀκολουθήσουν τό δρόμο πού ἐπέλεξαν καί νά γίνουν μέλη τῶν μοναστικῶν ἀδελφοτήτων πού τήν περίοδο ἐκείνη ἄρχισαν νά δημιουργοῦνται στό Μεγάλο Μετέωρο καί στήν ῾Ιερά Μονή τῶν ῾Αγίων Θεοδώρων Καλαμπάκας.

῾Η μεγάλη του πίστη στό Θεό καί ἡ ἀγάπη του πρός τήν Εκκλησία φαίνεται κι ἀπό τό παρακάτω γεγονός. ῞Οταν τά παιδιά του ᾽Αναστάσιος καί Φωτεινή ἀποφάσισαν νά ἀφιερωθοῦν καί τοῦ τό ἀνακοίνωσαν ἡ συζυγός του Κ. Ζωή ἀντέδρασε αὐτός ὅμως γιά νά τήν πείσει νά δώσει τήν εὐχή της κι αὐτή τῆς εἶπε: «Γυναίκα, τά πολλά λόγια εἶναι φτώχεια. Θά εἴμαστε μέ τόν κόσμο ἤ μέ τό εὐαγγέλιο; ῎Αν παρά τή θέλησή τους ὁδηγηθοῦν σέ γάμο καί ἀποτύχουν, δέ θά ἔχουμε εὐθύνη; Καί μετά δέ θά μᾶς πεῖ ὁ Χριστός: ᾽Ελᾶτε ἐδῶ ἐσεῖς οἱ ᾽Αγγελακαίοι μέ τούς μεγάλους σταυρούς. Δέν ἔχετε ἀκούσει τό «ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος;». ῎Ας κερδίσουμε ὡς χριστιανοί καί ἄς χάσουμε ὡς γονεῖς». Τότε ἡ σύζυγός του Ζωή, σήμερα μοναχή Βησσαρία, ὡς ὁμότροπη, ὁμόψυχη καί ὁμόφρονη στήν πίστη ἀλλά καί τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα ἀπάντησε: «῎Ας γίνει, ὅπως ὁρίζεις»! 

῾Ο π. Γαλακτίων ὁδήγησε ὁ ἴδιος τήν κόρη του Φωτεινή στό μοναστήρι καί τήν παρέδωσε στήν ῾Ηγουμένη λέγοντας: «Εἴσελθε, τέκνον, εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου».

῾Ο δρόμος πρός τήν ἀφιέρωση

Τό 1974, ἀφοῦ τακτοποίησε ὅλες τίς οἰκογενειακές του ὑποχρεώσεις, ἀνεχώρησε μαζί μέ τή σύζυγό του, μετά ἀπό κοινή συμφωνία, ἀπό τό Δενδροχώρι Τρικάλων γιά νά συναντήσουν τόν πνευματικό τους, Γέροντα Αἰμιλιανό, στόν ὁποῖο ἀνακοίνωσαν τήν ἀπόφασή τους, ὅτι ἤθελαν νά γίνουν μοναχοί. ῾Ο π. Αἰμιλιανός ὅταν τούς ἄκουσε τούς προέτρεψε νά τό ξανασκεφθοῦν. ᾽Εκείνοι τοῦ ἀπάντησαν: «῾Η ἀπόφασή μας εἶναι ἀμετάκλητη. Βάλε μας, Γέροντα, κανόνα γιά τό πώς θά πορευόμαστε, μέχρι νά πᾶμε ὁ καθένας μας στό μοναστήρι του». Μετά ἀπό αὐτά ὁ καθένας τους πῆρε τό δρόμο γιά τό μοναστήρι του. ῾Ο κυρ-Δημήτρης πῆγε στό Περιβόλι τῆς Παναγίας συγκεκριμένα στή Σιμωνόπετρα καί ἡ σύζυγός του Ζωή, μοναχή Βησσαρία, στήν ῾Ιερά Μονή Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ᾽Ορμύλιας. 

Στή Σιμωνόπετρα μόναζε καί μονάζει ὁ γιός του π. ᾽Αθανασιος Σιμωνοπετρίτης, ἱερομόναχος καί ῾Υμνογράφος τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ ᾽Εκκλησίας.

Κείρεται μοναχός

῾Ο π. Αἰμιλιανός μέ μεγάλη χαρά δέχτηκε τόν κ. Δημήτρη καί τόν ἔγραψε στά μοναχολόγια ὡς δόκιμο μοναχό. ῞Οπως πληροφορηθήκαμε: «ἡ προσέλευση του π. Γαλακτίωνος στό μοναστήρι ἦταν πανηγυρική. Οἱ καμπάνες τοῦ μοναστηριοῦ χτυποῦσαν χαρμόσυνα, ὅπως γίνεται, ὅταν ὑποδέχονται τόν Πατριάρχη! Συγχρόνως ὅμως ὁ γιός του ῾Ιερομόναχος ᾽Αθανάσιος φρόντισε νά τόν μυήσει στή σοφία τῆς μοναχικῆς ζωῆς λέγοντάς του: «Στό μοναστήρι δέ θά εἶσαι ὁ πατέρας μου, οὔτε ἐγώ ὁ γιός σου. ᾽Εδῶ θά εἴμαστε ἀδελφοί καί συνασκητές πού μέσα ἀπό τό ἄθλημα τῆς ἄσκησης καί τῆς ὑπακοῆς θά προσπαθοῦμε νά ἐπισύρουμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Δέ θά ἔρχομαι στό κελί σου, οὔτε κι ἐσύ στό δικό μου». ῾Ο π. Γαλακτίων ἀπάντησε «νά εἶναι εὐλογημένο»!

Σέ σύντομο χρονικό διάστημα ὁ π. Αἰμιλιανός βλέποντας τήν πνευματική του πρόοδο τόν ἔκειρε μοναχό καί τόν ὀνόμασε Γαλακτίωνα. Δέν ἄργησε νά χειροτονηθεῖ διάκονος καί πρεσβύτερος.

Στήν ῾Ιερά Μονή Κωνσταμονίτου

Στή Σιμωνόπετρα τήν περίοδο ἐκείνη ἦλθε ἀντιπροσωπεία ἀπό τήν ῾Ιερά Μονή Κωνσταμονίτου νά παρακαλέσει τόν Γέροντα Αἰμιλιανό καί τήν ἀδελφότητα νά πᾶνε ὅρισμένοι Σιμωνοπετρίτες μοναχοί στό μοναστήρι τους καί νά ἀναλάβουν τή διοίκησή του καί νά γηροκομήσουν τούς ὑπάρχοντες ὑπέργηρους μοναχούς. ῾Ο π. Αἰμιλιανός, ὡς ἄνθρωπος ἀγάπης καί θυσίας, μέ τή συγκατάθεση τῆς ἀδελφότητας ἔδωσε εὐλογία ὁρισμένοι μοναχοί, μεταξύ αὐτῶν καί ὁ π. Γαλακτίων, νά πᾶνε νά ἐπανδρώσουν τή Μονή Κωνσταμονίτου. Οἱ πατέρες κάνοντας ὑπακοή ἄφησαν τό μοναστήρι τους καί πῆγαν στή Μονή τοῦ Πρωτομάρτυρα Στεφάνου τοῦ ὁποίου μετά ἀπό κανονική ἐκλογή ἔγινε ἡγούμενος ὁ π. Γαλακτίων. ῾Ο π. Γαλακτίων, κληρικός τῆς ἡσυχίας καί τῆς προσευχῆς, κατάλαβε ὅτι ἡ διοίκηση τῆς Μονῆς ὄχι μόνον τοῦ τά στεροῦσε ἀλλά καί ὅτι φθείρει πνευματικά τόν μοναχό. ῎Ετσι ὑπέβαλε τήν παραίτησή του καί ἐπέστρεψε στή μετάνοιά του ὅπου ἐπιδόθηκε στά προσφιλή του παλαίσματα, τή νοερά προσευχή, τή μελέτη τῆς ῾Αγίας Γραφῆς καί τῶν πατερικῶν κειμένων καθῶς καί τή διακονία τῶν πολυπληθῶν προσκυνητῶν τῆς Σιμωνόπετρας.

