«Χάριν γάρ έχομεν πολλήν και παράκκλησιν επί τη αγάπη σου ότι τα σπλάγχνα των αγίων αναπέπαυται δια σου αδελφέ»
Επιστολή προς Φιλήμονα
«Περί δε της Φιλα-δελφείας ου χρείαν έχετε γράφειν υμίν. αυτοί γαρ Θεο-δίδακτοι εστέ εις το αγαπάν αλλήλους και γαρ ποιείτε αυτό εις πάντας τους αδελφούς…»
Στην ατομο-κεντρική εποχή μας η λέξη αδελφός ακούγεται ως κάτι το παρωχημένο και παράδοξο… Το αδελφός στις μέρες μας ως έννοια και ως κατάσταση ζωής, παραφράσθηκε και εν πολλοίς κακοποιήθηκε.
Μια λέξη με καθαρά πρωτοχριστιανική ρίζα προέλευσης τείνει να φυγαδευθεί από τα «στήθη της κοινωνίας…».
Λίγοι την προφέρουν κι ακόμη λιγότεροι την πιστεύουν από καρδιάς, βλέποντας άφοβα τους πάντες ως αδελφούς του Χριστού. Ευκολοκήρυκτο αλλά δυσκολοκατόρθωτο το εγχείρημα της αδελφότητας του «νυν» κόσμου!
Οι πρώτοι Χριστιανοί, αυτό το γνήσιο «κομμάτι» πρωτοχριστιανικής ζωής, ζούσαν μέσα σ’ ένα κλίμα απόλυτα αδελφικό. Μ’ αυτό τον τρόπο κοινής αδελφικής ζωής μαρτυρούσαν την μαρτυρία του Ιησού και το «διαφορετικό» που εισήγαγαν στην τότε ανθρωποκοινωνία - και το «διαφορετικό» δεν ήταν τίποτε άλλο από την «καινή» της αγάπης και της αδελφοσύνης εντολή…
Την ιερή λέξη αδελφός την πίστευαν και την εξέφραζαν μέσα από τα βάθη του είναι τους. Μια ψυχή και μια καρδιά ήταν ο ένας για τον άλλον.
Δεν είναι δε καθόλου τυχαίο ότι πολλές φορές γίνεται αναφορά στην έννοια αδελφός τόσο στο ιερό βιβλίο των «Πραξαποστόλων» όσο και στην Παύλεια επιστολογραφία.
Αξίζει πολύ επιγραμματικά και «φωτογραφικά» να μνησθούμε Παύλειες φράσεις και προσφωνήσεις με εισαγωγική ή καταληκτική την λέξη αδελφός.
«Ώστε αδελφοί μου αγαπητοί και επιπόθητοι χαρά και στεφανός μου ούτω στήκετε εν Κυρίω αγαπητοί».
«Αδελφοί ως τέκνα φωτός περιπατείτε…».
«Αδελφοί ημείς οφείλομεν ευχαριστείν τω Θεώ πάντοτε περί ημών αδελφοί ηγαπημένοι υπό Κυρίου…».
Στην ίδια επιστολή, υπογεγραμμένη μάλιστα υπό του ιδίου Εθναποστόλου, θα πει με πόνο ψυχής το «και μη ως εχθρόν ηγείσθε αλλά νουθετείτε ως αδελφόν…».
Ακόμη και γι’ αυτούς που δεν θέλουν να πορευθούν τη ζωή της πίστης εν αληθεία και αγάπη.
Σε μια άλλη δε επιστολή του θα πει τα φοβερά λόγια και πάλι με «κόπο» ψυχής απευθυνόμενος στους Κορινθίους: «Ηυχόμην γαρ αυτός εγώ ανάθεμα είναι από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου…».
Τόση πίστη - τόση αγάπη έτρεφε αυτός ο «υπερλίαν» Απόστολος του Χριστού για τους όπου γης αδελφούς του Χριστού.
Αναρίθμητες οι αναφορές του στο γεγονός και την έννοια του αδελφού ακόμη και προς τους έξω, τους άλλους, τους «διαφορετικούς» και αλλότριους. Μ’ αυτό το πνεύμα θα καταγράψει προς τους Ρωμαίους τα περίφημα λόγια: «…και τοις απίστοις… Ελλησί τε και βαρβάροις σοφοίς τε και ανοήτοις οφειλέτης ειμί!...».