Μαρτυρίες μοναχῶν καί προσκυνητῶν

῾Ο π. Γαλακτίων, ὅσοι τόν ἐγνώρισαν τό ὁμολογοῦν, ὑπήρξε μία ἀπό τίς βιβλικές μορφές τοῦ ῞Αγίου ῎Ορους καί ὴταν ἰδιαίτερα ἀγαπητός σέ μοναχούς καί λαϊκούς, οἱ ὁποίοι ἔβρισκαν ἀνάπαυση στά λόγια του.

῾Ο Γέροντας Αἰμιλιανός σέ ὁμιλία του στήν τράπεζα εἶπε γιά τόν π. Γαλακτίωνα τά παρακάτω: «Αὐτός ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό χαμόγελο ὅλων μας. ῞Οταν δέν τόν βλέπουμε εἰς τόν Ναό, ὅλοι τόν ἀναζητοῦμε καί ἀναρωτιόμαστε πότε θά ἔρθει. Εἶναι ὁ πιό ἀγαπητός καί ὁ πιό χρήσιμος ἄνθρωπος τῆς Μονῆς μας…».

῞Οσες φορές πῆγαμε στή Σιμωνόπετρα τόν ἀκούγαμε νά διαβάζει καθαρά καί μέ ἱεροπρέπεια τόν Προοιμιακό στόν ἑσπερινό ἤ τόν ᾽Εξάψαλμο στόν ῎Ορθρο καί νά ψάλλει μέ τήν γλυκιά φωνή του τά Εὐλογητάρια καί τήν ἐνάτη ὠδή. ῞Οπως μᾶς ἔλεγαν οἱ πατέρες παρά τήν ἡλικία του ὁ «παππούς», ὅπως τόν ἔλεγαν, πρῶτος πήγαινε στίς ἀκολουθίες καί τελευταῖος ἔφευγε ἀπό τό καθολικό.

῎Ας δοῦμε πώς τόν σκιαγραφεῖ ἕνας συμμοναστής του: «Γιά τόν π. Γαλακτίωνα δέν ὑπήρχαν γνωστοί καί ἄγνωστοι. ῞Όλους τούς ἀγκάλιαζε πατρικά καί ἀδελφικά. Μία φορά ὁμάδα ἐπισκεπτῶν ἀπό τή Γεωργία, κληρικῶν καί λαϊκῶν, ζήτησε νά δεῖ τόν π. Γαλακτίωνα, γιά νά πάρει τήν εὐχή του. Σάν ἐμφανίστηκε, ἄρχισαν νά τόν ἀγκαλιάζουν, νά παίρνουν τήν εὐχή του, νά φοροῦν τό σκουφί του γιά εὐλογία. ῾Ο παππούς Γαλακτίων ἀφέθηκε ἀδιαμαρτύρητα στήν ἀγάπη τους. Τούς θέρμαινε ὡς ὁλοφώτεινος ἥλιος, ρωτοῦσε γιά τίς οἰκογένειές τους, γιά τίς δουλειές τους, γιά τό πώς εἶναι ἡ ζωή τους στόν κόσμο. Τούς χόρτασε λιγότερο μέ τά λόγια καί περισσότερο μέ τό χαμόγελό του. ῾Η συνάντηση ἦταν ἕνα πανηγύρι. Δέχθηκε καί νά φωτογραφηθεῖ ἀκόμη μαζί τους. Δέν τούς ἔκανε θεολογικές ἀναλύσεις. Δέν ἔδωσε βαθυστόχαστες συμβουλές. Παρά ταύτα ὅμως τούς ξεπροβόδισε χαρούμενους, καθῶς ὁ καθένας πῆρε «θεία χάριτι» ὅ,τι ἐπιθυμούσε! 

Μόλις ἀπομακρύνθηκαν οἱ ἐπισκέπτες, γυρίζει ὁ π. Γαλακτίων στόν ἀρχοντάρη καί τόν ρωτάει: «Ποιοί ἦταν αὐτοί, δέν τούς ἔχω ξαναδεῖ»! Αὐτός ἦταν ὁ π. Γαλακτίων. Μιλοῦσε σέ ὅλους ἀνυπόκριτα μέ τήν καρδιά του, γαλήνευε ὅλους μέ τό θεραπευτικό του χαμόγελο. Δέν προσποιήθηκε ποτέ. Δέν τό εἶχε ἀνάγκη. ῏Ηταν πηγαῖος καί ἀρχοντικός στή συμπεριφορά καί τά λόγια του. ῎Εβλεπε ὅλους ὡς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ».

᾽Ακόμα οἱ πατέρες τῆς Μονῆς μαρτυροῦν πολλά καί ἀξιοθαύμαστα γιά τόν π. Γαλακτίωνα ὅπως: «εἶχε πλατιά καρδιά καί μέσα στή εὐρύχωρη ψυχή του μποροῦσε νά βρεῖ ὁ ὁποιοσδήποτε πονεμένος καί προβληματισμένος τήν παρηγοριά τῆς ἀγάπης καί τῆς προσευχῆς του. ῎Ανοιγε τίς καρδιές. ᾽Απέπνεε ἀγάπη, συμπόνοια, εὐγένεια καί ἀριστοκρατία πνεύματος καί συμπεριφορᾶς. ῏Ηταν εἰρηνικός καί εἰρηνοποιός, τόν διέκρινε ἀγαθότητα καί δέν ἔβγαλε ποτέ κανένα παράπονο, ἀκόμη καί στήν ἀρρώστια του. ῏Ηταν ἕνας ἀψεγάδιαστος κοινοβιάτης πού ἐπιτελοῦσε τό διακόνημά του μέ ζῆλο, ἦταν ἕνα γλυκύτατο γεροντάκι, ἦταν ὁ παππούς ὅλων.

῞Ολοι ἔνιωθαν τόν π. Γαλακτίωνα δικό τους, πώς ἐξέπεμπε γοητεία, πώς ἦταν ἁπλός καί αὐθεντικός μοναχός. ῞Ολοι τόν εἶχαν ὡς παρηγοριά. ᾽Επιβεβαιώνουν ὅτι, ἄν ἔβλεπε κάποιον δυσκολεμένο, τόν πλησίαζε καί χωρίς νά γνωρίζει τί εἶχε τόν ἀνάπαυε μέ τή στοργή του».

᾽Από διηγήσεις συμμοναστῶν καί προσκυνητῶν μαθαίνουμε ἀκόμα ὅτι ὅσοι τόν πλησίαζαν ἔνιωθαν τήν εὐλογία του, ὅτι τούς μετέδιδε χαρά καί ευφροσύνη, ὅτι δέν ὑπολόγιζε ὕπνο καί τροφή, ὅτι ἦταν ἀπόλυτα φιλακόλουθος, ὅτι ἡ ὀρθοστασία του στό ναό ἦταν παροιμιώδης, καθῶς ποτέ δέν καθόταν, ὅτι δοξολογοῦσε τό Δημιουργό ἀσταμάτητα.

Κοντά στό ΘεόΤὀν π. Γαλακτίωνα ὁ Θεός τόν κάλεσε κοντά του σέ ἡλικία 95 ἐτῶν, στίς 31 ᾽Οκτωβρίου 2014 ὄχι μόνον γιά νά τόν ξεκουράσει ἀλλά καί γιά νά τόν στεφανώσει γιά τούς ἀγῶνες καί τίς προσπάθειές του γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς του καί τῶν συνανθρώπων του πού κατέφευγαν σ᾽ αὐτόν καί τήν μεγάλη του προσφορά στή Μοναστική πολιτεία τοῦ ῾Αγιωνύμου ῎Ορους.

Αὐτός ἦταν σύντομα ὁ μακαριστός προηγούμενος π. Γαλακτίων. 

῎Ας ἔχουμε τήν εὐχή του.

Πηγή