Έτσι όταν θα περάσει (όπως αναλυτικά στην Β΄ επιστολή προς Κορινθίους ο ίδιος παραθέτει): «…οδοιπορίαις πολλάκις κινδύνοις ποταμών, κινδύνοις ληστών, κινδύνοις εκ γένους, κινδύνοις εξ’ εθνών, κινδύνοις εν πόλει, κινδύνοις εν ερημία, κινδύνοις εν θαλάσση…» για την επικράτηση του Ευαγγελίου της Ειρήνης τότε θα καταγράψει με ιδιαίτερη πικρία και πόνο τον επί πλέον κίνδυνο «κινδύνοις εν ψευδαδέλφοις».
Αυτός ίσως ο κίνδυνος για τον Παύλο να ήταν ο πιο επίπονος και ο πιο σκληρός…
Αυτοί ίσως οι «παρείσακτοι αδελφοί» μεταφραζόμενοι ψευδάδελφοι επόνεσαν περισσότερο παντός άλλου κινδύνου την «αεί» αγαπώσα καρδιά του Παύλου!...
Αυτός που όλους τους ένοιωθε και τους πίστευε ως αδελφούς και για χάρη τους πέρασε τόσους κινδύνους τώρα να κινδυνεύει απ’ αυτούς όπου στις φλέβες τους δεν έτρεχε αίμα Χριστού αληθινά αδελφικό αλλά ψευδάδελφο!...
Αδελφοί και …ψευδάδελφοι… Πόσο εύηχα ακούγεται το πρώτο και πόσο άηχα και όχι μόνον ακούγεται το δεύτερο…
Προκειμένου να μην περιπέσω από την έννοια του αρθρογραφήματος στην κηρυγματική κατάσταση που από εμένα κανένα ίχνος ωφέλειας δεν μπορεί να έχει, θα τολμήσω μια ακόμη άλλη διαπίστωση μέσα από τον Πατερικό λόγο και μια ευχή καρδιάς: «Είδες τον αδελφό σου είδες τον Θεό σου!».
Πόσο αυτή η αλήθεια καίει τα σωθικά μας ή χρησιμοποιείται για να «νοστιμίσει» τον κηρυγματικό μας λόγο ας το εξετάσει κανείς «εν προσευχή» και ας κοιτάξει στα βάθη του είναι του!...
Ευχαριστώ Σοι Κύριε ο Θεός μου για τους γνήσιους και ανυπόκριτους αδελφούς που μου χάρισες στο διάβα της ζωής μου… Για όλους αυτούς που ανάξιος της αγάπης τους αγαπήθηκα… και μου προσέφεραν το της καρδίας τους περίσσευμα εν αγάπη και προσευχή. Αυτοί ίσως να προσεύχονται δι εμέ περισσότερο απ’ ότι εγώ γι’ αυτούς
Δος αυτοίς κατά την καρδίαν αυτών Κύριε.
Στις μέρες μας Κύριε, η ιερή λέξη αδελφός τείνει να αντικατασταθεί με την χλιαρή και ανούσια λέξη σύντροφος. Συ Κύριε γνωρίζεις πόσο απέχει η μία από την άλλη!... Και για τους «παρεισάκτους ψευδαδέλφους» ευχαριστώ Σε Κύριε.
Ο κίνδυνος που δημιουργεί η πικρία του ψευδαδέλφου ας γίνει αφορμή σωτηρίας της δικής μου ψυχής Κύριε!...
Πάρεχε Κύριε στο κόσμο σήμερα το πνεύμα της αληθινής φιλαδελφίας να καλλιεργείται ανάμεσά μας και μέσα απ’ αυτό να δοξάζεται το Πανάγιο Όνομά Σου.
«Υμείς δε αγαπητοί αδελφοί τη αγιωτάτη υμών πίστει εποικοδομούντες εαυτούς εν πνεύματι αγίω προσευχόμενοι εαυτούς εν αγάπη Θεού τηρήσατε!
Και το επιεικές και φιλάδελφον ας καταστεί γνωστό στη μοναξιά του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου